คือตอนนี้เราอยู่ม.6ค่ะ ยังไม่มีที่เรียนเพราะยังติดกับปัญหามากมายเลย เราฝันอยากไปเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนึงติดกับกทม.ค่ะ ซึ่งเราอยู่ภาคใต้ ห่างไปประมาณ900กว่ากิโลเลย อีกอย่างเป็นมหาวิทยาลัยที่มีคณะที่เราอยากเข้าจริงๆ ซึ่งในภาคใต้ไม่มีคณะนั้นเลยจริงๆค่ะ ค่าเทอมก็เกือบๆ30000 เราเข้าใจค่ะเพราะการเงินที่บ้านก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น ตอนนี้ก็กู้เรียนอยู่ บอกว่าจะกู้เรียนต่อ พอจบจะหาเงินชดหนี้เอาเอง เขาก็ไม่พูดอะไร พูดแต่ให้เราหาที่เรียนใกล้ๆ ซึ่งเรามีทางเลือกคือมหาวิทยาลัยนึง แต่มันมีแต่คณะที่เราไม่ได้อยากเรียน คือแค่เลือกเผื่อไว้แค่นั้นเลย เครียดมากๆ พ่อบอกว่าไปเรียนไกลมันไม่ได้สนุก

(เขาเลี้ยงให้เราไม่ต้องลำบากมาตลอด ถ้าเราอยู่อย่างนี้โตไปเมื่อไหร่เราจะใช้ชีวิตเองคนเดียวเป็นล่ะ จริงไหมคะ)

เราเป็นลูกคนเดียวของเค้า เราเข้าใจ แม่ยอมพูดคำว่าเป็นห่วงกับเราคำแรกในชีวิต ซึ่งไม่ต้องพูดเราก็รับรู้มาตลอด เรารู้การเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ก็ต้องเป็นห่วง เป็นธรรมดา และมันไม่ได้ง่ายที่จะไปอยู่ในสังคมอีกรูปแบบนึงโดยไม่มีพวกเขาอยู่ใกล้ๆ เราก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นยังอยากอยู่ใกล้พวกเขาเหมือนเดิม แต่เรากำลังก้าวไปอีกขั้นนึงของชีวิต ถึงวันนึงเขาไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดแค่อยากเรียนรู้อะไรใหม่ๆ  เราไม่อยากให้เขาเป็นห่วงไม่อยากให้ลำบากใจ แต่มันต้องแลกกับความฝันของเรา อนาคตของเราใช่ไหม ร้องไห้ทุกวันเลย เครียดมากค่ะ ไม่รู้ต้องทำยังไงกับชีวิต
เป็นคุณจะเลือกทางไหนดีคะ