ผมอยุ่หมู่บ้านแห่งหนึ่งแถวหลักหก ปทุมธานี เป็นทาวเฮ้าส์ติดกัน ผมอาศัยอยู่กับตายาย เมื่อก่อนซอยที่ผมอยู่มาสิบกว่าปีเงียบสงบมาก (ย้ายมาเมื่อปี 2545)

จนกระทั่งเมื่อ 9 - 10 ปีที่ผ่านมา มีข้าราชการบำนาญคนหนึ่ง (เออรี่) มาขอแต่งงานกับสาวเพื่อนบ้านฝั่งตรงข้าม เพราะเขาเคยมานั่งกินเหล้าเงียบๆ กับพ่อตาแค่สองคน ซึ่งเขาเคยมีบ้านอยู่ท้ายสุดซอย เคยแต่งงานมีภรรยาแล้ว แต่หย่าร้างเนื่องจากภรรยาป่วย

หลังจากที่อยู่กินกันได้สักพัก พ่อตาเขาเสีย และสาวเพื่อนบ้านมีลูก และไม่นานนักเพื่อนเขา (เป็น ขรก บำนาญเออรี่เหมือนกัน) ก็เริ่มมาตั้งวงด้วยกันเป็นประจำ

คนที่อยู่บ้านตรงข้ามผมไม่ค่อยมีปัญหา แต่ปัญหามันมาจากตัวเพื่อนขี้เมาล้วนๆ จนกระทั่งลายมันเริ่มออก ฤทธิ์สุราแรงกล้า ทำให้เมาพาลโหวกเหวกโวยวาย และมีเรื่องกับวงท้ายซอยหลายครั้ง มีการขว้างปาขวดแก้วจานใส่กันตลอด

ไม่นานนักคนท้ายซอยย้ายออกไปทำงานที่ ตจว เหลือเฉพาะวงที่อยู่ตรงข้ามบ้านเรา หากแต่ว่าความกร่างเริ่มมากขึ้นๆ ไม่เปิดลำโพงดังก็ตั้งวงยันสว่าง แล้วจากที่บ้านหลักของมันอยู่กลางซอย มันก็กว้านซื้อบ้านใน มบ หลายหลังแล้วปล่อยเช่า บวกกับเมียปล่อยเงินกู้ มันเลยเอาแต่กร่างพูดว่ากูรวยๆๆๆ บ้านกูๆๆๆ เงินกูๆๆๆ ของกูๆๆๆ บลาๆๆๆๆ

ผนวกกับช่วงนั้นผมกำลังเรียนอยู่ปี 4 ต้องทำธีสิสตัวจบ ที่ว่าเหนื่อยจากงานธีสิสแล้ว อยากนอนแต่ก็ไม่ได้นอนเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวาย พร้อมความกร่าง ทำเอาผมประสาทเสีย จนต้องหนีไปนอนในมหาลัย จนในที่สุดผมก็จบปี 2558

หลังจากเรียนจบผมได้บรรจุราชการ 2559 แต่ด้วยปัญหานิดหน่อยกับคนในหน่วยงาน ผนวกกับตาและยายที่ป่วย ผมจึงจำเป็นต้องลาออก (ตอนนี้ค้าขายเสื้อผ้าสิ่งของวินเทจ ขายเรื่อยๆ ได้บ้าง จมบ้าง แต่รู้สึกว่าสบายใจกว่าตอนที่ทำงานในหน่วยเก่ามากๆ) ระยะเวลารับราชการแค่ 2 เดือน โดนผู้คน Bully ทับถมสารพัด แม้กระทั่งวงเหล้าหน้าบ้าน

ผมรู้สึกเฟล ท้อแท้ เหนื่อยล้า ที่แย่ที่สุดคือ การที่อยากจะนอนแต่นอนไม่หลับ เพราะเสียงโหวกเหวกของพวกวงหน้าบ้าน ผมร้องไห้ตลอดเวลา ความกดดันถึงขีดสุด ผมคิดจบชีวิตตัวเองหลายครั้ง จนผมเป็นหนึ่งในโรคซึมเศร้า ตาเลยพาไปหาหมอที่ ศธญ ช่วงที่กินยาแรกๆ กินๆ เปลี่ยนๆ 10 กว่าตัว (ปัจจุบันเหลือ 4 ตัว)

กระทั่งปี 2561ต้นปียายเสีย ช่วงที่ผมอยู่กับตา ผมหมดความอดทน โทรไปแจ้ง 191 เขาก็รับสาย แต่ไม่มีสายตรวจมา ผมโทรไปตลอดเกือบทั้งเดือน ก็ยังไม่มีสายตรวจเข้ามาสักคน จนผมได้เบอร์ติดต่อโดยตรงกับ สภ.พื้นที่นั้น ร้อยเวรรับสาย ผมก็แจ้งเรื่องไป แต่สิ่งที่ผมได้คำตอบกลับมาคือ ''คุณโทรมาแจ้งคนเดียว ไม่เห็นมีคนอื่นมาแจ้งด้วย เขาไม่เดือดร้อน แต่ทำไมคุณถึงเดือดร้อนอยู่คนเดียว??'' แล้วร้อยเวรก็วางสายไป WTF?? 

ผมถึงกับเหวอ ปรอทความอดทนแตก ออกไปด่าอาละวาดใส่มัน ตาก็พยายามเข้าไปห้าม ท้ายที่สุดเป็นผมที่ต้องกลับเข้ามา เพราะจะโดนขวดเหล้าฟาดหน้า

และที่ต้องเสียใจมากที่สุด ในปี 2561 ปีเดียวกันนั้นเอง ตาผมเสียชีวิตแบบที่คนทั้งบ้านผมไม่ทันได้ตั้งตัว มันเร็วมาก ยิ่งกว่าวันที่ยายเสีย ยายเสียต้นปี ตาเสียท้ายปี เสาหลักของบ้านไม่มีแล้ว เหลือผมที่ต้องอยู่คนเดียว

ถ้าถามว่าแล้วพ่อ แม่ และญาติๆ ล่ะ? พ่อหย่ากับแม่ไปนานแล้ว แม่ขายข้าวแกงอยู่ในเมือง ส่วนญาติที่เป็นลุงๆ ป้าๆ ต่างก็อยู่ ตจว ตาเคยบอกไว้ว่าบ้านหลังนี้ผมต้องดูแล เพราะเป็นบ้านหลังแรกด้วยน้ำพักน้ำแรงของตา

ผมสิ้นหวัง ไร้ที่พึ่ง และโกรธแค้น ที่ทำอะไรคนเหล่านั้นไม่ได้ ผมคอยแต่ถามตัวเองว่า ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ทำไมคนที่สมควรตายไปจากโลกนี้ น่าจะไปคนพวกนั้นก่อน แทนที่จะเป็นตาและยาย ที่ไม่เคยแตะต้องอบายมุขใดๆ เลย

ช่วงที่โควิดระบาด ยังพอได้เงียบสงบและพักผ่อนดีขึ้นบ้าง ทว่าพอเหตุการณ์ปรกติ มันก็กลับมาเรื้อนเหมือนเดิม และหนักกว่าเดิม

****กระทั่งปีก่อน 2566 ไอ้เรื้อนมันนั่งกินเหล้าโวยวายหน้าบ้านเพื่อนที่อยู่ตรงข้ามบ้านผม แล้วมีสายตรวจขี่รถเข้ามาพอดี มันดันกล่าวหาว่าผมแจ้งตำรวจให้มา มันเลยมาอาละวาด ระราน ด่าทอ หาเรื่องผมสารพัด ผมเลยไปแจ้งความ แต่ก็ได้แค่ใบบันทึก ปจว****

คิดว่าเรื่องจบ มันไม่มากินเหล้าระแวกบ้านผมแล้วใช่ไหมครับ.... เปล่าเลย มันกลายเป็นว่ามันแค้นฝังใจผมจนทุกวันนี้......

****ล่าสุดเมื่อตอนช่วงปีใหม่ 2567 ที่ผ่านมา มันกลับมานั่งกินเหล้าต่อที่หน้าบ้านเพื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งไม่มีใครเชิญมันมาเลย มันมาของมันเอง ตัวผมก็ไม่คิดว่ามันจะมาอีก ตอนนั้นผมเพิ่งกลับมาจากเที่ยวข้างนอก มันเห็นหน้าผม มันเริ่มอาละวาดโวยวาย แล้วหาเรื่องผมเลย ผมจึงแจ้งตำรวจมา ตั้งกะทุ่มนึงจนเกือบเที่ยงคืน มันก็ไม่ยอมกลับ แล้วยังกร่าง โวยวาย อาละวาด ด่าผมต่อหน้าตำรวจที่มา***

****พอตำรวจลากตัวมันกลับบ้านกลางซอย ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันกลับมาอีกครั้ง มาเขย่าประตูหน้าบ้านผม สาดเหล้าใส่ ตะโกนท้าทายให้ผมออกไป ผมพยายามใจเย็นมากที่สุด ถ่ายคลิปมันไว้ ให้มันด่าฝ่ายเดียว และวันต่อมาผมก็ไปแจ้งความต่อ แต่สุดท้ายก็ได้แค่บันทึก ปจว เช่นเดิม****

บ้านผมไม่เอื้ออำนวยต่อการติดตั้งกล้องวงจรปิด เพราะไฟในพื้นที่ดับบ่อย และสัญญาณเน็ตไม่ค่อยดี รวมถึงเคยมีไฟฟ้าลัดวงจรบ่อยครั้ง ผมจึงไม่เคยเสียบปลั๊กอะไรค้างไว้เลยเวลาไม่อยู่บ้าน นอกจากแค่ตู้เย็น

ทุกวันนี้ผมอยุ่คนเดียว ต้องระวังตัวให้มากๆ เพราะในเวลานี้มันเมาแล้วก็เรื้อน กร่างมากๆ ถือว่าไม่มีใครมาห้ามปรามมันได้อีกแล้ว ผมพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้าและความรุนแรง ยอมเดิมอ้อมเข้าออกอีกซอย ไม่ก็เรียกแกรปเข้ามารับส่งหน้าบ้าน ผมไม่เคยผ่านหน้าบ้านของไอ้เรื้อนอีกเลย

ทำไมต้องมาระราน? ทำไมต้องมาพาลหาเรื่อง? ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่? ทำไมต้องเบียดเบียนสร้างความเดือดร้อน?

มันเคยพูดใส่หน้าผมว่า ตายายตายไปแล้ว ไม่มีคนคุ้มกบาลหัวแล้ว....

ผมแค่ต้องการความเงียบสงบและการพักผ่อน แค่นี้ผมขอมากไปเหรอ....

ผมก็ทำได้แค่ทำใจ เพราะไม่มีใครช่วยได้เลย ผมพยายามติดต่อช่องทางกลุ่มสื่อและสังคมที่ช่วยเหลือปัญหาเหล่านี้ แต่ไม่มีใครรับเรื่องเลย ผมพอเข้าใจว่ามันมีเรื่องอื่นๆ ที่ใหญ่กว่า ไม่แปลกที่คนอื่นมองว่าเป็นเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง

ทุกวันนี้ผมก็รักษาบำบัดสภาพจิตใจตัวเองต่อไป และได้แต่หวังว่าสักวันคนจำพวกนี้จะตายโหง ตายอย่างน่าอนาถ ตายอย่างหมาเพราะพิษสุรา ไม่ก็ลูกอมขนาด 9 จากคนอื่นที่หัวร้อน

(บ้านที่อยู่ตอนนี้ เป็นที่ของวัด ซื้อบ้านเป็นของเราเอง แต่ที่ดินเป็นของวัด ทำสัญญาเช่ากับวัดทุก 30 ปี ไม่มีนิติบุคคล ไม่มีหัวหน้าชุมชน ไม่มีเจ้าของโครงการ เวลามีเรื่องอะไร คนในทาวเฮ้าส์ก็บอกให้ไปร้องทุกข์ที่วัด แล้วกรรมการวัดก็บอกให้ไปร้องทุกข์กับเทศบาล และเทศบาลก็บอกให้ไปหาตำรวจ วนลูปแบบนี้ไปทุกเรื่อง)

****ฝากรบกวน ร้องขอ วิงวอน หากมีเพื่อนสมาชิกหรือใครก็ตามที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ ผมรบกวนให้เข้าไปดูโพสที่ FB ของผม ชื่อ Chayanan Ich Bin Karok เพราะคลิปต่างๆ ที่ผมบันทึกได้ลงวีรกรรมของไอ้เรื้อนไว้ ผมก็คงทำได้แค่โพสลงโซเชี่ยล ทำได้แค่ประจานให้สังคมเห็น กฎหมายคงช่วยอะไรไม่ได้เลย****

FB ของผมชื่อ Chayanan Ich Bin Karok

EP 1 : https://www.facebook.com/share/p/fLTEpZM5YSCjWoDf/?mibextid=oFDknk

EP 2 :https://www.facebook.com/share/v/7mjGgnicMUve2uRt/?mibextid=oFDknk