ขอเล่ายาวหน่อยนะ คือผมเนี่ยเป็นคนที่ขี้เกียดระดับเจ้าพ่อเลยแหละ เลยเลือกเรียนสาย ศิลป์คำนวณ เพราะสบายสุด แล้วตั้งใจสอบให้ได้ห้องท้ายของสายเพื่อที่จะเอาตัวเองสบายที่สุดจะได้มีเวลาทำอย่างอื่น แต่ก็มีเพื่อนกับอาจารย์ที่รู้ว่าผมฉลาด เพราะผมเนี่ยสอบคณิตกับวิทเต็มบ่อย(คะแนนสอบคือคะแนนฟรีเลย) คะแนนเก็บผมโล้งเกือบทุกช่อง แต่จะทำเฉพาะอันที่อาจารย์บอกว่าไม่ทำติด ร. แต่ผมนับถืออาจารย์คณิตนะที่ทำเกรด4ให้ผมได้ คือจารแกจะสั่งงานก่อนสอนแล้วบอกว่าทำเสร็จปล่อยว่างเลย ผมก็เลยรีบทำจะได้เล่นเกม จารจะสอนก็สอนไป แต่เพื่อนชอบมาถามงานตอนผมเล่นเกมอันนี้ไม่ชอบเลย


ส่วนน้องผมเหมือนผมแถบทุกประการ ฉลาดแต่ขี้เกียด เรียนวิทคณิต(เพราะผมลงให้มัน) ติดเกมเหมือนกัน ต่างกันแค่ว่ามันทำงานส่งทุกชิ้น งงอะดิถ้าทำงานทุกชิ้นจะขี้เกียดอย่างไง มันขี้เกียดฟังแม่บ่นเลยทำ55555 บางทีผมก็ช่วยมันทำจะได้มาเล่นเกมกับผมเร็วๆ

ผมจะชอบโดนคนนอกเปรียบเทียบกับน้องเพราะ น้องผมเนี่ยอยู่ห้องคิงที่5ของระดับ(ไม่เคยต่ำกว่า5) ส่วนผมที่1ของห้อง(ได้ไงไม่รู้สงสารพวกที่ตั้งใจเก็บคะแนนมาก) คนนอกก็จะชอบพูดกับแม่ว่า คนน้องเรียนเก่งจังเลยเนอะอ่านหนังสือเยอะน่าดูเลย(ไอ้สั..ไม่เคยอ่านเลยนั้งเล่นเกมกับผมเนี้ย) ส่วนคนพี่นี้ไม่ไหวเลยอยู่ตั้งห้อง4จะทำอะไรกิน แต่แม่ก็บอกคนพี่ไม่ต้องห่วงหรอกมันเก่งหลายอย่าง(อันนี้จริง ผมขี้เกียดเรียนเลยหากิจกรรมทำ ทั้งดนตรี บาส คอม แข่งทำอาหาร มวยที่1ภาค) ห่วงคนน้องมากกว่า เพราะคนน้องเป็นโรคลมชักเรียนรู้ช้ากว่าคนอื่นร่างกายไม่แข็งแรงด้วย(ที่เรียนรู้ช้ากว่าคนอื่นคือตอนที่ชักครั้งแรกน้องชักนานทำให้สมองขาดอากาศนานเลยเหมือนสมองผิดปกติเรียนรู้ช้า) ถือว่ามาเล่าให้ฟังดีกว่าไม่มีอะไรถามละอย่าไม่สนใจคนแก่เลย ส่วนอาจารย์ทั้งหลายก็ชอบให้ผมเก็บเกรดซะเหลือเกิน ถ้าเก็บเกรดเดียวได้ขึ้นห้อง3งานก็เยอะดิ