คือเรื่องมีอยู่ว่าช่วงตอนม.4ผมเคยบ่นว่าจะลองไปสอบนักเรียนเตรียมดูครับแม่ผมได้ยินก็จับผมยัดเข้ากวดวิชาแรกก็เรียนไปครับไม่เข้าใจหรอกแต่ก็พยายามเรียนมาตลอดเลยครับสอบบ้างอะไรบ้างสรุปไม่ติดเลยครับผมเข้าใจแหละว่ามันไม่ง่ายหรอกเพราะถ้าติดคงสบายแน่ๆเขาคงไม่เอาของง่ายๆมาให้ทำหรอกพอเริ่มตอนม.5ครับทางโรงเรียนผมมีกิจกรรมเยอะมากประมาณ20กว่างานได้ครับซึ่งผมก็เข้าร่วมก็เป็นเด็กกิจกรรมด้วยทำเกือบทุกงานเลยครับพอวันนึงผมเริ่มรู้สึกท้อ เหนื่อย เพลีย วันๆวนแต่ลูปเดิมๆ ตื่น ไปเรียนที่รร.ซึ่งที่รร.ก็มีแต่กิจกรรมคือแทบไปเรียนไม่ได้อะไรเลยครับแล้วต่อจากนั้นก็เรียนพิเศษ​ต่อไปถึง2ทุ่มจากนั้นก็ออกกำลังกายไปยัน4ทุ่มแล้วนั่งติวต่ออีก1ชั่วโมงมันเบื่อมากๆครับ พอผมรู้ว่าผมอยากเป็นอะไรอยากทำอะไรเลยบอกแม่ครับว่าไม่อยากเป็นแล้วทหารอะแม่ผมก็สวนมาว่า"ถ้าไม่อยากเป็นแล้วเพิ่งมาบอกกูอะไรตอนนี้ กูเสียเป็นแสนๆ" ตอนนั้นผมก็เพิ่งรู้ว่ามันเสียขึ้นหลักแสนเลยครับผมรู้สึกกดดันแล้วรู้สึกผิดมาดที่เหมือนตัวเองเอาแต่ใจแต่ก็ฝืนเรียนต่อแต่มันไม่ไหวแล้วอะครับไหนจะแต่ละวันเจอแต่ สังคมรอบข้างบ้างที่โครตจะ Toxic พักผ่อนน้อยบ้างคือที่ผมเล่าอาจจะมีคนหนักกว่าผมแต่สำหรับผมมันหนักมากพอตัว  แต่ตอน ปัจจุบันผมไม่ได้เรียนพิเศษ​แล้วครับแต่ผมจะไปสอบให้แต่นั่งติวเองอยากทำงานพาททามด้วยเก็บเงินไว้ไปเรียนต่อคือผมไม่อยากพึ่งพ่อแม่แล้วอะครับมันเหมือนว่าผมทำให้พวกเขาผิดหวังเหมือนเขาเริ่มไม่สนใจผมแล้วผมเลยปล่อยไปงั้นพอไปสอบให้แล้วตามต่อสอบนายสิบต่อผมภาวนา​อย่าสอบติดผมไม่อยากเป็นผมรู้สึกว่าตัวผมทำอะไรได้มากกว่าการไปอยู่ในรั่วกฎระเบียบ​มันอาจจะเป็นคนของเด็กที่ยังไม่ผ่านน้ำร้อนมาก่อนแต่ผมอยากลองดูครับผมอยากไปให้ไกลเท่า​ที่ผมทำได้ไม่อยากมาจบแค่จุดๆนี้ ขอบคุณ​ที่มาอ่านครับขอให้พี่ๆแนะนำวิธีแก้ปัญหา​แบบนี้ทีครับไม่ก็เล่าประสบการ์​การให้ผใฟังหน่อยครับว่าพี่ๆผ่านมาได้ยังไงกันบ้าง