สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.1คนนึงค่ะ ขออนุญาตระบายนะที่ตรงนี้นะคะ คือเราเป็นเด็กที่ชอบเต้นชอบรำมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ พอม.1มาเราก็สนใจที่จะรำ เต้นต่อค่ะ แต่เนื่องจากงานโรงเรียนมีค่อนข้างเยอะ เราเลยได้ซ้อมหนักมาก วันนึงก็กลับ4ทุ่มได้ค่ะ กลับบ้านมา แทนที่เราจะได้ยินคำถามว่าเหนื่อยมั้ย เป็นไงบ้าง แต่เราโดนแม่ด่าว่า เรียนพิเศษก็ไม่ได้เรียน จะเต้นทำไมนักหนาก็ไม่รู้ เราก็อธิบายให้แม่ฟังแม่เราก็ทำท่าหงุดหงิดใส่เรา แรกๆเราทนไหวแต่พอเทอม2มานี้ คุณครูที่โรงเรียนสั่งงานเยอะมากจนเราตามไม่ค่อยทัน แต่เราก็ตามอยู่ตลอดแม่เราชอบบอกว่าไม่ต้องเต้นละมั้ยรู้มั้ยมันเสียการเรียน แต่เราก็บอกแม่ไปว่านั่นคือสิงที่เราชอบมากที่สุดแล้ว เราเต้นแล้วเราเหมือนได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเองออกมา แต่แม่เราก็ไม่เข้าใจเรา แม่เราพยายามจะหาที่เรียนพิเศษเพิ่ม หลังจากเราซ้อมเต้นกลับมาจากบ้านทุกครั้งแม่เราจะด่าเราแต่คำซ้ำๆเราทนมานานแล้วร้องไห้แทบทุกวัน2เดือนติด คิดจะฆตต.ตัวเองหลายรอบ แต่เราก็กลัวพ่อแม่เราเสียใจ (พ่อเราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับเรานะคะ พ่อเราไปทำงานที่ชม.) เราทำงานไปก็ร้องไห้ไป บางทีก็ร้องจนหลับไปเลยก็มีค่ะ พ่อแม่เราชอบบอกอยากให้เรียนห้องนู้นห้องนี้ เราเครียดมากๆจนทำให้เกรดเราที่ทำได้3.80+ทุกปี ม.1นี้เกรดเราตกไปอยู่3.30 เรานั่งร้องไห้ละพยายามอ่านหนังสือให้หนักขึ้น พยายามมากแต่สุดท้ายก็ได้เกรดแค่นั้น แม่เราก็ด่าเราต่างๆว่าเกรดแค่นี้จะเอาไปทำไรได้ เราเครียดมากๆเลยค่ะเราควรทำยังไงดีคะ✌😔