คือว่าช่วงนี้อ่ะคะเราสังเกตว่าตัวเราคิดแบบนี้บ่อยเอามากๆเลย คือเรามีเพื่อนนะคะแต่เหมือนจะมีความอคติกันนิดหน่อยเลยทำให้แยกกลุ่มออกกันไปเพื่อนที่เคยเล่นกีฬาด้วยกันก็ออกไปหมดแล้วเหลือเราคนเดียวความจริงเราก็คุยกับคนในทีมได้นะคะ แต่อย่างว่าว่าเขาไม่ใช่เพื่อนเราบางอย่างเราอาจจะไม่สามารถคุยกันได้ตลอดเหมือนเพื่อนเพราะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ทีนี้เวลาเราซ้อมกีฬาเราเหมือนทำความรู้จักทุกคนใหม่หมดเลยค่ะเพราะปกติเราเอาแต่เพื่อนคนอื่นในทีมเราไม่ค่อยอยากคุยมีทักกันบ้างนิดหน่อยแค่นั้นแต่พอมันเป็นแบบนี้ทำให้เราต้องมาเรียนรู้คนในทีมใหม่ จากปกติเป็นคนพูดมากค่ะแค่เวลามีเพื่อนแต่เพื่อนหายไง กลายเป็นใบ้เฉยเลยงี้เงียบไปเลยไม่ค่อยพูด เวลาเราอยากบ่นให้เพื่อนฟังตอนซ้อมก็ทำไม่ได้แล้วเพราะไม่มีก็กลายเป็นได้แต่เก็บไว้ข้างใน แล้วก็เกิดการตั้งคำถามว่าที่เราทำอยู่นี่เราชอบมันจริงๆใช่ไหม คือเราเล่นได้นะคะกีฬานี้มันไม่ได้แย่แต่แค่มันไม่มีเพื่อนแล้วเราเลยเหงาและเหม่อลอยในเวลาซ้อมแค่นั้น เวลาเรียนก็มีคุยกับเพื่อนกลุ่มที่อยู่กันปัจจุบันบ้างค่ะส่วนกลุ่มนั้นเราไม่ค่อยเท่าไหร่เราไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องงี้ได้ไงถ้ามีคนถามว่าให้เดินเข้าไปถามเลย เราจะบอกว่าเคยทำแล้ว และไอคนพวกนี้ก็พูดคำเดิมว่า ไม่มีนะ เรารู้สึกขาดเพื่อนไม่ค่อยได้ มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว มีคนอื่นๆมากมายจริงๆค่ะที่อยู่รอบตัวเราแต่เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยวจริงๆไม่ว่าจะอยู่ในกลุ่มเพื่อนปัจจุบันหรือตอนซ้อมกีฬาหรือแม้กระทั่งตอนที่เรียน เราคงต้องเรียนรู้ความรู้สึกนี้และใช้ชีวิตให้เหมือนตอนที่ไม่เคยมีพวกเขาให้ได้