ฉันเกิดในครอบครัวพอกินพอใช้ (ใช้จ่ายอย่างประหยัด)
เพราะพ่อติดการพนันหนักมาก แต่แม่ของฉันก็รักพ่อมากๆ เช่นกัน ยอมทุกอย่างเพื่อพ่อ

ฉันจึงดิ้นรนทำงานระหว่างเรียนตั้งแต่มัธยมต้น
เพราะแม่สอนว่า อยากได้อะไรต้องหาเงินซื้อเอง

ฉันตั้งใจเรียนมาก ๆ เพราะแม่ปลูกฝังเสมอว่า ไม่มีสมบัติอะไรจะให้ต้องดิ้นรนเอง
แน่นอนว่าความพยายามไม่สูญเปล่า ทันทีที่เรียนจบฉันรับราชการทันที

ฉันมีความฝันเล็ก ๆ อยากมีบ้านของตนเองสักหลัง
แต่ความฝันต้องหยุดชะงัก เมื่อพ่อแม่บังคับให้ฉันซื้อที่ดินให้ท่าน โดยไม่ใช่ชื่อฉัน

และฉันที่ถูกปลูกฝังเรื่องความกตัญญูก็ยอมเป็นหนี้ล้านกว่าบาทเพื่อท่าน

เหมือนจะเป็นสิ่งที่ดีที่ลูกคนหนึ่งได้ทำหน้าที่ตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่
แต่ยิ่งนานวันเมื่อฉันกล้าคิด กล้าพูด กล้าทำมากขึ้น ยิ่งทำให้ฉันอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างอึดอัดใจ

ฉันอยากย้ายไปอยู่ที่อื่นหรือซื้อบ้านหลังใหม่ก็ไม่ได้
เพราะด้วยหนี้สินที่แบกรับอยู่

ฉันจึงอยู่บ้านหลังนี้ด้วยความอดทนและระวังเรื่องคำพูดกับการกระทำมากที่สุด
เพราะหากพูดหรือทำอะไรไม่ถูกใจก็จะถูกบ่นด่า จนเป็นเหมือนเรื่องปกติที่ฉันไม่เคยชินสักที

บ่อยครั้งแม้จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ฉันไม่แคล้วที่จะโดนบ่น
หรือบางครั้งที่ฉันไม่ใช่ต้นเรื่อง ก็ไม่แคล้วโดนลูกหลงเช่นกัน

ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ ฉันเป็นคนพูดเก่งมาก
แต่พอโตขึ้น ฉันยิ่งพูดน้อยลง เพราะฉันหวังความเงียบจะเป็นเกราะกันภัยให้ฉัน

แม้ฉันจะกลายเป็นถังขยะที่คอยรองรับอารมณ์ของแม่ตั้งแต่เล็กจนโต
แต่น่าเศร้าใจที่ถังขยะใบนี้กลับจดจำทุกคำพูด และปลอบใจตัวเองด้วยน้ำตาเพียงลำพัง

ปล.แม่เป็นคนทัศนคติลบในทุกเรื่อง