ยาวนิดนึงนะคะ (เราจะสมมุติว่าเราชื่อ เอ นะคะ) เข้าปี 1 มา เราก็มีเพื่อนตามปกติมีกลุ่มเพื่อนที่แบบเฮ้ยนี่ใช่เลยคุยทุกเรื่อง เล่นทุกอย่างเราก็แบบชีวิตมหาลัยสบายละ เป็นคนที่โครตโชคดี เป็นกลุ่มกิจกรรมที่มีอะไรจะต้องมีรายชื่อเป็นอันดับแรกๆที่ทุกคนอยากให้มาช่วย ง่ายๆคือเราฟิลเหมือนเซ็นเตอร์กลุ่ม เพราะมีอะไรทุกคนจะแบบ กลุ่มเอไง เรียกชื่อเราเป็นคนแรกของกลุ่มเสมอ งี้พอช่วงขึ้นปี 2 เราจะย้ายห้องเพราะค่าไฟแพงเราก็ชวนเพื่อนคนนึงในกลุ่มนี่
แหละมาหารด้วย  ร่วมรูมเมทเดิม เป็นหาร 3 แต่รูมเมทเก่าเราบิดหายไป แชทไม่ตอบไม่อ่านและก็เป็นเพื่อนสนิทเราด้วย เรากับเพื่อนเมทใหม่ก็อยู่ไปอยู่มาสนิทกันปกติเลย
จนอยู่มาวันนึงเพื่อนในกลุ่มคนนึงเปลี่ยนไป เขากลายเป็นคนนิ่งขึ้น ไม่พูดไม่จา ไม่เดินมาจกกีบีบตูด เดินมาเด้ากันเหมือนเดิมแต่เพื่อนนิ่งกับทุกคน (หญิงแท้ทั้งกลุ่มนะคะ)  เราก็แบบอ้าวเป็นอะไร เราเครียดมากเพื่อนเป็นอะไรก็ไปปรึกษากับคนที่เหลือ เพื่อนก็บอกว่าก็ทำตัวปกตินี่แหละชวนมันคุยปกติไป แต่เราเครียดและกลัวมากจัดการตัวเองไม่ได้เลยทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแต่เราอยากให้เพื่อนกลับมาเป็นเหมือนเดิม เวลาผ่านไปสักพัก คนนี้เริ่มคุยกับคนอื่นปกติแต่กับเรามันดูฝืนๆ อาจจะเพราะเราออกตัวมากเกินจนเพื่อนอึดอัดก็เป็นได้ เราก็นอยอะเพื่อนคุยปกติกับทุกคนแต่กับเราทำไม่มันไม่เหมือนเดิมเราก็เริ่มตัวตัวไม่ถูกกับทั้งกลุ่มเลย ฟิลแบบไม่รู้จะเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหน  แต่เราก็ปรึกษาเพื่อนนะว่าเรารู้สึกแบบนี้ทำยังไงดี ก็คุยกันไป

จนมีวันนึง เรากลับไปคุยกับเมทเก่าอยากรู้เหตุผลทำไมถึงทำแบบนั้นกับเราและเพื่อน ด้วยความเป็นเพื่อนเรา เราให้อภัยมันได้ แต่เพื่อนอีกฝั่งเราเขาใจว่ายังไงก็ไม่โอ เราถ่ายรูปลงสตอรี่กัน เพื่อนในกลุ่มคนนึงทักมา เมทเก่าหรอ ทั้งที่มันทำกับและเพื่อนขนาดนี้ยังกลับไปหาอีกหรอ เราจะเลยตัดสินใจทักไปบอกเพื่อนที่เป็นเมทคนใหม่ว่าเรากับเพื่อนคนเก่าคืนดีกันแล้วนะโอเคไหม มันก็บอกใครจะไปโอ และเราก็ถามมันไปว่ามีอะไรไม่โอเคไหม เพื่อนมัก็บอกให้เรานึกสึกทำอะไรอยู่กับตัวเองต้องรู้สึก แต่นึกให้ตายก็นึกไม่ออกว่าเราทำอะไรเรายังไม่ได้ทำพฤคิกรรมอะไรที่จะส่อแววที่ทำให้ทะเลาะกันเลย เพื่อนก็บอกรอแปปรับให้ได้ละกัน และเพื่อนทั้งกลุ่มก็น่าจะไปคุยกัน ลิลต์รายการข้อเสียเรามา 16 ข้อ ซึ่งเราก็รู้สึกว่ามันดีนะที่ได้รู้ข้อเสียตัวเองจะได้เอามาปรับปรุงตัว แต่พอดีอ่านเรากลับรู้สึกว่าแค่นี้เองหรอทีหยิบยกขึ้นมาทะเลาะ

แต่ก็เข้าใจได้ว่าเรื่องเล็กสำหรับเราอาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา เรื่องที่เราผิดเราขอโทษและจะไม่ทำอีก เราจะปรับปรุง แต่บางเรื่องแค่ว่าจากที่เราเคยจดสรุปต่างๆนาๆแล้วส่งตลอดพอวันนึงเราไม่ส่งขึ้นมาเรากลายเป็นคนหวงความรู้ไปซะได้ ก็นั้นแหละบางเรเรื่องมันแบบห๊ะแค่นี้จริงดิแต่เหตุการ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยเราพยายามทำตัวปกติอย่างที่คยทำ คุยเล่นแต่ก็พยายามระวังตัวเองมากขึ้น แต่เพื่อนกลับเฟดเราจากเราไปเรื่อยๆแล้วเหมือนเรากำลังวิ่งตาม

จนวันที่ไปเข้าค่าย มันเห็นได้ชัดว่าเพื่อนไม่มีใครอยากนอนหรือนั่งด้วยทั้งๆที่มันเป็นกลุ่มเลขคู่แต่เรากลับต้องไปหาคนมาคู่ด้วย ถ้าเราไม่ชวนคุยอีก 5คนก็ไม่พูดกับเราสักคำ จนอาจารย์ปล่อยเข้าห้องพัก เราเดินไปกับเพื่อนคนนึงไปเคาะหน้าห้องเื่อนเปิดประตูเห็นเรายืนอยู่ด้วยทำหน้าตกใจแบบสุดขีดและวิ่งเข้าห้องไปหาคนที่เหลือและเราก็รู้ได้เลยว่าท็อปปิกนั่นคือเราแน่นอน เราก็ไม่เข้าไปนะเจอแบบนี้มันไม่ไหวแบบมากๆ

และหลังกลับจากค่ายเราก็มาเขียนไดอารี่ของเรานี่แหละเขียนเรื่องที่ดีและแย่ลงไป ไม่ใช่เขียนแค่ที่ค่าย เราเขียนสัพเพเหระลงไปหมดและเวลาเราเป็นถ้ามันเป็นเรื่องแย่ เราจะไม่ชอบเขียนชื่อบุคคลจะใช้เป็น คนนั้น คนนี้แทน เพราะมันคือการเขียนระบายเราไม่อยากจำ เผื่อถ้าวันนึงเรากลับมาอ่านจะได้ลืมมันไปว่าที่ค่ายเกิดเรื่องดีและไม่ดีอะไรขึ้นกับเราบ้าง และหลังจากค่ายสถานการณ์แย่กว่าเดิมอีกมันไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมสักทีซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าทำไม เพื่อนเริ่มไปไหนไม่ชวน ไปไหนไม่บอก มีอยู่ครั้งนึง เราบอกจะตามไปกินข้าวด้วยโรงอาหารใช่ไหม เพื่อนลงไปก่อนแต่เราตัดสินใจเสี้ยววิลงไปเลยดีกว่า แต่เพื่อนเดินไปหน้า ม กัน เราเลยวิ่งตามแบบรอด้วยย เราจำติดตามากๆ เพื่อนมองหน้ากัน ละก็สะกิดกัน แบบมันมาเว้ยๆคือเราดูออก เหตุการณ์ที่มันยาวนานมากๆเราไม่เคยรู้จักคำว่าปลงเลยจนได้มาเจอกับปัญหานี้ เราพยายามปลง แต่ปัญหาที่มันต้องเจอแต่ละวันที่คอนโทรลไม่ได้มันทำเราเหนื่อยมาก เราเริ่มเป็นคนที่ไม่อยากไปเรียนเพราะไม่อยากไปอยู่รวมกลุ่มกัน เราเริ่มระเหเร่ร่อนไปกลุ่มนั้นกลุ่มนี้ซึ่งเราก็กลัวว่าการที่เราเข้าไปเขาจะโอเคไหม

เป็นอย่างงี้มาจนกำลังจะปิดเทอม 1 ทุกๆครั้งที่ได้คุยกันเพื่อนจะถามเราตลอดว่ามีอะไรจะพูดอีกไหม เราไม่มีเพราะเราบอกหรือเคลียร์ทุกๆอย่างไปหมดแลลวทุกอย่างแบบทุกๆอย่างจริงๆ แต่เพื่อก็จะตอบว่า หรอ ก็คือไม่เชื่อเรา หรือทุกๆครั้งที่เราลงโน๊ตใน สตร เพื่อนมักจะคิดว่าเราลงด่าพวกเขาตลอดทั้งๆที่เราคุยเล่นกับเพื่อนมอต้น มอปลายของเรา จนเพื่อนแบบเหมือนทนไม่ไหวมั้งเรียกมาคุยแต่เราปลงไปในระดับนึงว่าคงเป็นไปได้ยาก แต่เราดีใจนะยังหวังเล็กๆว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ และแล้วเรื่องทั้งหมดก็มาจากไดอารี่ เพื่อนที่เป็นเมทเราไปแอบอ่าน เราก็ถึงว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเพราะไดอารี่เราเขียนระบาย เราไม่ได้ต้องการที่จะไปคุย มันเป็นเรื่องในสมุดนี้มาตลอดที่ทำให้เราทะเลาะกับทุกคน เราก็ขอโทษและอธิบายออกไปทั้งๆที่ในใจเราไม่ผิดเลยอะเราเขียนในที่ของเราแต่เขามาแอบอ่านแล้วรู้สึกไม่ดีกันเอง เราเป็นคนไม่ยอมคนเลยนะแต่กับเรื่องนี้เราเหนื่อยมาก ยังไง 1 ปากก็แพ้ 5 อยู่ดี 

เราพูดคำขอโทษไปเยอะมากนะแต่เราก็ไม่เคยได้ยินคำขอโทษออกจากปากเพื่อนสักคนและสักครั้งเดียว วันนั้นวันสุดท้ายก่อนปิดเพื่อนไปร้านเหล้ากันแต่ไม่ได้ชวนเรานะเพื่อนก็กลับมาที่ห้องเรากันหมดเพราะเราเป็นเมทกับเพื่อนในกลุ่มนั้นด้วยเราก็ช่วยแต่งตงแต่งตัวรู้สึกว่าคุยกันโอเคขึ้นก่อนเคลียร์นะและวันต่อมาเราก็กลับบ้านเลยยาวเลยและก็ไมไม่ได้ติดต่อใครเลนเรากะจะถอดสมองออกไปเลยเข้ามาอัพสตอรี่ละก็กดออกเลยจนถึงวันเปิดเทอมเราก็แบบมันต้องดีขึ้นแน่เราคุยกับเมทได้เยอะขึ้นในวันก่อนไปเรียนไปเดินโลตัสด้วยกันมาด้วยวันเปิดเทอมทุกคนมาเจอกันแต่ก็เป็นฟิลยังไม่มีใครคุยกับเรา เราก็แบบคงต้องใช้เวลาเนอะ วันต่อมาเรียนวันที่ 2 คุณตาเสียต้องกลับ ตจว ลายาว 1 อาทิตย์ แต่เราก็ตามดูไลน์ตลอดว่ามีงานอะไรเข้ามาไหม 

แล้วมีงานนึงตอนเช้าวันนั้นอาจารย์ให้จับกลุ่มไว้ก่อนแต่ยังไม่ได้สั่งงาน เราก็แบบเดี๋ยวเพื่อนคงเอาเราเข้าเองแหละ เราก็ยังไม่ได้เข้าไปคุยกับเพื่อนว่าจับกลุ่มไรอะ เพราะเรายุ่งมาก ครอบครัวเราเป็นเจ้าภาพงานต้องทำหลายอย่างมาก พอตกเย็น เพื่อนก็ทักมาในกลุ่มแท้กเรา รู้ว่าเจอเรื่องไม่ดีมาแต่การเรียนก็สำคัญนะ เราก็แบบโอเคฉันผิดอีกแล้ว พวกแกไปคุยกันในกลุ่มที่สร้างกันโดยไม่มีฉัน ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าแกต้องการที่จะทำอะไรอยู่  เราเรียนวิชานี้อีกรอบแต่เรายังไม่ได้ไปเรียนอยู่ดีๆอาจารย์ก็ใส่ทำอะไรสักอย่างแบบไม่มีปี่ขลุ่ย เราก็แคปไปถามพวกมันเกี่ยวกับเราเปล่า มันก็ตอบกันมา แล้วทำไมจะไม่เกี่ยวอะ เดี๋ยวดึงเข้ากลุ่มนะคะไว้ค่อยคุยกัน  เราก็แบบ อืม ชินเถอะ พอเราเข้ากลุ่มไปเราเป็นคนสุดท้ายที่เข้าไป ในกลุ่มนั้นมีทั้งคนในกลุ่มละก็คณะอื่นอยู่ เราคือคนสุยท้าย และเกินด้วยเราก็เลยออกไปหากลุ่มอื่นละกัน

พอเราไปเรียนนั่งเรียนกันเหมือนเดิมแต่เรารู้สึกเป็นส่วนเกินตลอดเวลา ทุกคนคุยกันแต่ไม่ชวนเราคุย จะว่าไงดีเหมือนคุยรุ้เรื่องกัน 5 คน ช่วงนี้เรายอมเหนื่อยเทียวกลับบ้านบ่อยเพราะเราไม่สบายใจที่จะอยู่ห้อง เวลาไปนั่งด้วยมันรู้สึกอึดอัดไปเป็นตัวเอง แม้กระทั้งเวลาที่จะเดินมาเรียนหรือกลับห้องด้วยกัน เพื่อนก็ยังคงไปไหนมาไหนไม่ชวนเราเหมือนเดิมแต่เราไม่ซีเรียสแล้วเพราะว่าเราปลงมาก แต่ก่อนกลัวมากเพราะมีเพื่อนคอยบอกคอยเตือนตลอดว่าอย่าลืมทำงานแต่ก่อนกลัวมากเพราะมีเพื่อนคอยบอกคอยเตือนตลอดว่าอย่าลืมทำงานอย่าลืมทำการบ้านแล้วพอวันนึงเราไม่มีเรากลัว แต่ก็ลืมนึกไปว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่เคยได้ลองพยายามด้วยตัวเองเต็มร้อยเลย  ช่วงนี้เราเลยแบบไม่ได้ไปกินด้วย หรือไปไหนมาไหนด้วยเพราะเขาไม่ได้ชวน 

จากที่เคยนั่งเรียนข้างกันเราเพิ่งก้าวออกจากความกลัวไปนั่งที่อื่นเพราะนั่งตรงนั้นแล้วไม่สบายใจเลย และสิ่งที่เรากลัวคือ พอเราไม่มีกลุ่ม คณะเรามันชอบในจับกลุ่มทำงานร่วมกัน เพราะเป็นสาขาอาชีพที่ต้องทำงานร่วมกับคน ต้องไปเข้าค่ายงี้  เราจะทำไงดี แล้งห้องเรามีแค่ 40 คนซึ่งโครตจะแคบ แต่เราอยู่กับอะไรแบบนั้นไม่ไหวแล้ว เราควรที่จะทำตัวเองให้สบายใจและมีความสุขที่สุด แต่เรากลัว เราโครตจะเอ็กโทเวิด เราชอบเฮฮากับเพื่อนแล้ววันนี้เราไม่มีกลุ่มเพื่อนในนั่งหัวเราะเหมือนเดิมแล้วเพราะไม่สนิทใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว เราต้องทำยังไงดีให้ผ่านจุดนี้ออกไปได้จนเรียนจบ  

เราคิดได้นะเพื่อนไม่ใช่ที่อย่างของชีวิตแต่พอเรามอง เราเฟลและเเย่มาก คนนั้นคนนี้มีกลุ่มเพื่อนไปเที่ยวไปกินข้าวด้วยกันเราที่เคยมีละมันดีมากๆแต่วันนี้เราเหลือตัวคนเดียวแล้ว เราเป็นคนที่โชคดีกับชีวิตมากเราสนิทกับพ่อแม่เรามีคนรอบตัวดี เพื่อนเยอะ ทั้งห้องเราคุยได้ทุกคนเลยรู้จักหมดเพราะมีแค่ 40 คนเอง แต่เราไม่มีโชคเรื่องกลุ่มเพื่อนใน มอ เลย เราเพิ่งที่จะออกห่าง นอกมานั่งเรียนคนเดียวงี้วันแรกเลยเราก็ไม่รู้อนาคตจะเป็นไง กลัวไปหมดเลยเพราะการที่เราทำแบบนั้นแต่เรายังคงเป็นเมทกับเพื่อนในกลุ่มอีกคนนึงบางทีมันก็พาเพื่อนมาห้องบาง กลัวทำตัวไม่ถูกงี้ แต่เราก็ใช้ชีวิตของเราไปนะ แค่กังวลเกี่ยวกับอนาคตเฉยๆแล้วตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ขยาดเขียนไดอารี่ไปเลย🤣🤣

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคะเรานั่งพิมพ์ 2 ชั่วโมงกว่าเลยและมันยาวมากๆ