เคยเป็นกันไหมคะตอนเด็กๆรู้สึกมีความสุขจัง ตื่นมาแค่เปิดทีวีกินข้าวสายๆก็ออกไปวิ่งเล่นกับเพื่อนตกเย็นก็กลับบ้านไปดูการ์ตูนรอบดึกทำแบบนี้วนลูปไปในกิจวัตรประจำวันซ้ำๆบางคนอาจจะต่างออกไปตอนเด็กไม่ค่อยมีเรื่องให้คิดเยอะเลยเรื่องหนักสุดคงเป็นเพื่อนไม่เล่นด้วยในตอนนั้นถึงมีเรื่องให้คิดเราก็ไม่ได้จมกับมันเลยพอโตขึ้นอะไรๆทำไมมันเปลี่ยนไปเยอะจังพอเป็นวัยรุ่นทำไมเราต้องมารู้สึกกับอะไรที่มันอยู่รอบตัวเราตลอดเวลาเลย คิดมากก็ปล่อยวางยาก ตัดสินใจผิดพลาดบ่อยๆ บางทีก็ยับยั้งชั่งใจตัวเองไม่ได้ ทำไมคะทำไมตอนเราโตขึ้นเป็นวัยรุ่นเราถึงต้องคิดอะไรเยอะแยะแบบนี้ทำไมเราต้องมีความรู้สึกร่วมด้วยกับสิ่งรอบข้างตลอดเวลา หรือเป็นเพราะตอนเข้าสู่วัยรุ่นสภาพจิตใจมันอยู่ในช่วงเรียนรู้