สวัสดีค่ะ หนูอายุ14ตอนนี้อยู่ม.2จะขึ้นม.3แล้วค่ะ
ขอเริ่มเลยนะคะ ตั้งแต่เด็กๆตอนหนูอยู่อนุบาล หนูก็เห็นพ่อทำร้ายแม่แล้วล่ะค่ะ แต่หนูยังรักเขายังอยากอยู่กับเขา หนูเห็นแบบนี้มาโดยตลอดแต่ก็นั้นแหละค่ะก็รักเหมือนเดิม จนช่วง3ปีที่ผ่านมาก็เริ่มรู้สึกมีความโกรธที่เขาทำแบบนี้เพราะเริ่มรู้มาว่าเขาเอาแต่ขอเงินแม่กับย่าถ้าไม่ให้ก็จะทำร้าย กับย่าก็เกือบจะทำร้ายแล้วเหมือนกัน
จนช่วงๆที่ขึ้นม.1หนูเริ่มจะเกลียดเขาแบบจริงจังจริงๆเพราะการกระทำทุกอย่างมันรุนแรงขึ้นหมด เขาแทบไม่เคยจ่ายค่าเลี้ยงดูพวกหนูเลย แม่เป็นทำงานหาเลี้ยงเองหมดแล้วยังต้องมาคอยให้เงินเขาอีก กับข้ออ้างเดิมๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ให้เดี๋ยวเงินออกจะให้คืน ในหลายๆครั้งหนูไม่เห็นว่าเขาจะคืนเลยค่ะ เขาด่าแรงขึ้นตวาดแรงขึ้น ทำลายข้าวของ เขาคิดว่าเขาเก่งเขาดีเขาฉลาดกว่าใครทั้งๆแม้แต่รถที่เขาจะขับยังไม่มีเป็นของตัวเองเลยค่ะ หนูร้องไห้ตลอดทุกครั้งที่เขาอาละวาดว่าทำไมครอบครัวหนูถึงไม่ดีเหมือนครอบครัวคนอื่นเขาบ้างทำไมต้องเป็นหนูที่ต้องมีครอบครัวที่มีแต่ความรุนแรงอยู่ตลอด หนูเกลียดเค้ามากจนบางทีก็อยากให้เขาตายไปให้มันจบๆ หนูรู้นะคะว่าความคิดแบบนี้มันไม่ดีมันอาจจะบาปถ้ายึดตามหลักศาสนาแต่หยุดความคิดนี้ไม่ได้เลยซักที หนูอยากออกไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่ตรงนี้หนูอยากเรียนให้จบๆแล้วให้แม่อยู่แบบสบายๆซักที จริงๆเรื่องที่เล่ามามันอาจจะดูเล็กน้อยนะคะแต่เรื่องจริงๆมันแรงกว่านี้มากแต่หนูไม่อยากเอาเปิดเผยซักเท่าไหร่
        หนูอยากจะถามพี่ๆว่าทำไงให้หนูเลิกคิดแบบนี้ดีคะทุกวันนี้หนูก็ไม่คุยกับพ่อนะคะ แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ อยากอยู่ให้มันสบายใจขึ้นบ้าง ขอขอบคุณล่วงหน้านะคะ