เราตอนนี้อายุ 19 ปีแล้วค่ะ เรามีแม่ที่เป็นคนไม่ค่อยดีเท่าไหร่แม่เรามีลูก 3 คน (คนละพ่อหมดเลย)ผู้หญิง ผู้ชาย แล้วก็เราที่เป็นผู้หญิง แม่เรามีลูกตั้งแต่อายุ 14-15 ปี เขาได้ท้องพี่ผู้หญิงคนแรกของเรา แต่แม่ไม่เคยพูดถึงพี่คนนั้นอีกเลย ได้หายไปจากชีวิตแม่ ไม่มีใครพูดถึงเราพึ่งรู้เมื่อไม่กี่ปีก่อน แม่จิตใจอัมหิตมากทิ้งลูกได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย พอแม่เราอายุได้ 17 ปีก็มีแฟนแล้วก็ท้องพี่ผู้ชายของเราอีกคน แล้วเขาก็ทิ้งให้ไปอยู่กับญาติกับพ่อแม่ใหม่ของพี่ แต่เขาก็คงสนใจอยู่บ้างแหละค่ะ แล้วก็เขาก็มาแต่งงานกับพ่อเรา มีลูกเป็นเรา แล้วเขาก็ทิ้งเราไป มีแฟนใหม่อีกเรื่อยๆ เหมือนจะสนใจเราแต่ก็ไม่ คือจิตใจเราโหยหาแม่มากเลยค่ะ แต่แม่แบบนี้เราก็ไม่ไหวเหมือนกัน พอมารู้ความจริงๆหลายๆอย่างก็แอบรู้สึกรังเกียจ แม่ชอบดูถูกเราว่าไม่มีใครมาชอบ เราหน้าตาแย่ อ้วนอย่างนั้นอย่างนี้ทำร้ายจิตใจเราสารพัด แม่ไม่เคยอยู่ข้างเราเลยเวลาเราโดนเอาเปรียบหรือทำร้ายจิตใจ เรารู้สึกเป็นคนอื่นสำหรับแม่มาก ตอนเด็กๆน้องเราชอบเอาขนมเราไปกินแล้วเราก็ว่าน้องเพราะมันคือของเรา(น้องข้างบ้าน)แม่เข้าข้างน้องตลอดถึงขั้นให้เรียกว่า “แม่” คือเราก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าลูกของคนข้างบ้านพ่อแม่เขาโอเคได้ยังไง อะไรๆเราก็ผิดสำหรับแม่ไปหมด เราโกรธน้องมากเพราะเราคิดว่าเราไม่ผิดเรายังโดนว่าด่าสารพัด เราก็ไม่เข้าใจเพราะเราก็เด็กเหมือนกันในตอนนั้นแต่แค่น้องเด็กกว่า แม่ตีเรา ว่าเรา ทำร้ายความรู้สึกเราต่างๆนาๆ เรารู้สึกเป็นคนอื่นสำหรับแม่มาก ตอนเด็กผู้ชายมาจับก้นเรา เราไม่โอเคเราเลยว่าคนนั้นไป แต่แม่ก็กลับมาว่าเราว่าไปว่าเขาทำไม ทั้งๆที่ตอนนั้นผู้ชายคนนั้นเขาก็โตพอสมควรแล้ว เรารู้สึกกลัวและไม่ปลอดภัยไม่เคยตลกเลยแต่แม่เราก็มองเป็นเรื่องตลก อันนี้เป็นเวลาสั้นๆที่เราอยู่กับแม่ช่วงปิดเทอมนะคะ เราผิดหวังในตัวแม่มากมายมาก เรารู้สึกว่าเราเป็นคนอื่นและแม่ไม่ต้องการ เราไม่มีอะไรจะติดต่อแม่ได้ เราเลยหายไป 3 ปี จริงๆแม่เขาติดต่อเราได้แต่เขาเลือกที่จะไม่ติดต่อเรา พอเราเจอแม่ครั้งแรกในเวลาสามปี แม่เขาก็เอาแต่บูลลี่หุ่นและหน้าตาเราว่าเราอ้วน น้องคนเดิมพูดว่าอยากเป็นคนอังกฤษ เราก็อยู่ของเราเฉยๆ แต่แม่เราก็บอกว่า เราหน้าเหมือนคนเวียดนามพูดอารมณ์เหยียด แล้วก็ขำ คือคนเวียดนามสวยนะคะสำหรับเรา แต่แม่เราพยายามจะพูดเหยียดเราแบบน้ำเสียงกดเราอะค่ะ คือมีเรื่องเยอะมากที่แม่เราไม่ดีและแย่กับเราสารพัดแต่เรื่องล่าสุดคือ แม่เราตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยส่งเสียอะไรเราเลย แต่ล่าสุดแม่เราพอมีงานดีๆทำแล้วเราขอแค่ให้เขาช่วยเราในตอนมหาลัยหน่อยได้ไหม เขาก็โอเคได้ เขาบังคับให้เราดรอปเรียนเพื่อให้เราไปสอบในมหาลัยที่เขาต้องการให้ได้ เราเสียใจมากที่ต้องดรอปเรียน พอเราติดมหาลัยนั้นแล้วแม่เราส่งเงินให้เราน้อยมากแค่ค่ากินอยู่เล็กน้อยอะไรที่จะช่วยพอมาถึงจริงๆก็ไม่ช่วยแล้วปัดความรับผิดชอบให้พ่อหมด เรารู้สึกเกลียดแม่มากๆ เขาโกหกทุกคนว่าเขาเลี้ยงเรามา โกหกแม้กระทั่งตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะอายหรือมีจิตใต้สำนึกอะไรบ้างไหม แล้วเราเดือดร้อนเรื่องค่าส่วนตัวของเราเราขอเขาเขาบอกให้ไปขอพ่อ เราเลยบอกเขาไปว่า แม่ก็เป็นยังงี้ตลอดเวลาหนูเดือดร้อนอะไรค่าเทอมแม่ก็ให้พ่อจ่ายทั้งหมดเกือบ 40,000 แม่อย่าลืมนะว่าหนูก็เป็นค่าใช้จ่ายที่จำเป็นของแม่เหมือนกัน แล้วเขาก็ด่าเรากลับแรงมาก หาว่าเราไปด่าเขา พูดกูกับเรา แล้วเขาก็บอกว่าเขา ขนาดกูเลี้ยงมา ทั้งๆที่เขาไม่เคยเลี้ยงอะไรเราเลย แล้วก็บอกว่า ตลอดมามีความสุขหาเองกินเองได้ไม่ต้องมาเจอไรแบบนี้ไม่ต้องมีมันแล้วแม่ แล้วเขาก็หายไปเลย จากชีวิตเรา คือเรารู้ว่าแม่เราไม่ดี เราอยากมีแม่เรารู้สึกคิดมากทุกวันไม่รู้จะจัดการยังไงดี เราควรรู้สึกยังไงเหรอคะ คือเขาเป็นคนไม่ดี เขาอยากจะส่งเขาก็ส่งเขาไม่อยากส่งเขาก็หายไปเลย เขาไม่คิดว่าเป็นลูกหรืออะไรทั้งนั้น ในใจเราคิดแย่มากๆจากคนจิตใจแจ่มใสมีความสุข หลังจากนั้นเราหยุดแค้นแม่ไม่ได้ ด่าแม่สาปแช่งแม่ทุกวันว่าทีหลังก็อย่ามาลูกเลยมีทัศนคติแบบนี้ ขอให้ชาติหน้าเป็นหมัน คนแบบนี้ไม่สมควรมีลูกเกิดคนมาก็ทิ้งๆขว้างๆทุกคนทำตามใจตัวเองแล้วปล่อยให้ลูกตามมีตามเกิด โครตทุเรศ เราจะระงับความโกรธและสุขภาพจิตดีขึ้นยังไงดีเหรอคะ หรือเราจะต้องไปหาหมอสุขภาพจิต ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ