พอดีเจอผู้หญิงคนนึงตอนต่อแถวขึ้นเครื่องที่สนามบินเชียงรายเที่ยวบิน vz135 ไปสุวรรณภูมิรอบ20.20 วันที่ 27/1/67 ผมยืนอยู่หลังสุดของแถวแต่ยืนห่าง2-3ช่วงคน แล้วเธอคนนั้นมาเข้าต่อแถวหน้าผม สักพักเธอถามผมว่าเมื่อกี้ได้ยืนต่อแถวอยู่หรือปล่าว แต่ผมตอบว่าไม่ครับ แล้วมีจังหวะที่ผมได้สบตากับเธออยู่ๆมันทำให้ผมใจสั่นซึ่งไม่เคยเป็นแบบนี้มานานตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ ในใจผมก็คิดเอาไว้ว่าถ้าลงเครื่องจะไปขอไลน์ แต่ผมไม่กล้าพอ พอมาตอนนี้ผมคิดเสียดายที่ไม่กล้าเข้าไปขอ อย่างน้อยถ้าเธอไม่ให้ผมคงหยุดคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเธอได้อ่านแล้วจำได้มันคงจะดีถ้าเธอคิดเหมือนผม