เราขอเล่าความรู้สึกในมุมของเราเรื่องของแม่นะ
อันดับแรก คือแม่เรามีลูกทั้งหมด 2 คน
เราเป็นพี่คนโต พ่อแม่เราเลิกกัน ตอนเด็กยั้น ปวช 3 เราอยู่กับพ่อ แต่แม่ก็คอยติดต่อ มาหา คือให้ความรักเรา กับน้องชายเราอย่างเต็มที่ เราไม่รู้สึกขาดเพราะเรามีทั้งพ่อและแม่ (แม่เราโคตรรัก เรากับน้องชายมาก ถึงขึ้น ตอนนั้นอะไรที่ว่าดี เขาจะหามาให้ตลอด) จนเราขึ้น ปวส. เราไปอยู่กับแม่ น้องชายเราก็อยู่กับพ่อ ซึ่งตอนเราเรียน ปวส. เราพักที่หอ แต่เสาร์อาทิตย์ เราจะกลับไปบ้านแม่ แม่เราเป็นแม่ค้าขายเสื้อผ้า
และวันปกติ ที่เราเรียน แม่จะมาหาเราช่วยเย็นและพาไปหาอะไรกิน ช่วยเราไปฝึกงานที่พัทยา แม่เราก็ขับรถ เพื่อมาหาเราที่พัทยา แม่รัก และเป็นห่วงเรามาก ขนาดเราเรียนต่อมหาลัยอีก จังหวัด แม่เรายังมาหาเราเลย
- แต่ช่วงเราเรียนจบ ปวส. เราหยุดเรียนไป 1 ปี ยังไม่ต่อมหาลัย อยูาก็ช่วยแม่ขายของตามปกติ แต่เราเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากออกไปทำงาน ที่ไม่ใช่ที่บ้าน มีวันนึงเราวีนแตกมาก ร้องไห้ และมันบอกความรู้สึกไม่ถูก (รู้แค่ว่าเราโคตรจะอึดอัด)
- ซึ่งช่วงนั้น เราได้เจอกับแฟนเรา และเป็นช่วยที่เราจะ กลับเข้าไปเรียนต่อมหาลัย ที่ยุดยา เรียนจบเราก็ทำงานที่นี่เลย
( ตอนแรกแม่เราก็ไม่ได้ว่าอะไร)
- จนผ่านไป 2-3ปีกว่าๆ น้องเราดันไปทำ ผู้หญิงท้อง จนแม่เราต้องเป็นคนรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งน้องเรา ก็ไม่เคยมีความรับผิดชอบใดใดทั้งสิ้น เช่น ไม่คิดจะหางานทำ ถึงเวลาเมียหุงข้าว มีข้าวไว้ให้กิน วันๆเอาแต่นอน พ่อแม่เรียกใช้อะไรก็ไม่เคยช่วยทำ ต้องมีข้อแรกเปลี่ยนเป็นเงินถึงจะทำ และทำก็ไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น ติดยา
- จนน้องสะใภ้เราคลอด มีหลานเติบโตมา
แม่เราเลยกลับมาอยู่ที่บ้าน และทำบ้านใหม่ เพื่อหลาน
- แม่เราอ่ะ เป็นผู้หญิงที่แกร่งมาก อึด ทน เพราะการที่มีน้องชายที่ เป็นลูกเทวดา ต้องเครียดมาก ในระดับไหน?
- จนเราเรียนจบ และทำงานที่นี่ต่อ แต่ปัญหาทางบ้านเยอะมาก แม่เรา เอาทุกอย่างเข้ามาใส่ที่ตัว นั้นก็ลูกชาย นี่ก็หลาน ( ตัดเราไปก่อนนะ เราไม่ได้ไปสร้างความเดือนร้อนความหนักใจให้ใคร) นั้นก็ลูกสะใภ้ แม่เราเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แต่ตั้งงานแต่งน้องชาย หลานคลอด ค่าเลี้ยงดูหลาน และค่าเลี้ยงดูคุณลูกเทวดาของเขาอีก เพราะน้องชายไม่คิดจะหางานทำ เพราะอยู่บ้าน ขอพ่อ พ่อก็ให้ ขอแม่แม่ก็ให้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน คือไปกวาดบ้าน บ้าง ล้างจานบ้าง ทุกอย่างเป็นการจ้างทั้งหมด
จนแม่เรารับจบคนเดียว แต่เหมือนจะเริ่มรับไม่ไหว ทุกอย่างมันเลยดันตกมาถึงเรา ซึ่งเรามางานทำที่ยุดยาแล้ว มีแฟน มีรถยนต์ ที่ต้องส่ง มีห้องเช่า ทุกอย่างเรากับแฟนช่วยกันทั้งหมด
- แต่แม่เรา อยากให้เรากลับบ้าน ไปจัดการปัญหา ที่อยู่ภายในบ้าน เราไม่อยากกลับ คุยเรื่องแบบนี้บ่อยมาก เราเป็นพี่ เราต้องคอยดูน้อง สอนน้อง แม่ไม่อยู่ เราก็ต้องเป็นคนดูแล
- แม่เราพยายาม ทำงาน ไม่หลับไม่นอน จนทำให้เราเครียด เป็นห่วง กดดัน (คือเราเล่าความรู้สึกของเราไม่หมด )
แม่เราชอบพูดถึงแต่ความตาย คืออะไรไม้ได้ดั่งใจ หรือจะให้เรากลับไปอยู่บ้าน เราไม่ไป เห็นจะชอบพูด เรื่องความตายอยู่เสทอ เราโคตรอึดอัด ทีทำไมกับน้องเรา ทำไมแม่ ไม่พูดบ้าง หรือพูดแล้ว แต่น้องชายเรามันไม่สนใจ เพราะปัจจุบันสร้างปัญหาไว้แล้ว ก็ยังปัดความรับผิดชอบให้แม่ จนมาถึงจังเรา
(เราเซนซิทีฟ กับเรื่องความตายมาก แม่ก็ชอบโพส ไม่มีอะไรแน่นอนลนโลกนี่ อะไรทำนองนี้)
- จนเรารู้สึกว่า เราอยากจะตายก่อนเขา เราจะได้ไม่มาได้ยินอะไรพวกนี้
เราเป็นห่วงแม่นะ เราคอยพิมพ์หา ทักหา โทรหาบ้างตลอด อย่าทำงานเยอะนะ พักผ่อนบ้าง เรากับน้องชายโตแล้ว ไม่ต้องห่วง เราจะบอกแม่ตลอด แต่แม่เราก็เหมือนเดิมตลอดเหมือนกัน
คือไปจี้ที่น้อยชายเราไม่ได้แล้ว แล้วมาจี้ที่เราแทน
มันทำให้เรารู้สึกเราเป็นลูก 'อกตัญญู'
เราอยากช่วย แค่ที่เราช่วยได้
ไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน เพราะปัญหามันเยอะ
อันดับแรก คือแม่เรามีลูกทั้งหมด 2 คน
เราเป็นพี่คนโต พ่อแม่เราเลิกกัน ตอนเด็กยั้น ปวช 3 เราอยู่กับพ่อ แต่แม่ก็คอยติดต่อ มาหา คือให้ความรักเรา กับน้องชายเราอย่างเต็มที่ เราไม่รู้สึกขาดเพราะเรามีทั้งพ่อและแม่ (แม่เราโคตรรัก เรากับน้องชายมาก ถึงขึ้น ตอนนั้นอะไรที่ว่าดี เขาจะหามาให้ตลอด) จนเราขึ้น ปวส. เราไปอยู่กับแม่ น้องชายเราก็อยู่กับพ่อ ซึ่งตอนเราเรียน ปวส. เราพักที่หอ แต่เสาร์อาทิตย์ เราจะกลับไปบ้านแม่ แม่เราเป็นแม่ค้าขายเสื้อผ้า
และวันปกติ ที่เราเรียน แม่จะมาหาเราช่วยเย็นและพาไปหาอะไรกิน ช่วยเราไปฝึกงานที่พัทยา แม่เราก็ขับรถ เพื่อมาหาเราที่พัทยา แม่รัก และเป็นห่วงเรามาก ขนาดเราเรียนต่อมหาลัยอีก จังหวัด แม่เรายังมาหาเราเลย
- แต่ช่วงเราเรียนจบ ปวส. เราหยุดเรียนไป 1 ปี ยังไม่ต่อมหาลัย อยูาก็ช่วยแม่ขายของตามปกติ แต่เราเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากออกไปทำงาน ที่ไม่ใช่ที่บ้าน มีวันนึงเราวีนแตกมาก ร้องไห้ และมันบอกความรู้สึกไม่ถูก (รู้แค่ว่าเราโคตรจะอึดอัด)
- ซึ่งช่วงนั้น เราได้เจอกับแฟนเรา และเป็นช่วยที่เราจะ กลับเข้าไปเรียนต่อมหาลัย ที่ยุดยา เรียนจบเราก็ทำงานที่นี่เลย
( ตอนแรกแม่เราก็ไม่ได้ว่าอะไร)
- จนผ่านไป 2-3ปีกว่าๆ น้องเราดันไปทำ ผู้หญิงท้อง จนแม่เราต้องเป็นคนรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งน้องเรา ก็ไม่เคยมีความรับผิดชอบใดใดทั้งสิ้น เช่น ไม่คิดจะหางานทำ ถึงเวลาเมียหุงข้าว มีข้าวไว้ให้กิน วันๆเอาแต่นอน พ่อแม่เรียกใช้อะไรก็ไม่เคยช่วยทำ ต้องมีข้อแรกเปลี่ยนเป็นเงินถึงจะทำ และทำก็ไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น ติดยา
- จนน้องสะใภ้เราคลอด มีหลานเติบโตมา
แม่เราเลยกลับมาอยู่ที่บ้าน และทำบ้านใหม่ เพื่อหลาน
- แม่เราอ่ะ เป็นผู้หญิงที่แกร่งมาก อึด ทน เพราะการที่มีน้องชายที่ เป็นลูกเทวดา ต้องเครียดมาก ในระดับไหน?
- จนเราเรียนจบ และทำงานที่นี่ต่อ แต่ปัญหาทางบ้านเยอะมาก แม่เรา เอาทุกอย่างเข้ามาใส่ที่ตัว นั้นก็ลูกชาย นี่ก็หลาน ( ตัดเราไปก่อนนะ เราไม่ได้ไปสร้างความเดือนร้อนความหนักใจให้ใคร) นั้นก็ลูกสะใภ้ แม่เราเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แต่ตั้งงานแต่งน้องชาย หลานคลอด ค่าเลี้ยงดูหลาน และค่าเลี้ยงดูคุณลูกเทวดาของเขาอีก เพราะน้องชายไม่คิดจะหางานทำ เพราะอยู่บ้าน ขอพ่อ พ่อก็ให้ ขอแม่แม่ก็ให้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน คือไปกวาดบ้าน บ้าง ล้างจานบ้าง ทุกอย่างเป็นการจ้างทั้งหมด
จนแม่เรารับจบคนเดียว แต่เหมือนจะเริ่มรับไม่ไหว ทุกอย่างมันเลยดันตกมาถึงเรา ซึ่งเรามางานทำที่ยุดยาแล้ว มีแฟน มีรถยนต์ ที่ต้องส่ง มีห้องเช่า ทุกอย่างเรากับแฟนช่วยกันทั้งหมด
- แต่แม่เรา อยากให้เรากลับบ้าน ไปจัดการปัญหา ที่อยู่ภายในบ้าน เราไม่อยากกลับ คุยเรื่องแบบนี้บ่อยมาก เราเป็นพี่ เราต้องคอยดูน้อง สอนน้อง แม่ไม่อยู่ เราก็ต้องเป็นคนดูแล
- แม่เราพยายาม ทำงาน ไม่หลับไม่นอน จนทำให้เราเครียด เป็นห่วง กดดัน (คือเราเล่าความรู้สึกของเราไม่หมด )
แม่เราชอบพูดถึงแต่ความตาย คืออะไรไม้ได้ดั่งใจ หรือจะให้เรากลับไปอยู่บ้าน เราไม่ไป เห็นจะชอบพูด เรื่องความตายอยู่เสทอ เราโคตรอึดอัด ทีทำไมกับน้องเรา ทำไมแม่ ไม่พูดบ้าง หรือพูดแล้ว แต่น้องชายเรามันไม่สนใจ เพราะปัจจุบันสร้างปัญหาไว้แล้ว ก็ยังปัดความรับผิดชอบให้แม่ จนมาถึงจังเรา
(เราเซนซิทีฟ กับเรื่องความตายมาก แม่ก็ชอบโพส ไม่มีอะไรแน่นอนลนโลกนี่ อะไรทำนองนี้)
- จนเรารู้สึกว่า เราอยากจะตายก่อนเขา เราจะได้ไม่มาได้ยินอะไรพวกนี้
เราเป็นห่วงแม่นะ เราคอยพิมพ์หา ทักหา โทรหาบ้างตลอด อย่าทำงานเยอะนะ พักผ่อนบ้าง เรากับน้องชายโตแล้ว ไม่ต้องห่วง เราจะบอกแม่ตลอด แต่แม่เราก็เหมือนเดิมตลอดเหมือนกัน
คือไปจี้ที่น้อยชายเราไม่ได้แล้ว แล้วมาจี้ที่เราแทน
มันทำให้เรารู้สึกเราเป็นลูก 'อกตัญญู'
เราอยากช่วย แค่ที่เราช่วยได้