เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(ตอนที่๓ ข้ามแดน)

ก๊อบนั่งอยู่บนตักของลุงขณะกำลังแออัดไปกับฅนอื่น ๆ 
ในรถเก๋งค่อนข้างเก่าที่ถูกนำมาใช้วิ่งโดยสารตามเส้นทางจากชายแดนไทยสู่พระตะบอง ก๊อบไม่เคยคิดว่ารถคันแค่นี้จะจุทั้งผู้ฅนและสิ่งของได้มากมายอย่างนี้มาก่อน ช่องใต้กระโปรงหลังใส่ของล้นจนต้องมีเชือกรั้งไว้ ผู้โดยสารนั่งเบียดอัดกันจนแน่น ก๊อบยังต้องนั่งตักลุงอีกที ความจริงมันอาจเพิ่มจำนวนผู้โดยสารได้อีกฅนหนึ่งด้วย ถ้าหากว่าผู้หญิงฅนนั้นจะไม่เปลี่ยนใจเสียก่อน

เธอส่งเสียงดังโบกมือเรียกขณะรถกำลังเคลื่อนตัวจากชายแดน ทั้งการแต่งหน้าและท่าทางของเธอทำให้ก๊อบอดนึกถึงพี่ดาวไม่ได้ ผู้โดยสารหันมองหน้ากัน ทั้งคันรถไม่มีที่เหลือพอให้ใครแทรกเข้ามาได้อีกแล้ว แต่ฅนขับยังคงจอดรับและบอกว่า

“นั่งตักผมไปก็ได้ครับ”

หญิงสาวมีท่าทีลังเลกับสภาพที่เห็น แม้ฅนขับจะเปิดประตูทำท่าคะยั้นคะยอแต่เธอขออยู่รอรถเที่ยวต่อไปมากกว่า นั่นทำให้ทุกฅนต่างโล่งอกไปตาม ๆ กัน

แม้จะไม่มีความเต็มใจอะไรเลย แต่กว่าจะรู้ตัว ก๊อบก็ถูกเกลี้ยกล่อมให้ข้ามแดนมาขแมร์กับลุงจนได้ เขารู้สึกว่าบ้านของลุงนั้นทั้งอึดอัดและน่าเบื่อจนอดคิดไม่ได้ว่า บางทีขแมร์อาจจะเลวร้ายน้อยกว่าก็ได้ ทั้งการพยายามเกลี้ยกล่อมสารพัดของลุงด้วย ที่สุดท้ายแกก็ทำสำเร็จในการพาเขาข้ามฝั่งข้ามแดนมาด้วยกัน ก๊อบแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าภายในช่วงเวลาไม่กี่วันเขาจะต้องเจอความเปลี่ยนแปลงอะไรขนาดนี้ อยู่ดี ๆ ก็ต้องจากแม่จากเพื่อน จากบ้านสุขสบายมายังที่ซึ่งไม่เคยนึกถึงแม้แต่น้อย และทั้งที่สวนของลุงนั้นอยู่ห่างจากชายแดนขแมร์ไม่เท่าไรเลย แต่ลุงกลับพาเขานั่งรถอ้อมมาถึงจันทบุรี เพื่อข้ามฝั่งที่ด่านชายแดนบ้านผักกาด เพราะแม้ว่าเส้นทางชายแดนจากบ้านลุงนั้นจะประหยัดเวลาเดินทางสู่บัตด็อมบอง หรือจังหวัดพระตะบองได้เป็นอย่างมากก็ตาม แต่ด่านนั้นยังเป็นเพียงจุดผ่อนปรน การไม่ใช่เส้นทางเข้าออกถาวรทำให้มีข้อจำกัดมากมาย ลุงจึงต้องพาเขาเดินทางอ้อมมาเข้าขแมร์ยังจังหวัดจันทบุรีผ่านจังหวัดไปเล็น หรือ ไพลินนี้แทน

บนรถโดยสารที่วิ่งฝั่งขวาของถนนลาดยาง เสียงเพลงที่ก๊อบฟังไม่ออกดังแข่งกับผู้โดยสารสองฅนที่กำลังส่งเสียงโประเประ ๆ พูดคุยกัน นั่นคือความรู้สึกเมื่อได้ยินสำเนียงพูดของฅนขแมร์ ไม่ว่าพี่ดาวหรือแรงงานขแมร์ในตลาด เวลาที่พวกเขาพูดคุยกันก๊อบจะได้ยินหรือเลียนเสียงมันได้แค่โประเประเท่านั้น

สองข้างทางที่ต้องมองลอดช่องว่างออกไปเห็นแต่ความโล่งเตียน เนินเขามีเพียงพืชล้มลุกขึ้นคลุม ไม้ยืนต้นที่มีอยู่บ้างนั้นน้อยนิดบางตาแทบนับได้ และเนินเขาโล่งเตียนสลับซับซ้อนสุดสายตานั้น คือภาพแปลกตาที่ก๊อบเพิ่งเคยเห็น จังหวัดตราดของเขาไม่มีสภาพพื้นที่แบบนี้ แม้ว่ามันจะอยู่ไม่ห่างกันเลยก็ตาม และแม้ว่าบางส่วนจะเริ่มมีสวนผลไม้อย่างมะม่วงลำไยให้เห็นบ้าง แต่มันก็ยังดูต่างจากฝั่งไทยมากอยู่ดี เพิ่งห่างชายแดนออกมาได้ไม่ทันไร สองแผ่นดินยังมีความแตกต่างกันถึงเพียงนี้ ก๊อบรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

และทั้งที่แออัดกันมานานเต็มทีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าการเดินทางจะไม่ยอมสิ้นสุดโดยง่ายสักที ก๊อบทั้งเบื่อและปวดเมื่อยที่ต้องโดนเบียดอยู่บนตักของลุง รำคาญทั้งเสียงเพลงและสองฅนที่พูดคุยโประเประกันมาตลอดทางนั่นด้วย

เมื่อเริ่มมีผู้โดยสารบางฅนลงจากรถจึงค่อยสบายหน่อย ก๊อบไม่ต้องนั่งบนตักลุงแล้ว แต่ก็ยังต้องเบียดกันอยู่ดี ขณะที่สองข้างทางยังคงต้องมองลอดช่องว่างออกไป สภาพพื้นที่ในตอนนี้ดูแปลกตาออกไปได้อีก มีแต่พื้นที่ราบเรียบแห้งแล้ง ไร่มันสับปะหลังกับนาข้าวเห็นได้ทั่วไป แม้แม่จะบอกว่าเคยทำนามาก่อน แต่ก๊อบก็แทบไม่เคยได้เห็นนาข้าวในจังหวัดบ้านเกิดเลย ภาพทุ่งนาสองข้างทางกับความแห้งแล้งโล่งเตียน จึงทำให้ก๊อบต้องคอยสอดสายตาลอดช่องมองความแปลกตา

และเด็กชายยังไม่รู้เลยว่า เขาจะได้เจออะไรอีกในการมาขแมร์ครั้งนี้.