เรามีความคิดที่อยากจะไปพบแพทย์หลายครั้งแต่เรายังเด็ก (ไม่กล้า,กลัว)

เราเริ่มมีความคิดแบบนี้เมื่อ2ปีก่อน(ซึ่งเป็นช่วงเรียนออนไลน์)เราเครียดหนักมาก ผอมมาก ถึงขั้นกินยาและ... อีกอย่างที่ทำให้เราเครียดคือพวกลุงๆ ป้าๆทั้งหลายของเรา(ที่ไม่ค่อยอยากจะนับ)
พอโควิดซารร.เปิด ทำให้เราดีขึ้น และมีเพื่อนความคิดนั้นน้อยลง แต่ชีวิตเล่นตลกอะไรก็ไม่รู้ เราย้ายไปต่างประเทศกะทันหัน ภาษาก็ไม่ได้เลย เพื่อนก็ไม่มี เรียนก็ไม่รู้เรื่อง มันแย่มากๆ มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยที่ไม่เคยลืม กับเมื่อสองปีก่อน ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากไปรร. รู้สึกเบื่อ เหนื่อย เศร้า ซึม อยากร้องไห้ บางครั้งร้องไห้จนตาบวม แบบตาบวมไปรร. (แต่บอกกับตัวเองเสมอว่าเราอยู่เพราะไม่อยากให้พ่อเศร้า)

ครั้งหนึ่งเราคิดว่าจะไม่ได้ตื่นแล้ว แต่กลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งวันนั้นเราเศร้ามากเลย ได้แต่ถามกับตัวเอง ตื่นมาทำไม ทำไมวะ ทำไมไม่ตายๆไปเลยวะ

เราโคตรเก่งเลย ที่อยู่มาได้
แม้ว่าวันพรุ่งนี้ยังน่ากลัวเหมือนเดิม