คือมีเพื่อนสนิทที่คบกันมาเป็น10 ปี ผ่านหลายเรื่องมาด้วยกัน ปรึกษาปัญหาเล่าสาระทึกข์สุขดิบในชีวิตกันมาตลอด แต่ตอนเข้ามหาลัยเรียนกันคนละคณะ เราเองหยุดเรียนไปปีนึงแล้วกลับมาเรียนต่อ พวกเราก็ยังติดต่อไปมาหาสู่กัน อยู่อาตไม่ได้บ่อยเท่าเมื่อก่อนแต่ยังคุยกันสนุกได้เหมือนเดิม อาจจะเล่าเรื่องส่วนตัวน้อยลงคงเพราะโตกันมากขึ้น จนวันหนึ่งเรามีปัญหาเคลียดสะสม แล้วที่บ้านเกิดเรื่องเศร้าครั้งใหญ่ เรากังวลเครียดมาก ตกใจทุกอารมณ์ปนกันไปหมด ไม่อยากอยู่คนเดียวเลยตัดสินใจไปหาเพื่อน อยากให้มีคนอยู่ข้างๆกอดให้รู้ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ เพราะงั้นตอนที่ไปหาเค้าเราร้องไห้เงียบๆเล่าเรื่องให้ฟังคราวๆ เรานั่งอยู่ที่พื้นเพื่อนนั่งอยู่บนเตียงตอนนั้นเศร้าจริงๆทั้งเศร้าทั้งกลัว แล้วเราหันไปหาเพื่อนเจอเค้านั่งเล่นโทรศัพท์ แล้วพูดปลอบว่าไม่เป็นไรนะ เรากลับรู้สึกตัวชาวาบเลย เราไม่กล้าเอ่ยปากขอกอด ไม่กล้าร้องไห้ต่อ ไม่กล้านั่งอยู่ในห้องต่อรู้สึกมันหดหู่ยิ่งกว่าเดิมอีก เลยขอตัวกลับก่อนเค้าก็บอกว่าให้ไปอยู่เป็นเพื่อนไมอยู่กับเค้าก่อนไม แต่เราก็รั้นขอกลับก่อน หลังจากเราผ่านเรื่องที่เจอวันนั้นมาได้เราก็กลับไม่สนิทใจกับเพื่อนคนนี้อีกเลย มันเป็นความรู้สึกแบบพวกเราหล่นหายจากกันไปแล้วอะ รู้สึกแย่กับตัวเองมากเลยอะ เค้ายังคงมาหาทักชวนกินข้าวปกติ แต่เรากับตั้งกำแพงแล้วขีดเส้นกั้นกันเค้าไว้แล้วอะ ตอนนี้เค้าเองก็คงรู้สึกว่าเราแปลกๆไป จัดการกับตัวเองยังไงดีอะคะ มีใครเคยเป็นแบบนี้ไม รำคานตัวเองรึเปล่า แล้วจัดการกับมันยังไง ช่วยแชร์หน่อยค่ะ