เรากำลังจะหย่ากับสามีค่ะ เราอายุ 43 และเค้าอายุ 58 มีลูกสาวอายุ 4 ขวบ เราสองคนมักจะทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆอยู่บ่อยๆ สามีเป็นคนจีนฺฮ่องกงค่ะ แต่มาเติบโตที่อเมริกา นิสัยเค้าดีค่ะ เป็นผู้ใหญ่ รักครอบครัว รักลูกมาก แต่อารมณ์ร้อน และชอบโมโหตัวเอง ชอบพูดสบถคำหยาบคายกับตัวเอง แม้แต่ต่อหน้าลูกสาว ตอนนี้เรามาอยู่อเมริกากับสามีคะ เพิ่งมาครั้งแรกในชีวิต เราไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่องยังไงดี เราทะเลาะกันเมื่อ 4 วันที่ผ่านมา เกี่ยวกับเสื้อผ้าฤดูหิมะของลูกสาวที่จะใส่ไปโรงเรียน เราไม่รู้ว่าต้องใส่แบบไหน นี้เป็นครั้งแรกของเราที่มาที่นี้ เค้าเริ่มติเราหลังจากกลับมาจากช๊อปปิ้ง ว่าเสื้อชนิดนี้ใส่ให้ลูกสาวไม่ได้ เค้าพูดด้วยอารมณ์ตามนิสียคนจีน ซึ่งเราไม่ชอบตรงนี่จริงๆ เราเลยบอกเค้า ว่าจะให้ทำยังไง ในเมื่อมีแค่นี้ แล้วไปด้วยกัน ทำไมถึงไม่ช่วยกันเลือก ทำไมมาพูดกดดันว่าใส่แบบนี้ไม่ได้ ทำไมถึงไม่แก้ปัญหาด้วยการที่เราจะต้องไปช่วยซื้อกันใหม่ เราสองคนพูดด้วยอารมณ์กันทั้งสองต่อหน้าลูก เราอาจจะมีขึ้นเสียงบ้าง ซึ่งเราเองก็ขึ้นเสียงกับเค้าบ่อย เพราะน้ำเสียงและสไตล์การพูดของเค้า จะเหมือนโมโหเราถ้าเราไม่เข้าใจ หรือถามอะไรก็ตามในสิ่งที่เค้าอธิบายมาแล้ว หลังจากนั้นเค้าก็เงียบใส่เราค่ะ จะพูดก็เฉพาะเรื่องลูกนิดๆ หน่อย เราสองคนเงียบใส่กันมา 4 วันค่ะ ในใจเราคิด ทำไมเค้าถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงทำเย็นชา อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่มองหน้ากัน ในใจมันคับแค้นจนพูดไม่ออกค่ะ และด้วยความที่เราทะเลาะแบบนี้ และไม่พูดกันถุง 2-3 วัน บ่อยมาก มันเลยเหมือนระเบิดที่มันสุมอยู่ในอก สรุปวันนี้เราบอกเค้าไปตรงๆค่ะ ว่าเราไม่มีความสุข เราะดๆดะเกลียดที่จะอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ ช่วยส่งเราและลูกกลับบ้านเถอะ (จริงๆ เรามีตั๋วที่จะบินกลับเดือน 5 / 2024 ) หลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกันอีก โดยที่ต่างคนต่างพูดข้อเสียของกันและกันค่ะไปมา
หลังจาก เค้าเปิดคอมพิวเตอร์ และเริ่มทำการเปลี่ยนเที่ยวบินกลับให้เร็วขึ้น เราใจหายนะคะ มันสั่นไปหมดพอรู้ว่านี้คือเรื่องจริงที่จะเลิกกัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเกิดกับตัวเอง เราโทรหาแม่ค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควร แต่จังหวะนั่น เราคิดถึงแม่ที่สุด เราบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่แค่บอกว่า ถ้าถึงที่สุดแล้ว ก็ให้กลับบ้าน ชีวิตใหม่ที่จะอยู่กับลูกสาวแค่สองคนอาจจะลำบาก แต่ท้ายที่สุดแล้ว มันก็จะผ่านไปได้ เราได้ยินแบบนั้นถึงกับปล่อยโฮ เราอายุจะย่าง 43 แล้ว เหมือนทุกอย่างพังทลาย ไม่เคยร้องให้ต่อหน้าแม่ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม แต่เราเองก็ไม่อยากจะใช้ชีวิตแบบนี้ค่ะ เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะสมัครเป็นคนของประเทศนี้ได้ ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม และบ้านสามีอาศัยอยู่นอกเมืองค่ะ เดินทางโดยรถส่วนตัวอย่างเดียว ซึ่งทำให้เราไม่สะดวก เวลาอยากได้อะไร เราต้องคอยซื้อเวลาที่จะออกไปซื้ออาหารเข้าบ้าน เราถึงจะมีโอกาสได้ซื้อของส่วนตัว และเห็นผู้คน มันแตกต่างจากชีวิตที่เคยอยู่ที่ประเทศไทย ที่เราอิสระ ขับรถไปไหนมาไหน โดยที่ไม่ต้องรอใคร จะซื้ออะไรให้ลูกก็สะดวก
เราเขียนวกไปวน ซึ่งอ่านแล้ว อาจจะไม่เข้าใจ ต้องขอโทษด้วยค่ะ เราตกใจ และกลัวกับการที่ต้องกลับไปบ้าน อับอายที่คนรู้ว่าเลิกกับสามี และสงสารลูกสาวมากๆค่ะ ที่เค้าจะไม่มีพ่อ แต่เราเอง รู้สึกสงสารตัวเองมากกว่าค่ะ มันไม่มีความสุขเลย เราต้องแกล้งทำเป็นสนุก หัวเราะ และมีความสุขใส่ลูก มันทรมานมากค่ะ เราอยากมีความสุขจากข้างใน และส่งต่อออกมาให้ลูก มันเหมือนเห็นแก่ตัวนะคะ ถ้าเราไม่ทนอยู่กับพ่อเพื่อลูก อายุก็เยอะแล้ว ไม่รู้จะไปทำงานที่ไหนได้อีก ถ้าจะถามเรื่องเงิน เราไม่มีเงินเก็บเลยคะ สามีไม่เคยให้เงินเดือน เร่ลาออกมาจากงานเพื่อมาอยู่กับเค้า เราไม่เคยขอเงินจากแฟนด้วยค่ะ แต่ถ้าอยากได้อะไร กินอะไร ไปไหน เค้าตามใจทุกอย่างคะ หรือจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน เค้าจะให้เงินเราติดตัวออกไป อยู่กับเค้าเราไม่ลำบากเรื่องกิน เรื่องเงิน หรือเรื่องที่อยู่อาศัยค่ะ แต่ตอนนี้มันสุดทางแล้วจริงๆ