ค่ะเราอายุ 16 ปี แฟนเราอายุ 28 ปี เอาตรงๆตอนแรกเราก็คุยๆกันอยู่แต่ไม่รู้เรานึกยังไงอยากบอกแม่ว่ามีแฟนแล้วเลยทักไปถาม แม่ว่าขอมีแฟนได้ไหมแม่ก็ตอบกลับมาน่ะว่าทำงานอะไรเป็นคนที่ไหน แล้วอายุเท่าไหร่ เราก็ตอบตามความจริงทุกอย่างแฟนเราก็ไม่ได้ว่ารวยทำงานพอมีพอใช้  พอเราพิมย์ไปบอกว่าแฟนทำงานสวน แม่ก็ตอบกลับมา "ทำงานสวนนี่น่ะ " ตอนนั้นเรารู้คำตอบดีเลยว่าแม่เราจะพิมย์อะไรต่อ "อายุ28ปีแก่แล้ว" "ลองนึกถึงอนาคตดู"
"คบคนรุ่นเดียวกันคนที่รู้จักกันจะดีกว่าค่ะ" "อย่าเชื่อใจและไว้ใจคนอื่นง่าย" "ผู้ชายมันอยากได้เรามันก็พูดได้หมดล่ะค่ะแม่รู้ดีค่ะ"  "ตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตจำไว้ค่ะ" "มีแฟนแล้วจะทำให้เสียเวลาเรียน" "พอเลิกคบค่ะ"
คำว่าเลิกคบสั้นๆนิดเดียวแต่เจ็บมาก เราได้ยินคำนี้น้ำตาก็ไหลมาไม่มีทีท่าจะหยุดเลย เราก็เข้าใจน่ะว่าแม่เป็นห่วงเราแต่เราเองก็อยากเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้าง  เราเองเวลารักใครก็ให้ใจไม่เผื่อเลย อีกอย่างเราคอลคุยกับแฟนแฟนก็รับสภาพหน้าสดเราได้ไม่พูดถึงเรื่องหน้าตาชวนคุยเรื่องต่างๆในแต่ล่ะวันแถมยังไม่อคติกับหน้าตาเราด้วย ดีกว่าคนอื่นที่ผ่านมา 
คุยด้วยแล้วเรารู้สึกสบายใจแต่ก็น่ะรักทางไกลใครๆก็รู้มันไม่แน่ไม่นอนเท่าไหร่ส่วนเราเองถ้าถามว่าเราอคติกับเรื่องพวกนี้มากไหมไม่น่ะอายุหน้าตาฐานะสำหรับเราถ้าอยู่กับใครแล้วสบายใจต่อให้เขาจะมีฐานะยังไงเราก็ยอมลำบากไปกับเขาแต่ก็น่ะ555พ่อแม่ย่อมเลือกสิ่งที่ดีให้กับเราเสมอแต่บางครั้งมันก็ดีจนรู้สึกเหมือนมีอะไรมาล้อมกั้นขอบเขตไว้ตลอดเวลา เราขอความคิดเห็นจากพี่ๆที่มีประสบณ์การหรือมีคำแนะนำช่วยบอกทีว่าเราต้องทำยังไงต่อควรบอกเลิกแฟนหรือคบกันต่อหรือต้องทำยังไงเราไม่รู้เลยว่าตอนนี้ต้องทำยังไงดี ก็น่ะเรามันยังเด็กยังไม่ได้ไปเจอโลกที่มันใหญ่กว่านี้เราไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี