ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ M ครับ
ปัจจุบันอายุ 27 ปี  
ผมเคยถูกศาลพิพากษา จำคุก 25 ปี ตอนปี 59 คดียาเสพติด และได้รับคุณ จากการเปลี่ยนแปลง พ.ร.บ.ยาเสพติดปี 64(กฏหมายใหม่)  จึงทำให้ผมได้พ้นโทษในเดือนกันยาปี 65  ผมขออนุญาต เล่าย้อนประวัติคร่าวๆให้ฟังก่อนนะครับ

ตอนช่วงที่ผมอายุ 15 ปี พึ่งเรียนจบ ม.3 ใหม่ๆผมมีความสนใจในด้านคอมพิวเตอร์มาก เพราะผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่จะทำให้ผมได้เรียนรู้และใช้เป็นเป็นเครื่องมือประกอบอาชีพได้ในอนาคต พอถึงเวลาที่จะหา ร.ร. ผมก็ได้บอกทาง แม่ ของผมไปว่า ผมอยากเรียนสายอาชีพมากคือ (ปวช) แต่แม่ของผมให้เรียน ม ปลาย (มัธยมปลาย)
นั้นแหละครับคือจุดเริ่มต้น
เมื่อผมได้เข้าเรียนในชั้น ม.4 ซึ่งผมไม่ได้ไฝ่ในการเรียนการสอนแบบ ทฤษฎี ผมเป็นคนที่ชอบ ปฏิบัติ จึงทำให้ผมไม่ได้สนใจมากนักเพราะ หลายๆวิชา มีแต่เรื่องให้คิดให้ปวดหัว แต่ปีแรกผมก็ ผ่านมันมาได้แต่ก็ 0,ร เยอะไปหมดแต่ก็มาแก้จนผ่าน พอขึ้น ม.5 การเรียนเริ่มหนักขึ้นเนื้อหาข้นขึ้น จนผมไม่สามารับมันได้กับสิ่งที่ผมไม่ได้ต้องการที่จะไฝ่ ผมก็ไม่ผ่านสิครับ ผมจึงตัดสินใจดอปเรียนแล้ว ย้ายไปเริ่มใหม่ที่ ร.ร. เอกชน เพราะคิดว่ามันจะเบากว่า และเราอาจจะแต่เรียนจบ แต่ก็ไม่เลยครับ สภาพแวดล้อมใน ร.ร.เอกชน ก็จะเป็นอีกแบบครับ(ขอไม่อธิบายนะครับว่าเป็นยังไง)  ในช่วงเวลาที่เรียนที่นี้ ผมก็เกิดความคิดที่ว่า ครอบครัวผมไม่ได้มีฐานะดี ให้เงินมา ร.ร. วันละ 100  มันก็เพียงพอกับข้าว 1 มื้อแหละครับแต่มันไม่พอสำหรับค่า ของใช้,ของกิน(ที่อยาก),  ผมจึงตัดสินใจไปยุ่งกับสิ่งของที่ไม่ควร ณ ช่วงเวลานี้ ผมไม่เคยคิดเลยว่า อนาคตตัวเองจะเป็นอย่างไร คนข้างหลังจะเป็นอย่างไร
จนกระทั้ง ช่วงสอบปลายภาควันสุดท้าย ม.6 หลังจากสอบเสร็จผมก็ได้ไปนั่งเล่นบ้านเพื่อนแล้วกลับมาบ้าน
ตำรวจสายสืบได้เข้ามาจับผมจากการซัดทอดของคู่คดีวินาทีนั้นผมช็อคไปเลยครับ ผมก็ได้แต่ยอมรับกับสิ่งที่กระทำ

ผมเข้ามาอยู่ที่ ฑบก. เป็นเวลา4ปี และถูกย้ายไป ร.จ.เขาบิน ต้นปี 65  
ช่วงระยะเวลาที่อยู่ใน ร.จ. ผมได้อยู่กับตัวเองมากขึ้นและคิดทบทวนกับตัวผมเองมาตลอด ว่าถ้าผมได้กลับบ้านผมจะไม่ได้ยุ่งกับสิ่งพวกนี้อีก ผมไม่ได้กลัวนะครับ ผมแค่รู้สึกว่ามันเสียเวลา จนกระทั้งเดือนกันยาปี 65 วันที่ได้รับอิสรภาพก็มาถึง (*ช่วงเวลาที่อยู่ในเรือนจำถ้าเกิดผมว่างจะเล่าให้ฟังนะครับ)

เพียงเวลาแค่ 6ปี ทุกอย่างกับเปลี่ยนไปหมดแม้กระทั้งที่ทางบ้านช่อง ตึกคอนโด รถไฟฟ้า   แม้กระทั้งเพื่อนมิตรที่เคยอยู่ด้วยกันก็ต่างแยกย้ายกันไปเติบโตกันหมด
ณ ตอนนั้นความรู้สึกของผม หดหู่ และ เคว้งมาก คิดว่าอะไรๆจะเหมือนอย่างที่เราได้คาดและวาดฝันไว้ตอนอยู่ข้างใน อย่างว่านะครับช่วงเวลา และ ความรู้สึกผมถูกหยุดไว้ตอนอายุ 19 พอออกมาก็อายุ 25 ปีเลย

ผมพยายามที่จะเอาตัวรอดจากโลกภายนอกมาตลอด เอาตัวรอดในที่นี้คือการที่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปได้ในแต่ละวันโดยไม่คิดถึงอดีต ผมพยายามที่จะทำงานที่เป็นอิสระ เพราะผมไม่อยากให้ใครมาบังคับหรือกดดัน (ผมพึ่งพ้นจากในกรอบให้ไปอยู่อีกกรอบผมยังไม่พร้อม) สำหรับผมเวลา 1 ปีเศษ มันไม่ได้มากมายสำหรับการปรับตัว
คนอื่นเขาอาจจะปรับตัวได้  แต่ผมยังทำไม่ได้ทุกวันนี้ผมก็คิดอยู่ตลอดว่า เมื่อไหร่ตัวผม จะลุกขึ้นยืนได้ด้วยตัวเองโดยไม่พึ่งมาใคร เหมือนยิ่งผมพยายาม ยิ่งห่างไกล
จนทำรู้สู้กอึดอัด ทางบ้านก็มาพูดอีกว่า นี่ก็ 1 ปี แล้ว ผมจนปัญญาจะอธิบายให้ที่บ้านเข้าใจครับ ยิ่งผมถูกกดดัน มันก็ทำให้ผมไม่อยากจะทำอะไรต่อ อยากจะไปอยู่จุดเดิมที่เคยมาจะได้ไม่ต้องรับรู้ หรือกดดันกับตัวเองมากขนาดนี้ ผมไม่เคยเหนื่อยกายครับผมแค่เหนื่อยใจ ที่ไม่อาจทำ ในสิ่งที่คนอื่นทำได้ ไม่อาจมีในสิ่งที่คนอื่นมีได้
ไม่คิดเลยครับว่าตัวผม จะเป็นได้ขนาดนี้ หมด Passion แล้วจริงๆครับตอนนี้ ผมเบื่อกับทุกสิ่ง เบื่อกับทุกอย่าง
ตอนนี้ผมเหมือนกับคนที่ไม่มีความรู้สึกเลยครับ
ขอจบเพียงเท่านี้ก่อนครับ

ผมอยากจะปรึกษาหมอด้านจิตเวช เหมือนกันนะครับตอนนี้