ช่วงม.2เราชอบอ.คนนึงมากเราห่างกันเยอะมากรุ่นพ่อกับรุ่นลูกเลยก็ว่าได้ แต่ไม่เคยคิดอยากจะได้เขามาเป็นแฟน เราก็เริ่มคุยกันช่วงแรกๆเขาไม่ค่อยสนใจหรอกค่ะ แต่พอคุยกันได้2เดือน เขาก็เริ่มทักมาหาแต่ไม่บ่อยมากนักเราก็ตอบบอกฝันดีกันบางวันพอประมาณ6เดือนเราก็เริ่มคุยกันทุกวันคุยเยอะขึ้นๆบอกฝันดีกันทุกคืนอยู่รรก็อยู่ใกล้กันตลอดพอมาช่วง8เดือนเขาก็ปกติทุกอย่างแต่มาวันนึงเขาอ่านไม่ตอบเขาไม่มองหน้าเหมือนเป็นคนห่างไกลเราก็ทักปกติที่ทักแต่เขาก็ไม่ตอบจนเขาโทรมาพูดให้เราห่างกันมีเพราะมีครูคนอื่นพูดถึงเรา2คน เราก็โอเค เพราะเขาไม่อยากให้ใครมามองเราว่าเป็นผญแบบนั้นแบบนี้ เราเสียใจมาก พอดึกๆถามในแชทอีกว่า ยังคุยได้อยู่ไหมเขาบอกได้แต่คิดแค่ครูกับนักเรียน เราร้องไห้จนไม่มีแรง ไปรรก็ไม่มองหน้าเขา คาบที่เขาสอนก็ไม่มอง เราได้แต่คิดเรื่องนี้วนไปมาทั้งวัน พอประมาณ2วันเขาก็ทักมาเหมือนปกติราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็ตอบเท่าที่เหมาะ ช่วงนั้นเขาทักมาก่อนทุกวัน พอผ่านช่วงนั้นจนถึงตอนนี้เรากับเขายังคุยกันอยู่โทรหากันบ่อยมากๆจนเขาพูดขึ้นมาว่า เราคุยกันเยอะนะคิดอะไรป่าว เราก็ตอบไม่ได้คิดอะไร แต่ช่วงหลังจาก8เดือนเรางอนเขาง้อเขาใส่ใจทุกรายละเอียด เขาจำได้หมดเลยว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขาห่วงเรา ทุกครั้งที่มีผชเข้ามาจีบแล้วเขารู้เขาก็จะไม่โอเคจะงอนไปเลย เราให้กำลังใจกันตลอด มีอะไรหรือเป็นอะไรก็จะเล่าให้ฟัง
ทำทุกอย่างเหมือนแฟนกัน เราก็สับสนว่าเขาคิดอะไรถึงได้คุยกับเราเหมือนแฟนแต่มาพูดว่า คิดอะไรไหม เอาจริงๆเราคิดแต่ไม่ได้คิดแบบเลยเถิดแค่อยากมีเขาอยู่คุยด้วยทุกวันแค่นี้ก็พอแล้ว ทุกครั้งที่เราเจอหน้ากันเราจะยิ้มให้กัน เราไม่ชอบอะไรเขาก็ไม่ทำ เรารู้สึกขาดเขาไม่ได้เลยเราอยากคุยกับเขาตลอดเวลา ทุกวันนี้ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา2คน แม้แต่เพื่อนเรา อยู่รรเราก็ทำตัวปกติครูนักเรียนทั่วไปแต่อาจจะมีมองกันบ้าง พอกลับมาบ้านก็คุยกันเยอะ เราไม่มั่นใจในตัวเขาว่าเขาคิดอะไรกับเราอยู่
แต่เขาไม่เคยคิดที่จะลวนลามหรือเรื่องอย่างว่าเลยสักครั้งไม่มีแม้แต่พูดถึง 
ตอนนี้เราจะจบม.3 เรากำลังตัดสินใจจะบอกความรู้สึกที่เรามีกับเขา ดีรึเปล่า หรือเราควรจะเลิกคุยกับเขา