ก่อนหน้านี้เราตัวคนเดียว อยู่คนเดียวมาโดยตลอด ใช้ชีวิตคนเดียวจนชินชามีหน้าที่การงานที่หมั้นคงมีเงินเก็บบ้างไม่มากแต่ก็ไม่เคยเดือดร้อนตัวเอง มีเพื่อนมากมายรู้จักคนมากหน้าหลายตามีคนมาติดพันบ้าง แต่ไม่เคยจะเลือกใช้ชีวิตกับใครเลย ตอนนั้นรู้สึกว่าชีวิตแฮบปี้มาก จนมาถึงจุดๆหนึ่งมีคนๆหนึ่งเข้ามาในช่วงจังวะชีวิตที่ไม่ถึงกับแย่มาก เป็นช่วงที่ไม่สบายบ่อยป่วยเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยจนมีความรู้สึกว่าบางทีการอยู่คนเดียวก็ไม่ได้เหมาะกับทุกสถานการณ์ในชีวิต จึงเลือกเขาเข้ามาเขาคอยดูแลเราได้ช่วยเหลือเราได้ในสถานการณ์นั่นๆ
แต่ ณ.ตอนนั้นก็ไม่ใช่ว่าคนอื่นๆที่มาติดพันเราจะหายหัวหมดนะทุกคนต่างอยากมาดูเเล้ว แต่ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้เรารู้สึกอยากให้เขาคนนี้อยู่กับเรามากกว่าคนพวกนั่น เขาก็คอยดูแลไม่เคยขาดตกบกพร่องจนเราคิดว่าอยู่กับเขาก็ไม่ได้แย่.......
นั่นละคือจุดเปลี่ยนชีวิตเรา จากวันนั้นวันที่เราป่วยบ่อยๆมีเขาเข้ามาอยู่ข้างจนหมั้นใจว่าเขานี้แหละที่จะใช้ชีวิตด้วย เขามีทั้งหน้าที่การงานที่ดี มีความรับผิดชอบเอาใจใส่ในทุกๆเรื่องคอยซับพอร์ตในทุกปัญหา เราเลือกเขา
ช่วงแรกๆที่อยู่ด้วยกันทุกอย่างดีหมดหน้าที่การงานยังไม่มีปัญหาการเงินการใช้ชีวิตค่อยๆปรับไปกันได้
แต่ไม่นานเหมือนเดินตกเหวอยู่ดีๆทุกอย่างที่กำลังดีไปได้สวยดิ่งหมด เพราะปัญหาของเขาที่มีมาก่อนหน้าที่เราเองก็รู้ไม่หมดทำให้เสียเงินเสียทรัพย์สินไป หนักที่สุดคือตกงานพร้อมกัน ตอนนั้นดิ่งมากมืดแปดด้านทุกอย่างที่วาดไว้พังหมด พอเจอปัญหาเข้ากับตัวเองเขากับเป็นคนที่แก้ปัญหาไม่ได้เลย เราท้อมากใจออกวันละหลายไหน ในใจก็อยากหยุดแค่นี้แต่ความเป็นจริงเราทิ้งเขาคนเดียวไม่ได้ ได้แต่ให้กำลังใจกันสู้อีกสักครั้งหางานใหม่โยกย้ายที่อยู่หลายครั่ง แต่เชื่อไหมดิ้นรนแทบตายก็ไม่พอกินพอใช้มีปัญหากันไม่จบไม่สิ้นแต่เลิกกันไม่ได้ !         พอจะดีขึ้นมาก็มีเรื่องให้เสียไป ชีวิตโครตหน้าสงสารอดมื้อกินมื้อลำบากมากๆ พยายามมาจนปีหนึ่งเต็มๆท้อแล้วท้ออีก จากที่มีรถยนต์ก็โดนยึด จากที่มีมอไซค์2คันก็โดนยืดหมด เงินเก็บที่มีต้องเอาออกมาใช้หนี้มาใช้ชีวิตประจำวันจนหมด จนตอนนี้ปีกว่าแล้วพวกเรายังไม่มีหน้าที่การงานที่หมั้นคง ไม่มีเงินใช้สอยอย่างที่เคยมี ทุกอย่างเสียไปหมดในปีเดียว ตอนนี้ใช้ชีวิตลำบากมาก ท่อจนไม่รู้จะสันหาคำไหนมาพูด เราคิดอยู่ตลอดเวลาเลยนะหรือเป็นเพราะดวงเราไม่สมพงษ์กันทำให้ดิ่งไม่มีดีขึ้นเลย หรือการที่เราใช้ชีวิตคนเดียวมันเหมาะกว่าไหม สับสนมากตอนนี้แต่ก็ทิ้งเขาไม่ได้เขาบอกเราเสมอว่าเขามีเราแค่คนเดียวเขาอยากอยู่กับเรา สักวันมันจะดีขึ้นแค่ต้องใช้เวลาตอนนั้นอาจเป็นเพราะจังหวะชีวิตของแต่ละคนเรามันดีอยู่แล้วพอมาเจอกันก็คงรู้สึกว่ามันจะไปได้ในทางที่ดี จนลืมคิดอีกด้านหนึ่งพอมันกะทันหันจนไม่ทันตั้งตัวก็รับไม่ไหว  แต่เขาบอกเราตลอดว่ามันคือจังหวะชีวิต..
แต่สำหรับเรานะไม่รู้ว่าเป็นความเห็นแก่ตัวหรือป่าว      เราคิดว่าถ้ามันจะดีมันต้องดีแล้วไหม ถ้ามันจะดีขึ้นมันต้องดีสักอย่างแล้วไหม ไม่ใช่แบบนี้ไหม เราอยู่แล้วเรารู้สึกลำบากเกินไปลำบากกว่าที่เราอยู่คนเดียว นี้มันคือดวงหรือจังหวะชีวิตเราควรทำยังไงต่อดีเราสับสนตัวเองใจหนึ่งก็อยากอยู่ต่อเพราะรักอีกใจก็อยากพอแล้วเพราะความลำบากที่ไม่ดีขึ้นเลย