เรากับพี่ชายเคยเป็นพี่น้องที่รักกันดี จนกระทั้งแม่หลอกเอาเงินกับเราไปจ่ายหนี้ให้พี่ชายหลายครั้ง แม้แต่เงินที่เราฝากแม่ไว้สำหรับคลอดลูกแม่ก็ไม่โอนให้เราจนลูกคลอดแล้วก็ไม่ได้ และพี่ชายจะชอบโทรมาขู่เอาเงิน (เราอยู่คนละจังหวัดกับพี่ชายและเขาไม่รู้ที่อยู่เรา) ประมาณว่า โอนหรือยัง จะโอนตอนไหน โอนเดี๋ยวนี้ แล้วก็โทรๆ เราเลยถามว่าค่าอะไรหลอเท่าไหร่ พี่บอกว่าโอนมา 300 เดี๋ยวนี้ เราก็เลยพิมพ์ไปว่าแค่ 300 ก็ต้องขอหลอ แล้วพี่ก็พยายามโทร พยายามทักมาให้เราโอนเงิน 300 ให้ สักพักแม่ก็โอนมาบอกว่าให้โอนเงินให้พี่ 300 แม่มาเที่ยวแต่ให้พี่ไว้ 1000 เมื่อวานหมดแล้ว โอนให้มันหน่อย (เราเป็นนักศึกษาจบใหม่เลี้ยงลูกอยู่บ้าน) เราก็โอนให้พี่ 300 แล้วก็ไปใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง เริ่มหาเงินได้แม่ก็มายืม ขอ หลอกเอา สารพัด จนครั้งสุดท้าย 4 หมื่น เราก็ไม่ได้คืนสักบาท เราเลยไม่ช่วยเหลืออะไรแม่อีกเลยถ้าโอนเงินให้เราก็ไม่เคยบอกว่าโอนเพราะเวลาแม่รู้แม่จะโทรมาขอเพิ่มจนกว่าเงินที่อยู่กับเราจะเป็นของเขาทั้งหมด  เวลาผ่านไป 2 ปี เรามีลูกคนที่ 2 แม่บอกจะมาเลี้ยงหลาน เราก็ไม่อยากให้มา(เราเกลียดแม่ไปแล้วเพราะมันหลายรอบมากที่แม่ทำเราหมดตัวเพราะใช้หนี้ให้พี่) แม่เลยบอกเราว่าแม่มาอยู่กับเราไม่นานหลานเดินได้เขาก็จะไปตามทางของเขา แม่อยู่บ้านไม่ได้แล้วพี่ชายเราเสพยาอย่างหนักจะทำร้ายร่างกายทุกเมื่อที่ไม่ได้เงินหรือถ้าไม่พอใจ ทั้งชีวิตของแม่อยากทำเพื่อเราเป็นครั้งสุดท้าย แล้วแม่ก็จะไปตามทางของแม่ พอแม่มาอยู่กับเราเราก็รับผิดชอบทุกอย่าง ที่แม่ต้องจ่าย ค่าประกัน หนี้ เรารับหมด แต่สิ่งหนึ่งที่เราเกลียดตัวเองและอารมณ์เสียทุกครั้งที่โอนจ่ายคือค่าใช้จ่ายของพี่ชาย  ที่บ้านเรามีนามีสวน มีบ้าน มีรถให้ขับ แต่พี่ชายแบมือขอเงินไปเสพยา จับไปบำบัดออกมาเสพใหม่ วนเวียนอยู่แบบนี้มาหลายสิบปี จนเป็นบ้า แต่ในความเป็นบ้านั้นก็มีความขี้เกียจอยู่ด้วย เขาคิดว่าแม่ต้องเป็นทาสของเขาตลอดไป ต้องหาเงินให้เขาให้ได้ เขาจึงไม่ทำอะไรเลย แต่ยังเสพยาอยู่เหมือนเดิม ขอญาติวันละ 30 บาท สะสมหลายวันเสพ ขอได้เยอะก็เสพเยอะ แล้วญาติอยากให้เราโอนเงินในส่วนที่ญาติให้พี่เรา ญาติให้เหตุผลว่าถ้าไม่ให้พี่เราจะเป็นการบีบบังคับให้พี่เราก่ออาชญากรรม ถามว่าถ้าให้มันเหนือบากกว่าแรงเราไหมก็ไม่ แต่เราไม่อยากให้ค่ะถ้าทำมาหากินเองไม่ได้ก็ควรตายค่ะ เราเองโดนแม่ทิ้งๆขว้างๆ ไม่มีที่พึ่ง ไม่มีเงิน ตอนเรียนเราก็ทำงานไปเรียนไป อดบ้างอิ่มบ้างแทรบจะต้องพึ่งตัวเองกับ กยศ. 90% เลยค่ะ ขนาดเงิน กยศ. บางเดือนยังต้องโอนให้พี่ค่ะ ตอนนี้เราไม่เหลือเยื่อใยอะไรกับพี่เลย ทุกคนมองว่าเราต้องรับผิดชอบพี่ ขนาดหมาจรจัดเราจังให้ข้าวให้น้ำแล้วนี่พี่ตัวเองทำไมทิ้งลง บอกตรงๆว่าภาพที่นึกถึงพี่คือ แม่โดนกระทืบ เสียที่พี่ขู่เอาเงิน บ้านที่โดนลื้อเหลือแต่ซาก พี่เอาเงินไปเลี้ยงเพื่อนทั้งที่เราไม่มีแม้แต่เงินจะกินข้าว คือไม่มีความทรงจำที่ดี เกิดมาร่วมบิดามารดา มีบุญคุณกับเราขนาดนั้นเลยหรอคะต้องเลี้ยงใช่ไหมเพราะตามกฎหมายเหมือนว่าเราจะต้องเลี้ยงดูเขา