สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมต้องแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อแทนครับ ฐานะบ้านผมค่อนข้างจน หาเช้ากินค่ำ ไม่มีเงินเก็บ ไม่บ้านเป็นของตนเอง พ่อ แม่ เป็นเพียงคนงานก่อสร้าง ที่ต้องคอยย้ายงานไปที่ต่าง ๆ ส่วนผมก็ต้องคอยย้ายโรงเรียนตามครอบครัวไป ผมรู้ว่าอาจจะมีคำถาม ถามผมว่า แล้วทำไมไปเรียนอยู่ต่างจังหวัด ผมก็ไม่มีบ้านต่างจังหวัดครับ แล้วจะไปเรียนต่างจังหวัดอย่างไร ผมเลยต้องเรียนอยู่ที่กทม.ตลอด แต่ 1 เทอมก็ต้องย้ายโรงเรียน ยาวหน่อยก็ได้เป็นปี 2 ปี ถึงย้าย นี้ก็เป็นอีก 1 เหตุผล ที่ทำให้ผมไม่มีเพื่อนสนิทเลย เพราะพอจะรู้จักสนิทกัน ก็ต้องย้ายจากกัน พอขึ้นมัธยมโชคดีหน่อย ไซด์งานของพ่อแม่ผมย้ายจากกันไม่ไกลกันมาก เลยทำให้ผมสามารถเดินทางไป-กลับโรงเรียนได้ และนี้เป็นบทเริ่มต้นของชีวิตรักที่แท้จริงของผม 
    รักครั้งแรกของผม เกิดขึ้นสมัยผมเรียนมัธยม เป็นรักแบบรักเขาข้างเดียว ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเป็นผู้หญิงที่อยู่ในความทรงจำของผม ผมเจอเค้าครั้งแรกจากผมได้ย้ายโรงเรียนเพื่อเข้าเรียนมัธยม แต่เนื่องด้วยติดปัญหาบางอย่างจึงทำให้ผมไปเริ่มเรียนกับเพื่อนไม่ทัน แต่พอถึงวันที่ต้องไปเรียนจริงๆ เลยถูกจับไปอยู่ห้องที่ไม่มีเพื่อนที่เคยรู้จัก วันแรกของการเข้าเรียน ผมไม่มีเพื่อนนั่งเรียน ไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าว ต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตามลำพัง จนกระทั้งผมต้องไปเรียนต่างห้องเรียน ซึ่งผมยังไม่รู้จักห้องเรียน ก็เดินหลงไปหลงมา จนได้มาเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาจากข้างหลังผม แล้วถามขึ้นมาว่า นายจะไปไหนอะ ผมเลยตอบกลับไปว่า ไปห้องเรียนไง แต่ไม่รู้อยู่ไหน จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็จับมือผมแล้วบอกว่าตามเรามา แล้วผู้หญิงคนนั้นก็พาผมไปถึงห้องเรียนนั้น จากนั้นเราทั้ง 2 คนก็กลายเป็นเพื่อนกัน แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ผมรู้สึกดีกับเค้าไปแล้ว รู้นะครับ ว่ามันเป็นเรื่องความรักวัยเด็ก แต่ตอนนั้นมันมีความรู้หลงรักจริงๆ ตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นก็มีคนแอบชอบแล้วเหมือนกัน จึงทำให้ผมได้แค่แอบมองเธออยู่ห่าง และเพื่อนที่คิดไม่ซื่อมาโดยตลอด จนกระทั่งเราเริ่มสนิทกัน จนเผลอคิดมากไป ทำร้ายตัวเอง ทั้งต่อยต้นไม้ กีดข้อมือ เพื่อให้ตัวเองเจ็บมากกว่าเจ็บใจ และก็มีถึงจุดสิ้นสุด ผมแสดงความกล้าโทรไปบอกชอบผู้หญิงคนนั้น และก็ได้ถูกปฏิเสธ วันนั้นรู้สึกเจ็บมาก เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นครั้งแรกที่คิดแบบนั้น แต่เราก็ยังต้องเจอกัน เรียนด้วยกัน นั่งใกล้กัน และก็มีเรื่องที่ทำให้ผมจำเป็นความทรงจำที่เลวร้ายอีกครั้ง คือ ผมมีปากเสียงกับผู้หญิงคนนั้นในห้องเรียน ขณะที่คุณครูกำลังสอนอยู่ เราทะเลาะกันแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นมาตบหน้าผม แล้วก็วิ่งร้องไห้ออกจากห้องเรียนไป และจากนั้นเราก็ต่างคนต่างใช้ชีวิต ไม่ได้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน กลับกลายเป็นผมเสียเพื่อนไป จนเราจบมัธยมต้น ผมก็เลือกที่จะไม่เรียนต่อที่เดิมเพื่อหนีเค้า หนีทุกอย่าง และเริ่มต้นใหม่ ที่ใหม่ ที่ที่ใครไม่รู้จัก