เกือบสี่สิบ  ปีที่ได้  กลับมาพบ
เหมือนถูกลบ  จากความจำ  ท่านทั้งสอง
อายุกว่า  90 แล้ว  ยากกลั่นกรอง
คน เรื่อง ของ สี่สิบปี  มีหายไป

คน 60  ยังจำได้  ในครั้งนั้น 
วัยฉกรรจ์  เพิ่งเริ่ม  ทำงานได้
ชะตากรรม  นำพาห่าง  จากบ้านไกล
สู่ที่ใหม่  เริ่มทำงาน  ปากน้ำโพ

สัญญางาน  สามปี  เขามีให้
นั่งรถไฟ  รู้สึกไป  ว่าไกลโข
ทั้งที่แค่  ห่างกรุงฯกว่า  สองร้อยโล
ใจพองโต  ผจญภัย  ได้ทำงาน

ด้วยญาติแม่  อยู่ที่  นครสวรรค์
ฝากฝังกัน  ให้ช่วยเหลือ  เกื้อกูลหลาน
นกขมิ้น  พลัดถิ่นไป  ไม่กันดาร
ขนมอาหาร  อิ่มหนำ  ด้วยน้ำใจ

ญาติแม่เล่า  ให้ฟัง  เมื่อครั้งก่อน
แม่อุ้มป้อน  อาหาร  อาบน้ำให้
ปีนตลิ่ง  ลำน้ำปิง  หาบคอนไป
ตักน้ำใช้  หุงข้าวปลา  มาทำกิน

จวบจนแม่  เข้าเมืองกรุง  มุ่งศึกษา
ต้องจากลา  ญาติมา  อำลาถิ่น
เวลาของต่าง  ฝ่ายต่าง โบยบิน
ใกล้คุ้นชิน  เป็นไกลห่าง  ช่องว่างเติม

เราเหมือนกับ  ได้  “เติมคำในช่องว่าง”
เชื่อมตรงกลาง  ฟื้นสร้างความ  สัมพันธ์เสริม
ต่อกันติด  เชื่อมสายใย  ได้เช่นเดิม
ที่มีเพิ่ม  ลูกเขา  เรียกเรา "อา"

ทุกศุกร์เย็น  ขึ้นรถไฟ  กลับไปบ้าน
ต้องแวะร้าน  ญาติเรา  เข้าไปหา
ให้กินเค้ก  กาแฟนม  ขนมชา
แถมฝากมา  พอไม่รับ  บังคับเอา

เป็นพ่อค้า  คนกลาง  รับส่งของ
ต้องแบกกล่อง  ของแม่เรา  เอาให้เขา
ขนมเค้กญาติ  ฝากไป  ให้แม่เรา
ชื่อร้านเขา “เค้กเจริญ” เก่าแก่ดัง

3 ปีครบ  สัญญา  ต้องลากลับ
เข้ากรุงฯ รับราชการ  ตามใจหวัง
เรียนเพิ่มเติม  ต่อสาน  ตามกำลัง
เข้าวนวัง  ทำงานการ  สร้างครอบครัว 

2-3ปี  มีโอกาส  กลับไปหา
และได้พา  แม่ไป  ดีใจทั่ว
วาสนา  บุญพากลับ  มาพบตัว
ภาพในหัว  ฝังสนิท  ยังติดตรึง

ด้วยเวลา  หน้าที่  มีแตกต่าง
เผลอจวบย่าง  วัยเกษียณ  เวียนมาถึง 
แม่จากไป  ญาติเป็นไง  ใจคนึง
วันนั้นจึง  ไปเยี่ยมมา  หาอีกที

 ปัจจุบัน ญาติผู้ใหญ่ของผมทั้งสองคนยังอยู่ที่ร้านเค้กเจริญ มีลูกช่วยดูแลอย่างดี
ลูกชายคนเล็ก ดูแลร้านเค้กเจริญ ยังทำขนมขายอยู่แต่ย้ายไป ถนนมาตุลี 3, ลูกชายคนกลาง ไปทำร้านดอกไม้ ส่วนลูกสาวคนโตช่วยสามีทำธุรกิจ