คือผมตอนนี้อายุ 23 ปีนึ้ก็กำลังจะเข้า 24 เริ่มทำงานประจำมาได้ 2 ปีแล้ว ( 2 ที่ )
คือตอนนี้รู้สึกท้อกับตัวเองมาก ว่าชีวิตเราจะมีแค่นี้จริงๆหรอครับ
ตื่น > อาบน้ำ > ไปทำงาน > ทำงาน > กลับบ้าน > ถึงบ้าน > กินข้าว > นอน วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ
คือผมก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะพาตัวเองไปไหนมาไหนได้ ดีสุดก็แค่ไปกินชาบูแค่นั้นเลยครับ บวกกับผมมาหางานทำที่ กทม. คนเดียว เพื่อนสนิทก็อยู่บ้านเกิดกันหมด แฟนก็ไม่มี ไม่รู้ว่าเพราะเหงาไหม เลยเหมือนขาดสีสันในชีวิตขนาดนี้ครับ
บางทีก็รู้สึกว่าจะมีชีวิตต่อไปทำไม ถ้าเราใช้อยู่แค่นี้ อีกใจก็บอกให้รอก่อนเผื่อเจออะไรที่ดีกว่า แต่ประเด็นคือผมคิดแบบนี้มา ปีกว่าแล้ว ก็ยังไม่เจออะไรเลย ว่างเปล่ามากครับ มันเลยท้อไปหมด
บวกกับตัวเองที่มีนิสัยเสียเรื่องการใช้เงิน เพราะก่อนหน้ามากทม. ตัวเองไม่มีอะไรเลย พอมาอยู่กทม. ก็ใช้เงินไม่ยั้งคิด พอเงินเดือนขึ้นเรื่อยๆก็ไม่พอ ไหนจะไปเปิดบัตรเครดิตอีก ตอนนั้นหลงระเริง ใช้จนหมดวงเงิน พอมาตอนนี้ก็เครียด ที่เริ่มมีหนี้ท่วมหัว แต่ก็ไม่ได้ถึงกับขัดสนนะครับ มีใช้คืนตลอด แต่เงินมันพอดีไปหน่อยครับ ถ้าพลาดอะไรขึ้นมา หรือเกิดเหตุอะไรขึ้นมา คือจบ เงินคือพอดีกินเดือนชนเดือน ทั้งๆที่เงินเดือนตัวเองก็เริ่มแตะเลข 2 แล้ว มันเลยยิ่งเครียดไปอีก อันนี้ก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็ไม่คิดจะทำบัตรเครดิตเลย
ทุกอย่างมันเลยผสมปนเปกัน เลยท้อมากๆ แบบมากกก
และตอนนี้ผมก็ยังเรียนไม่จบนะครับ เรียนปีสุดท้ายแล้ว เพราะเรียนภาคพิเศษ เลยแอบช้าหน่อยครับ เรียนไปทำงานไป เลยยิ่งเหนื่อย มันเลยท้อสุดๆครับ อยากจะคิดสั้นหลายรอบมาก แต่ก็กลัว
เลยอยากรู้ว่าพี่ๆผ่านจุดนี้มาได้กันยังไงครับ และเคยประสบแบบผมบ้างไหมครับ
พี่ๆเคยท้อกับการใช้ชีวิตไหมครับ
คือตอนนี้รู้สึกท้อกับตัวเองมาก ว่าชีวิตเราจะมีแค่นี้จริงๆหรอครับ
ตื่น > อาบน้ำ > ไปทำงาน > ทำงาน > กลับบ้าน > ถึงบ้าน > กินข้าว > นอน วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ
คือผมก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะพาตัวเองไปไหนมาไหนได้ ดีสุดก็แค่ไปกินชาบูแค่นั้นเลยครับ บวกกับผมมาหางานทำที่ กทม. คนเดียว เพื่อนสนิทก็อยู่บ้านเกิดกันหมด แฟนก็ไม่มี ไม่รู้ว่าเพราะเหงาไหม เลยเหมือนขาดสีสันในชีวิตขนาดนี้ครับ
บางทีก็รู้สึกว่าจะมีชีวิตต่อไปทำไม ถ้าเราใช้อยู่แค่นี้ อีกใจก็บอกให้รอก่อนเผื่อเจออะไรที่ดีกว่า แต่ประเด็นคือผมคิดแบบนี้มา ปีกว่าแล้ว ก็ยังไม่เจออะไรเลย ว่างเปล่ามากครับ มันเลยท้อไปหมด
บวกกับตัวเองที่มีนิสัยเสียเรื่องการใช้เงิน เพราะก่อนหน้ามากทม. ตัวเองไม่มีอะไรเลย พอมาอยู่กทม. ก็ใช้เงินไม่ยั้งคิด พอเงินเดือนขึ้นเรื่อยๆก็ไม่พอ ไหนจะไปเปิดบัตรเครดิตอีก ตอนนั้นหลงระเริง ใช้จนหมดวงเงิน พอมาตอนนี้ก็เครียด ที่เริ่มมีหนี้ท่วมหัว แต่ก็ไม่ได้ถึงกับขัดสนนะครับ มีใช้คืนตลอด แต่เงินมันพอดีไปหน่อยครับ ถ้าพลาดอะไรขึ้นมา หรือเกิดเหตุอะไรขึ้นมา คือจบ เงินคือพอดีกินเดือนชนเดือน ทั้งๆที่เงินเดือนตัวเองก็เริ่มแตะเลข 2 แล้ว มันเลยยิ่งเครียดไปอีก อันนี้ก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็ไม่คิดจะทำบัตรเครดิตเลย
ทุกอย่างมันเลยผสมปนเปกัน เลยท้อมากๆ แบบมากกก
และตอนนี้ผมก็ยังเรียนไม่จบนะครับ เรียนปีสุดท้ายแล้ว เพราะเรียนภาคพิเศษ เลยแอบช้าหน่อยครับ เรียนไปทำงานไป เลยยิ่งเหนื่อย มันเลยท้อสุดๆครับ อยากจะคิดสั้นหลายรอบมาก แต่ก็กลัว
เลยอยากรู้ว่าพี่ๆผ่านจุดนี้มาได้กันยังไงครับ และเคยประสบแบบผมบ้างไหมครับ