เรื่องเป็นแบบนี้ค่ะ คือช่วงแรกเรากับแฟนก็คบกันรักอยู่ด้วยกันตามปกติ พอเราร้องไห้แฟนก็จะมากอดเรา มาโอ๋ๆเราตลอดใส่ใจเราทุกเรื่องไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลยเราใส่ใจเหมือนเขานะคะ พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆ จนคบกันได้ปีกว่า แฟนเริ่มเปลี่ยนไปมาก พอเราชวนไปไหนไม่ไปเลย เราก็พูดนะว่าออกไปเที่ยวเล่นกันบ้าง แฟนก็เลือกที่จะบอกว่าจะไปก็ไปไม่ไปหรอก เราก็คิดว่าคงจะไม่เป็นไรแฟนคงเหนื่อยจากทำงาน แต่ก็เข้าใจเขาค่ะตัวเราก็ทำงานค่ะแต่ของแฟนไม่ค่อยกดดันเท่าเรา เรื่องนี้เราก็เอามาคิดนะคะ ว่าเหนื่อยอะไรเหนื่อยกับอะไรเราเป็นคนที่ขี้จุกจิกมากกกก แต่เราไม่กล้าจะถามเรื่องนี้กับเขา และก็มีเรื่องที่ว่าเราท้องเสียค่ะแบบพอไปเขาห้องน้ำพอถ่ายละแสบมากแสบแบบทนไม่ได้เลยค่ะ เราก็ขอให้แฟนไปซื้อยาให้หน่อยแต่แฟนเราก็เหมือนกับว่าไปซื้อเองดิมันจะตายหรอ คำนั้นเราได้ยินละเสียใจมากค่ะ เราก็คิดนะคะตอนเขาเป็นอะไรป่วยไหมเรากระวนกระวายมากกลัวว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับเราเราก็รีบไปซื้อยาให้เขากินตลอดรวมถึง ถามอาการตลอดทุกๆ 1 ชม. และเรื่องเราเสียใจด้วยค่ะ พอเราเสียใจเขาจะชอบโกรธเราค่ะ เราเคยถามเขานะคะว่าโกรธเราเรื่องอะไรเขาก็บอกว่าโกรธเราเรื่องที่เราร้องไห้ละเขาก็จะพูดแทงใจดำเราและก็หนีออกไป เราด้วยความเป็นห่วงก็วิ่งออกไปหา เขาเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ เราเสียใจเรื่องเขาตลอด เราไม่เคยเสียใจเรื่องไหนเลย ทุกครั้งเราถามเขาว่าเขารักเราไหมเขาตอบไม่ตรงกันสักวัน บางวันเขาก็รักบางวันเขาก็เบื่อเราไม่รักเรา พอเขาจะไปจากเรา เรากอดขาเขาไว้เหมือนหมาเลยค่ะร้องไห้ตลอดไม่อยากให้เขาไปไหน เขาบอกกับเรานะคะว่าไม่อยากอยู่กับเราแล้วเขาเบื่อสิ่งที่เป็นเรา เราก็ถามค่ะว่าเพราะเราอ้วนใช่ไหมไม่สวยใช่ไหม หน้าดำแขนขาใหญ่ เขาก็ทำเชิงเหมือนรำคาญตลอด มันก็อาจจะมีบางเรื่องที่เราขอค่ะว่าอย่าทำอย่าทำแต่เขายังทำ แต่เขาห้ามเราเราก็ยอมหมดเลยค่ะ ครอบครัวเขาก็ไม่ยอมรับเราค่ะเขามองว่าเราเป็นโจรเป็นศัตรูกันหมด แต่ครอบครัวเรารักและเอ็นดูแฟนสุดๆเลยค่ะ ในความคิดเรานะคะเหมือนเขาหมดรักเราไปแล้วเลยค่ะ แต่มันมีแค่เราหรือป่าวคะที่ยังรักมากและมากกกและรักเหมือนวันแรกที่เจอกันอยู่ แล้วจะมีวิธีไหนบ้างคะที่จะรักแฟนให้น้อยลง
(ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าเลือกห้องผิด🙏)