เวลาที่เราทำอะไรได้ดีๆ พ่อแม่ไม่เคยชมเราเลย แค่แบบพยักหน้าตอบรับว่ารู้แล้ว ชอบชมลูกคนอื่นแล้วเอามาเปรียบเทียบกับเรา แต่เวลาทำอะไรได้ไม่ดีเช่นคะแนน พ่อแม่เราก็ไม่เคยปลอบเราเลย มีแต่ซ้ำเติมเรา ตอนคะแนนtgatออก เราบอกคะแนนเรา แม่ก็พยักหน้าอีกเหมือนเคย แล้วถามเราว่าแล้วคะแนนเพื่อนเป็นไง เราก็บอกคะแนนของเพื่อนไป ละแม่ก็พูดกับเราว่า คะแนนเพื่อนกับเราคนละชั้นเลย เราเสียใจมากๆ ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก มันเครียดเรื่องคะแนนอยู่แล้ว แต่ยังพูดแบบนี้กับเรา ละอีกทีคือเราร้องไห้เสร็จ แม่ก็พูดกับเราว่า ชาตินี้คงไม่ได้เข้ามหาลัยแล้วแหละ ก็คืออีกก็อกนึง ตอนนั้นเราก็เก็บเอาไว้ แต่เสียใจมากๆ ละพ่อเราก็ชอบถามเราว่า จะเข้าอะไร เข้าไม่ได้จะส่งไปราชภัฏนะ คือเราก็เสียกำลังใจ เราอยากเข้าม.รัฐ ละคือพ่อถามมาเป็น 10 รอบแล้ว เราก็บอกทุกรอบเลยว่าจะเข้าอะไร แต่คำพูดพ่อเวลาถามก็คือแบบเหมือนเราเข้าม.รัฐไม่ได้หรอก แถมชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกเพื่อน แม่ก็เปรียบเทียบเรากับเพื่อน แล้วชอบกดดันเรา ถึงมันจะไม่กดดันมากๆ แต่แม่พูดกับเราบ่อยมากๆ จนมันเริ่มรู้สึกกดดันไม่ไหวแล้ว เราเป็นคนที่ไม่ค่อยเก็บคำพูดคนอื่นมาคิดขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นพ่อแม่เราเก็บทุกคำพูดมาคิดมาก ละมันฝังใจเรามากๆ ควรจัดการยังไงกับความคิดพวกนี้ดี เราเสียใจมากๆกับคำพูดของพ่อแม่ที่กระทบจิตใจเรา🥲