ก่อนอื่นเลยนะคะเราคบกับแฟนมาได้ครึ่งปีแล้ว ไม่เคยทะเลาะกันเลยมีแค่ง้องอนกันบ้างเล็กน้อย
แต่ว่ามีวันนึงเรางอนเค้ามากๆ แล้วเราก็พิมพ์บอกเขาไปค่ะว่าเรางอนอยู่นะ เขาก็ตอบมาว่าเขาแค่ไม่อยากไปไหน(ตอนนั้นชวนไปกินข้าวค่ะ) เราเลยถามว่าเป็นอะไรรึป่าว เขาก็ตอบว่าเขาเบื่อๆ ไม่อยากทำอะไร เราก็ถามต่อว่าเบื่อเรารึป่าว เขาบอกว่าไม่ใช่ แล้วสักพักเขาก็บอกเขาไม่ได้รักเราเหมือนแต่ก่อนแล้วค่ะ ตอนนั้นเราก็ช็อคๆไปเลย เลยโทรไปหาค่ะขอให้มาเจอกันมาเคลียร์กัน แต่เขาไม่มาค่ะ เราเลยคุยกันกันทางโทรศัพท์แทน พอคุยจบเราเลยบอกว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยมาคุยต่อหน้าดีกว่า เขาก็ตกลงค่ะ (ตอนนั้นเค้าคิดแต่จะเลิกอย่างเดียวเลยค่ะซึ่งเหตุผลคือเขาเองก็ไม่รู้)
วันถัดมาเราก็มาเจอกัน เราก็ถามเขาว่าเป็นอะไร กว่าเขาจะให้คำตองได้ก็ใช้เวลาสักพักเลย เราถามว่ามีอะไรไม่สบายใจรึป่าว หรือพวกเราเจอกันน้อยไปมั้ย หรือทีกิจกรรมน้อยไปมั้ย เขาบอกว่าไม่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับเราเลย เราเลยถามต่อว่า มีปัญหาส่วนตัวใช่มั้ย เขาก็บอกว่าใช่ เขาไม่ได้บอกเราเลยและเก็บมันไว้คนเดียว เราเลยสรุปได้ว่าปัญหาของเขาคือ เขาไม่ค่อยมีพื้นที่ส่วนตัว (เพราะอยูาหอกับเพื่อน) และพอแยกกะบเพื่อนก็มาเจอเราค่ะ เขาบอกว่าบางทีเขาแต่อยากอยู่คนเดียวบ้าง พอเราจับใจความได้ เราก็บอกว่า ค่อยๆคิดนะ มันยังมีทางออกนะ ไม่จำเป็นต้องความสัมพันธ์ก็ได้ เราถามเขาว่า เขายังอยากมีเรามั้ย ยังรักเรามั้ย เขาบอกว่ายังรักเราค่ะ ไม่ได้อยากเลิกกัน แต่บางทีเขาก็อยากมีเราบางทีก็อยากอยู่คนเดียว (มีใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยคะ)
เราเลยเสนอเขาว่าให้ห่างกันก่อนมั้ย เราจะให้เวลาให้พื้นที่เขาได้อยู่คนเดียวให้เบาได้ไปทบทวนตัวเองก่อน ตอนแรกเขาคิดแต่จะเลิกอย่างเดียวเลย แต่สุดท้ายเขาก็ตกลงค่ะ เราเลยตกลงกันว่าจะห่างกันสัก 1 เดือน เราจะไม่ทักไปวอแวเขา ไม่เจอกัน ให้พื้นเขาเต็มที่ แล้วค่อยกลับมาเจอกัน ตอนนั้นเราทั้งคู่ร้องไห้ฟูมฟายเลยค่ะ และก่อนแยกกันเราก็ยังมีกอดกันบ้าง สีหน้าเขาก็ดูเปลี่ยนไปจากตอนเจอกันตอนแรกเขาไม่มองหน้าเราเลยค่ะ
ตอนนี้เรากับเขาห่างกันมาได้1-2สัปดาห์แล้ว เราทรมานใจมากๆ พอกลับห้องมาเราก็คิดถึงเขาตลอดเลย แต่จะอดทนและเชื่อใจในตัวเขาค่ะ เราคิดว่าถ้ากลับมาเจอกันเราจะเป็นคนที่ขึ้นให้ได้ค่ะ ตอนนั้เรารู้สึกผิดมากๆที่เราไปงอนเขาในวันนั้น จนมันกลายเป็นแบบนี้ โทษตัวเองทุกวันบางวันก็ร้องไห้เวลาคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ตอนนี้เราก็หวังในใจว่าเขาจะได่ทบทวนตัวเอง แต่อีกใจเราก็แอบทำใจไว้บ้างแม้จะยากมากๆ เพราะเรารักเขามากไม่อยากเสียเขาไปเลย ยิ่งตอนคบกะนมันดีมากๆ เราแทบไม่ทะเลาะกันเลยมันยิ่งเสียใจค่ะ
*อยากทราบว่ามีใครเคยห่างกับแฟนสักพักบ้างมั้ยคะ แล้วเป็นยังไงบ้างคะ ถ้าตอนกลับมาเจอกันเราต้องคุยกันว่ายังไงค่ะเรากลัวว่าเราจะไปไม่ถูกค่ะ กละวยะพูดอะไรแล้วมันจะแย่ แนะนำได้ค่ะ เราอยากดูแลรักษาเขาไว้จริงๆค่ะ
ปล.ขออภัยที่พิมพ์ยาวยืดนะคะ เราวิตกมาหลายวันเลยเลยอยากระบายค่ะ
คิดว่าการห่างกันจะช่วยให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นมั้ย
แต่ว่ามีวันนึงเรางอนเค้ามากๆ แล้วเราก็พิมพ์บอกเขาไปค่ะว่าเรางอนอยู่นะ เขาก็ตอบมาว่าเขาแค่ไม่อยากไปไหน(ตอนนั้นชวนไปกินข้าวค่ะ) เราเลยถามว่าเป็นอะไรรึป่าว เขาก็ตอบว่าเขาเบื่อๆ ไม่อยากทำอะไร เราก็ถามต่อว่าเบื่อเรารึป่าว เขาบอกว่าไม่ใช่ แล้วสักพักเขาก็บอกเขาไม่ได้รักเราเหมือนแต่ก่อนแล้วค่ะ ตอนนั้นเราก็ช็อคๆไปเลย เลยโทรไปหาค่ะขอให้มาเจอกันมาเคลียร์กัน แต่เขาไม่มาค่ะ เราเลยคุยกันกันทางโทรศัพท์แทน พอคุยจบเราเลยบอกว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยมาคุยต่อหน้าดีกว่า เขาก็ตกลงค่ะ (ตอนนั้นเค้าคิดแต่จะเลิกอย่างเดียวเลยค่ะซึ่งเหตุผลคือเขาเองก็ไม่รู้)
วันถัดมาเราก็มาเจอกัน เราก็ถามเขาว่าเป็นอะไร กว่าเขาจะให้คำตองได้ก็ใช้เวลาสักพักเลย เราถามว่ามีอะไรไม่สบายใจรึป่าว หรือพวกเราเจอกันน้อยไปมั้ย หรือทีกิจกรรมน้อยไปมั้ย เขาบอกว่าไม่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับเราเลย เราเลยถามต่อว่า มีปัญหาส่วนตัวใช่มั้ย เขาก็บอกว่าใช่ เขาไม่ได้บอกเราเลยและเก็บมันไว้คนเดียว เราเลยสรุปได้ว่าปัญหาของเขาคือ เขาไม่ค่อยมีพื้นที่ส่วนตัว (เพราะอยูาหอกับเพื่อน) และพอแยกกะบเพื่อนก็มาเจอเราค่ะ เขาบอกว่าบางทีเขาแต่อยากอยู่คนเดียวบ้าง พอเราจับใจความได้ เราก็บอกว่า ค่อยๆคิดนะ มันยังมีทางออกนะ ไม่จำเป็นต้องความสัมพันธ์ก็ได้ เราถามเขาว่า เขายังอยากมีเรามั้ย ยังรักเรามั้ย เขาบอกว่ายังรักเราค่ะ ไม่ได้อยากเลิกกัน แต่บางทีเขาก็อยากมีเราบางทีก็อยากอยู่คนเดียว (มีใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยคะ)
เราเลยเสนอเขาว่าให้ห่างกันก่อนมั้ย เราจะให้เวลาให้พื้นที่เขาได้อยู่คนเดียวให้เบาได้ไปทบทวนตัวเองก่อน ตอนแรกเขาคิดแต่จะเลิกอย่างเดียวเลย แต่สุดท้ายเขาก็ตกลงค่ะ เราเลยตกลงกันว่าจะห่างกันสัก 1 เดือน เราจะไม่ทักไปวอแวเขา ไม่เจอกัน ให้พื้นเขาเต็มที่ แล้วค่อยกลับมาเจอกัน ตอนนั้นเราทั้งคู่ร้องไห้ฟูมฟายเลยค่ะ และก่อนแยกกันเราก็ยังมีกอดกันบ้าง สีหน้าเขาก็ดูเปลี่ยนไปจากตอนเจอกันตอนแรกเขาไม่มองหน้าเราเลยค่ะ
ตอนนี้เรากับเขาห่างกันมาได้1-2สัปดาห์แล้ว เราทรมานใจมากๆ พอกลับห้องมาเราก็คิดถึงเขาตลอดเลย แต่จะอดทนและเชื่อใจในตัวเขาค่ะ เราคิดว่าถ้ากลับมาเจอกันเราจะเป็นคนที่ขึ้นให้ได้ค่ะ ตอนนั้เรารู้สึกผิดมากๆที่เราไปงอนเขาในวันนั้น จนมันกลายเป็นแบบนี้ โทษตัวเองทุกวันบางวันก็ร้องไห้เวลาคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ตอนนี้เราก็หวังในใจว่าเขาจะได่ทบทวนตัวเอง แต่อีกใจเราก็แอบทำใจไว้บ้างแม้จะยากมากๆ เพราะเรารักเขามากไม่อยากเสียเขาไปเลย ยิ่งตอนคบกะนมันดีมากๆ เราแทบไม่ทะเลาะกันเลยมันยิ่งเสียใจค่ะ
*อยากทราบว่ามีใครเคยห่างกับแฟนสักพักบ้างมั้ยคะ แล้วเป็นยังไงบ้างคะ ถ้าตอนกลับมาเจอกันเราต้องคุยกันว่ายังไงค่ะเรากลัวว่าเราจะไปไม่ถูกค่ะ กละวยะพูดอะไรแล้วมันจะแย่ แนะนำได้ค่ะ เราอยากดูแลรักษาเขาไว้จริงๆค่ะ
ปล.ขออภัยที่พิมพ์ยาวยืดนะคะ เราวิตกมาหลายวันเลยเลยอยากระบายค่ะ