เราเองค่ะ เข้ามาทำงานโรงงานในเมือง รายได้น้อย
(เงินเดือนไม่ถึง 2 หมื่น อยู่ได้เพราะโอทีกับโบนัส)
มีแค่มอไซค์ขับคันเดียว ไปไหนมาไหนก็มอไซค์นี่แหละ
ไปทำงานบริษัทก็มีสวัสดิการรถรับส่งฟรีให้

ที่บ้านเกิดเรา มีรถกระบะคันนึง เป็นของพ่อแม่เรา ที่ท่านทำงานช่วยกันส่งค่างวด ตอนนี้ใกล้จะหมดค่างวดแล้ว

เท่าที่เห็นรอบตัวเรา คนรายได้น้อยหลายคน ถ้าอยากจะออกรถยนต์ขับกัน สามีภรรยาจะทำงานช่วยกันส่งค่างวดกัน ถึงจะไปรอด
เพราะถ้าส่งคนเดียวมันไม่ไหวแน่ๆ

เพราะมีคนที่เรารู้จักคนนึง พึ่งเข้ามาทำงานได้ปีกว่าๆ
เป็นพนักงานรายวันฝ่ายผลิต โบนัสออกก็รีบไปดาวน์รถ ส่งค่างวดคนเดียว จนถึงช่วงนึงโรงงานไม่มีโอทียาว 2-3 เดือนติด แล้วก็ไม่มีเงินพอจ่ายค่างวดรถ
สุดท้ายไฟแนนซ์ก็มายึดรถ

ส่วนตัวเรา เราไม่ซีเรียสเรื่องว่าตัวเรามีรถยนต์ไหม
ทุกวันนี้กลับไปบ้านเกิดก็นั่งรถบัส-รถตู้
ถึงตัวเมืองก็บอกให้พ่อแม่ขับรถมารับ
ชีวิตเราก็ไม่ได้ลำบากอะไร

หรือหลายคน มีลูกมีครอบครัวแล้ว แต่ยังไม่มีรถยนต์ขับ มีแค่รถมอไซค์ ก็ยังเห็นลูกๆเขาใช้ชีวิตกับพ่อแม่แฮปปี้ดี

ในยุคเศรษฐกิจแบบนี้
คนรายได้น้อย โสด ยังไม่มีครอบครัว อย่างเรา
จำเป็นไหมที่ต้องมีรถยนต์ขับ

#ไม่มีรถยนต์ขับไม่กลัว แต่กลัวการไม่มีกินมากกว่า
#การไม่มีหนี้ เป็นลาภอันประเสริฐ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เพิ่มเติม …..
สินทรัพย์ หรือวัตถุนิยม
ไม่ควรเอามาตัดสินวัดคุณค่าและคุณภาพของคน หรือเอามาบูลลี่กัน