มันเหงาเนาะ เป็นแบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่าไม่ควรไปรักใคร ไม่ควรเอาใครมาเสี่ยง แต่ในใจลึก ๆ ก็ต้องการใครสักคนที่เข้าใจว่าเราเป็นแบบนี้ ยากอะ การอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้แย่ก็จริง แต่คนที่แทบจะไม่มีใครเลยแบบเรามันก็เหงาเกินไป แบบเรานี่หมายถึง ในแต่ละวันไม่ได้คุยกับใครกลับถึงบ้านก็เก็บตัวเงียบ ไม่มีแชทกับเพื่อนไม่มีคนคุย ไม่มีเพื่อนออกไปทำกิจกรรม ไปเที่ยวด้วย ชีวิตประจำวันวนลูปแต่ก็ไม่เคยชิน ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองป่วยก็ยังพอเปิดรับคนเข้ามาจีบ มีคนคุย มีคนให้ไปไหนมาไหนด้วย พอเป็นแบบนี้แล้วกลายเป็นกลัวไปเลย ลำบากใจ ไม่อยากบอกใคร ระแวงว่าคนจะรังเกียจ มันก็มีคนที่รับได้แหละ แต่มันน้อยเหลือเกิน