สวัสดีทุกคน เราอยากปรึกษา อยากลองถามทุกคน ให้มาลองแชร์ความคิดเห็นกันหน่อยค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า

เราเป็นโรคทางจิตเวช ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เราไม่รู้ตัวว่าเราเป็น เรารักษามาได้  ปี กว่า ๆ เกือบจะ 2 ปีแล้วค่ะ เราก็ยังเรียนอยู่ด้วย ในความรู้สึกของเรา เราเศร้าทุกวัน ทุกคืน เป็นปกติของโรคนี้ ไม่ได้แปลกอะไร แต่มันเป็นสิ่งที่ทรมานใจเรามาก ๆเลยค่ะ เอาจริง ๆ ครอบครัวเรารู้ค่ะว่าเราเป็นอะไร แต่เราเอง ที่อยากปิดบังไม่ให้ครอบครัวรู้ว่า อาการมันเป็นขนาดไหน มันแย่ลงขนาด เราไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องอาการของเราเลยค่ะ เรากลัวเขาจะรู้สึกแย่ เขาจะเสียสุขภาพจิตตามเราไปด้วย เรากลัวเขากังวล เราคิดไปต่าง ๆนา ๆ เลยค่ะ ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ สรุปมันเป็นจริง ๆ ครอบครัวเราตอนนี้คือ ดูแลเราดีมาก ๆ หาทุกอย่างทำทุกอย่างเพื่อให้เรามีความสุข เติมเต็มเราทุกอย่าง ให้กำลังใจ หาเรื่องราวมาเล่าให้เราสบายใจ ทำให้เราสบายใจทุกอย่างที่เขาจะทำได้ เพื่อให้หายจากสิ่งที่เป็นอยู่ เราดีใจแล้วก็เสียใจในเวลาเดียวกันค่ะ ตอนนั้นเรา เผลอไปได้ยิน เขาพูดว่า " แม่เหนื่อยนะพ่อ ที่เห็นลูกเป็นสภาพแบบนี้ แม่อยู่ในสภาวะแบบนี้แม่รู้สึกเสียสุขภาพจิต แล้วแม่เสียใจจริง ๆ ว่าทำไมลูกเราถึงเป็นแบบนี้ " คร่าว ๆก็ประมาณนี้ค่ะ แม่ กับ พ่อ เขาก็นั่งปรับทุกข์คุยกัน เขาหวังดีกับเรา เพื่อให้เราหาย แต่มันไม่ได้ช่วยเลย ไม่ว่าจะคำพูด การกระทำที่มันได้เห็นแล้วเราควรมีความสุข แต่มันกลับกลายเป็นความเศร้าทุกครั้งที่เราเห็นมัน เราปรึกษากับจิตแพทย์ เขายังบอกให้เราปรับตัวให้มากขึ้น ทิ้งอดีตบ้างอ่ะไรบ้าง ลองเปิดใจกับอะไรใหม่ ๆบ้าง ซึ่งในหัวของเราก็ยังไม่ทำตามสิ่งที่จิตแพทย์เขาบอก หรือ พ่อกับแม่บอกเลยค่ะ เราทรมานกับสิ่งที่เป็นอยู่มาก ๆ เราคิดตลอดค่ะว่าอยากหายไปจากโลกนี้ แต่ ในใจเรานึกถึงครอบครัวตอนที่เราไม่อยู่ มันจะเป็นแบบไหนยังคิดไม่ออกเลย เราพร้อมไปได้ตลอดเวลา เราคิดในใจเราอยากทำงาน อยากเรียน อยากพบเจอผู้คน อยากเที่ยว อยากทำอะไรมากมาย เรามีความฝันที่อยากจะทำ แต่ ความรู้สึกของเรา มันไม่ตอบสนองต่อสิ่งนั้นไปหมดเลย เราไม่รู้เลยว่าเราต้องทำยังไงกันแน่ มันเป็นสิ่งที่ทรมานมาก ๆ เราอยากรู้ เมื่อไหร่เราจะหลุดพ้นความรู้สึกนี้สักที เรากินยาตามที่หมอสั่งทุกอย่าง เราลองทำแบบนี้หมอบอก ลองใช้ความคิด ลองใช้กำลังของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถทำมันได้เลย ในใจเราอยากทำมาก แต่ความรู้สึกคือมันไม่ไหว มันเหนื่อยไปหมด มันท้อไปหมดเลยค่ะ เราอายุยังน้อย เราต้องเจออะไรอีกมากมาย แต่การที่เราเป็นแบบนี้ มันโครตเสียเวลาชีวิตของเราจริง ๆค่ะ พี่ ๆว่า หนูควรทำยังไงบ้างคะ ความรู้สึกหนูมันไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้