คือ ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึ่ง ด้วยความที่เขาอายุมากกว่าผมประมาณ 4 ปี ทำให้ผมได้เจอความรักที่ดูโตกว่า มีความเป็นผู้ใหญ่กว่า มีอะไรเราก็ใช้เหตุผลคุยกันความรักมันดูไปได้สวยมากๆ เขาดีกับเรามากๆ แล้วอยุ่มาวันเราทะเลาะกัน ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ต้องยอมรับว่าเราเป็นคนที่เอาแต่ใจระดับนึง ชอบทำอะไรไม่ค่อยคิด ทุกครั้งที่ผ่านมาเขาก้ทนกับเราได้เสมอ เราใช้อารมมากกว่าเหตุผล อยากเจอคนที่ดีกว่า ตัดสินใจเลิกกับเธอไปโดยไม่คิด หลังจ ากนั้นพอเราเย็นลงก็คิดได้ว่าเราทำผิด มาคิดทบทวนก็มีแต่เราที่ก่อเรื่องตลอด มีแต่เราที่ทำให้เขาเจ็บปวด เราไม่เคยเห็นค่าในตัวเขาเลย ว่าเขาพยายามเพื่อเราแค่ไหน เอาแต่ความคิดแย่ๆตนเองเป็นใหญ่_  อยากจะขอโทษแต่สำนึกตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว เรารักษาผู้หญิงที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเรา และอยุ่เคียงข้างเสมอไว้ไม่ได้ และมันคงไม่มีวันกลับมาเป็นแบบเดิม เรารู้สึกผิดมากๆ คิดมาก ยอมรับกับความผิดตัวเองไม่ได้จนผ่านไปนานเริ่มมีปัญหาในการใช้ชีวิต เคยคิดที่จะ ... แต่ก็ล้มเลิกไป กลายเป็นคนที่ยิ้มยาก ไม่กล้าคุยกับใครชอบเก็บตัวคนรอบข้างสังเกตได้ชัดว่าเราแปลกไป ดูล่องลอย ไม่มีชีวิตชีวาทั้งที่เป็นคนร่าเริง อารมณ์แปรปรวนแม้แต่ตัวเราเองก็บางทีก็ควบคุมไม่ได พอจะลองเริ่มต้นใหม่กับใครก็เหมือนยังเห็นความผิดที่เราทำกับผู้หญิงคนนั้นทุกครั้ง กลัวว่าเราจะไปทำกับใครอีก นอนก็ฝันร้ายไม่ก็ฝันเห็นผู้หญิงคนนั้นอยุ่บ่อยๆ ซ้ำไป เหมือนมันจะคอยตอกย้ำอยู่ตลอด จนแทบจะนอนไม่ได้จนมีอาการปวดหัว มีครั้งนึ่งปวดหัวหนักมากจนเลือดกำเดาไหล เลยลองหาหมอบอกหัวใจเต้นเร็วและหายใจถี่ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น เราไม่รู้นะว่ามันเกี่ยวกันกับที่เราคิดมากรึป่าว และมันเป็นอะไร ผมเลยลองปรึกษาเพื่อนที่เราไว้ใจที่สุดดู บอกให้ลองไปพบจิตแพทย์ดู แต่เราก็ไม่กล้าไปหรอกเพราะกลัวทางบ้านจะรู้ เรายังอายุไม่เท่าไหร่ แค่เราแปลกไปเขาก็ห่วงจะแย่แล้ว เรื่องมันก็ผ่านมา3ปีแล้วตั้งแต่ที่เลิกกัน แต่เราเหมือนจะอาการแย่ลงทุกวันไงไม่รู้ 
..ขอบคุณที่อ่านจบ.. แค่อยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันมั้ย และเราควรที่จะทำยังไง เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเป็นอยุ่คืออะไรกันแน่.