เรื่องมันมีอยู่ว่าผมชอบคนๆหนึ่งอยู่ครับ ซึ่งเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมอยู่ปี2 เขาอยู่ปี1 ผมชอบเขามานานมาก เราสองคนเป็นเด็กกิจกรรม ทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆเหมือนพี่น้องที่สนิทกันมากๆ แต่ผมกลับคิดกับเขามากกว่าพี่น้อง ที่ผ่านมาก็มีอาจารย์มีเพื่อนมีคนหลายคนพยายามแซวพยายามช่วยผมในการที่จะเริ่มจีบน้อง แต่ตอนนั้นผมยังไม่กล้าที่จะบอกน้องตรงๆว่าผมคิดยังไง แต่ก็พยายามแสดงออกให้เห็นว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา ซึ่งน้องเขาก็มีการพูดคุยกับเพื่อนของเขาว่า เขาก็รู้สึกดีกับเราแต่ถ้าให้เป็นถึงขั้นแฟนคงทำไม่ได้ จนวันหนึ่งเราสองคนมีโอกาสได้เปิดใจคุยกัน ซึ่งจริงๆผมก็รู้มาซักพักแล้วว่าเขาก็มีคนคุยของเขาอยู่คนละรร.กัน แต่เรียนรด.ด้วยกัน เคยไปหากันที่บ้านแล้วด้วย(แต่ไม่ได้มีอะไรกัน) ครอบครัวฟังผู้หญิงก็ร็ว่าคุยกันอยู่ (มันเจ็บตรงนี้แหละ ตรงที่ว่าเราเข้าใจแล้วว่าทำไมเราไม่สามารถพัฒนาความสัมพันธ์ต่อได้) ซึ่งถามว่าผมน้อยใจไหมที่เกิดเป็นผู้ชาย ไม่เลยครับ ผมชอบที่ตัวเองเกิดมาเป็นผู้ชายนี้แหละ มันเท่มันเฟี้ยวดีครับ5555 แต่ก็นั้นแหละ เราก็รู้ข้อจำกัดของตัวเองว่าเราไม่ใช่ผู้หญิง เขาบอกเองเลยว่าเขาถูกปลูกฝังมาให้คบกับผู้หญิง แต่ถ้าถามว่าเขาเคยคิดว่าจะคบกับเราเป็นแฟนไหม เขาตอบว่าคิดครับ และเขายังบอกอีกว่าก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเปลี่ยนความคิดตัวเองไม่ได้เขาก็อาจจะสามารถคบกับผมเป็นแฟนได้ แต่อยู่ที่ตัวผมว่าผมจะทำให้เขารู้สึกได้ไหม หลังจากที่เราเปิดใจคุยกัน ผมก็ไม่ปิดกั้นใจตัวเอง เดินทางจีบเราอย่างจริงจัง แต่ทำไมไม่รู้ผมรู้สึกว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เขาเป็นคนหน้าตาไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ถึงกับหล่อเลย แต่ๆๆๆ คนกลับชอบเขาเยอะมากกกกกกก เพราะนิสัยของเขามีเสนย์มากจริงๆ นิสัยดี น่ารักมากๆจริงๆ ผมควรทำไงดีครับ ควรจะไปต่อไหม หรือควรพอแค่นี้