สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาชีวิตนิดหน่อยค่ะ จะเรียกว่าปัญหาชีวิตได้ไหมคะ เราขอท้าวความก่อนว่าครอบครัวเราอบอุ่นกันมาโดยตลอดนะคะ มีอะไรคุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆค่ะ ไม่ค่อยมีปัญหาขัดแย้งกันเท่าไหร่ค่ะ อยู่กันมีความสุขดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะเรื่องมีอยู่ว่าเมื่อสองปีก่อนย้อนกลับไปนะคะแม่เราแอบคุยกับคนคนนึงค่ะ ชื่อว่า นายวอ ตัวย่อนะคะ ซึ่งเขาคุยกันในแชทมาได้สักพักใหญ่เลยค่ะ ก่อนจะตัดสินใจโทรหาหรือคอลกัน ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เอะใจหรือสงสัยอะไรนะคะ เพราะเราคิดว่าคงเป็นเพื่อนแม่ค่ะ เมื่อผ่านมาช่วงหลังๆแม่เริ่มมีการโทรกับนายวอถี่ขึ้นค่ะ ถี่มากๆจนเราก็เริ่มเอะใจบ้างแล้ว พอผ่านไปนานขึ้น 2-3 สัปดาห์ เราขอยืมมือถือแม่ค่ะ เพราะเรามีไฟล์งานที่ต้องส่งจากมือถือของแม่ ช่วงที่กำลังอัปโหลดไฟล์มีเบอร์ที่แม่เราไม่ได้เมมไว้ค่ะ ซึ่งปกติแล้วเราสามารถรับได้เลยนะคะ ประมาณรับสายแล้วก็บอกว่าแม่ไม่ว่างรับสายอะไรประมาณนี้ค่ะ แต่พอแม่เราได้ยินเสียงเรียกเข้าเท่านั้น แม่เรารีบวิ่งออกมาจากห้องนอน มารับสายเลยค่ะ ทั้งๆที่เราต้องส่งไฟล์ให้เสร็จก่อน แม่เขาก็บอกว่าแป๊ปนึง ในใจเราคิดว่าไม่ใช่แค่เพื่อนแน่ๆแต่เราก็ยังไม่ได้ถามนะคะ เพราะเราก็ยังเด็กอยู่ แม่เขาจะบอกเราเสมอค่ะว่าไม่ควรยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ เราเลยทำได้แค่เงียบค่ะ และ ก็ไม่อยากมีปัญหากับเขาด้วยค่ะ ผ่านมาได้ประมาณวันนึงเราก็ต้องโหลดไฟล์เหมือนเดิมค่ะ เพื่อส่งมายังมือถือของเรา แต่เราดันไปเห็นแชทข้อความที่ทักมาหาแม่เราว่า "จ้า ที่รัก" ใช่ค่ะมันเป็นแชทของนายวอ ซึ่งเราช็อคมากค่ะ55555 ทำอะไรไม่ถูกเลยมือสั่นมากๆเลยด้วยค่ะ เราเลยฮึบใจไปอ่านแชททั้งหมดตั้งแต่ต้นค่ะ ซึ่งบอกตรงๆค่ะว่าเราเสียใจมากๆเลยค่ะ เขาบอกรักกันทุกวัน ในหัวเรามันมืดไปหมดเลยค่ะ อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีแรงจะร้องไหวเลยค่ะ เราตัดสินใจว่าจะบอกพ่อค่ะ แต่ใจเราไม่กล้าที่จะเสียเลยค่ะ เรากลัวไปหมด เพราะเราเคยมีพร้อมทุกอย่าง และวันนี้เราจะไม่มีมันอีกแล้วหรอ กลายเป็นเราเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ค่ะ เราก็สังเกตการตั้งแต่วันนั้นจนถึงกลางปี22ค่ะ เป็นช่วงที่เขาไม่ค่อยโทรกันเลยค่ะ แต่แม่เราออกจากบ้านบ่อยขึ้น บางวันเรายังไม่นอน แม่เราออกจากบ้านตั้งแต่ตี 3 ค่ะ กลับมา 9 โมงเช้า เป็นแบบนี้ได้ประมาณสองอาทิตย์ค่ะ เราเลยตัดสินใจเข้าเฟสบุ๊ค ส่องที่อยู่ของนายวอ จากเฟส (เราได้มาจากของแม่นะคะ เราไปแอบเอามือถือมาดูชื่อเฟสนายวอ) เราโชคดีกว่านั้นคือได้เบอร์แม่ของนายวอมาค่ะ เราทำได้แค่จดใส่กระดาษแล้วตั้งไว้บนโต๊ะในห้อง เพราะเราไม่กล้าที่จะกดโทรออกค่ะ กลัวว่าเขาจะอยู่ด้วยกัน แต่ความกลัวของเราก็เริ่มเข้ามาหา คืนนึงพ่อเราตื่นกลางดึกค่ะ เราตกใจมากเพราะพ่อเราเป็นคนหลับง่ายหลับลึก และใช่ค่ะแม่เราขับรถยนต์ออกจากบ้านตั้งแต่ตี3 ตื่นมาพ่อเราก็ไม่เจอแม่เลยถามค่ะ "ว่าแม่ไปไหน" เราเลยบอกว่า "ไม่รู้" เพราะแม่ไม่ได้บอกอะไรเราเลยค่ะ อยู่ๆเขาก็ออกไป แต่ก่อนจะออกไปมักจะโทรกับนายวอเสมอค่ะ เขาจะใส่หูฟังไว้ตลอด จะคุยกันเบาๆค่ะ ซึ่งตลอดทั้งคืนพ่อเราก็ไม่ได้หลับต่อนะคะ นั่งรอแม่เรานี่แหละค่ะ แต่แม่กลับมา11โมงแล้ว พ่อเราเลยออกไปทำงานค่ะ แม่เรากลับมาก็นอนได้สักพักนึง เราได้ยินเสียงรถจากหน้าบ้านค่ะเลยรีบออกไปดู สรุปว่าเป็นพ่อเราค่ะ เดินมาแล้วเปิดประตูห้องนอนของเขาแล้วถามแม่ว่า "ไปไหนมา" เราอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด แม่เราที่เพิ่งตื่นได้ไม่นาน เขาก็บอกว่า "ไปไหน" เขาทำเหมือนประมาณว่าไม่รู้น่ะค่ะ พ่อเราเลยชี้หน้าแม่เรา "เดี๋ยวเจอกู" แล้วเขาก็เดินออกจากบ้านไปทำงานค่ะ แม่ก็เลยหันมามองเราที่จ้องหน้าแม่อยู่ เขาถามเราว่า "โทรหาพ่อให้มาบ้านหรอ" ซึ่งเราที่ช็อคอยู่กับเหตุการณ์ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นก็ทำได้แค่ส่ายหัวค่ะ พอตกเย็นมาแม่เราก็ไม่อยู่บ้านแล้วค่ะ พอเราที่เห็นแม่เราไม่อยู่บ้านเลย ใส่เสื้อผ้าแล้วบอกให้พี่ชายเรามารับไปไหนสักที่ เราก็ไปด้วยนะคะ ซึ่งระหว่างทาง พ่อเรากำลังกดเบอร์โทรหาใครสักคนนึง ซึ่งเป็นเสียงผู้หญิงอายุเยอะหน่อยๆค่ะ พ่อเราเลยถามว่า "...อยู่ไหน" (จุดคือชื่อเล่นนะคะ) ส่วนคนในสายก็ถามค่ะว่าเป็นใคร ยังไง พ่อเราสวนกลับว่า "เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฏหมาย"
เราก็คิดค่ะว่าพ่อคงรู้เรื่องอยู่แล้ว เพราะพ่อกับแม่เราแต่งงานกันค่ะ เลยมีใบสมรส แต่งงานกันมาได้ 24 ปีแล้วค่ะ ที่สำคัญผู้หญิงที่เสียงอายุเยอะๆคนนี้คือแม่ของนายวอค่ะ แต่พ่อเราก็ผู้หญิงคนนั้น คุยอะไรกันไม่มากหรอกค่ะ หลังจากวางสายพ่อเราเลยให้พี่เราโทรหาแม่ค่ะว่าประมาณว่า "แม่อยู่บ้านมั้ย" "ลูกจะไปหา" ซึ่งแม่เราตอบว่า"ไม่อยู่ แม่ออกมาดูงานกับพ่อ" พ่อเราที่นั่งอยู่ข้างๆเบาะคนขับ น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ ปกติพ่อเราไม่ได้ร้องไห้ง่ายนะคะ แต่ด้วยความไว้ใจ ความผูกพันธ์ ความเชื่อใจ และ ความรักที่ไม่เผื่อใจให้กับผู้หญิงคนนี้ มันเลยทำให้พ่อเราทนไม่ไหวจริงๆค่ะ และคืนนั้นเขากผ้ไปนอนด้วยกันค่ะที่บ้านของนายวอแต่พ่อเราไม่ได้ตามไปนะคะ ยอมกลับรถแล้วไปนั่งตั้งสติที่บ้าน พอแม่กลับมาพ่อก็ลากแม่เราไปคุยในห้องค่ะ เปิดเพลงเสียงดังแต่เสียงพูดคุยของเขาดังเสียกว่า เราที่ยืนฟังอยู่ที่หน้าประตู ได้ยินคำนี้ออกจากปากแม่ค่ะ "พี่เขาก็ดี ไม่เคยพูดถึงเองเสียๆหายๆเลย" (เองพ่อกับแม่เราจะแทนกันว่าเองค่ะ) เราน้ำตานองค่ะ ความดีทำให้คนนอกใจกันได้เลยหรอ แค่คนดี ถึงยอมทิ้งคนที่สู้มาด้วยกันตลอด24ปีเลยหรอ คนที่คอยล่ะ ทำไมไม่หันมองดูบ้าง ในใจเราคิดคำที่จะบอกแม่ไว้เยอะมากเลยค่ะ แต่พอเขาเปิดประตูออกมา เขาแทบไม่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีกต่อไปเลยค่ะ เราเก็บตัวประมาณ2เดือนเลยค่ะ ซึ่งเขาก็ยังนอนในห้องเหมือนเดิมนะคะ พ่อออกมานอนข้างนอกแทน ปกติเวลาแม่ไปส่งเราเรียนเราก็จะไปกับแม่ค่ะ แต่ตลอดเวลา2เดือนที่ผ่านมา เราให้พ่อไปส่งค่ะ จนแม่คงทนไม่ไหวมั้งคะ เขาเลยจับแขนเราแล้วถามเราว่าเป็นอะไร ซึ่งเราก็ไม่ได้ตอบค่ะ เดินออกมาเฉยๆ แต่น้ำตาเรามันไหลตั้งแต่สบตากับเขาแล้ว ซึ่งเรายอมรับถ้ามันจบลงตรงนั้นเราก็อยู่ไม่ไหวเหมือนกันค่ะ   ทุกวันนี้ก็ยังอยู่ด้วยกันนะคะ และแม่เราก็ยังคุยกับนายวอเหมือนเดิมค่ะ แต่คุยกันน้อยลงจะโทรหรือคอลบ้างเวลาพ่อเราไม่อยู่ค่ะ จากที่เวลาแม่พูดถึงพ่อเราให้นายวอฟังจะแทนว่าชื่อ แต่ตอนนี้กลับมาแทนคำว่า เพื่อนแทนแล้วค่ะ แต่เหมือนเขาเลือกที่จะไปกันต่อเพราะคำว่าครอบครัวค่ะ เรารู้สึกได้ตั้งแต่วันนั้นว่า คำว่าครอบครัวแสนอบอุ่น ได้จบลงเพราะพายุหนาวลูกเดียวค่ะ เราเสียใจมากค่ะแต่ชีวิตต้องเดินต่อค่ะ จากที่มีความสุขกันพร้อมหน้าพร้อมตากลับมาเป็นต่างคนต่างหาความสุขไปแล้วค่ะ แฮร่ เรื่องทั้งหมดเป็นความจริงร้อยเปอร์เซนต์ค่ะ แต่ขอให้คนอื่นไม่เจอแบบเรานะคะ ขอให้มีความสุขกับปีใหม่ค่ะ เหนื่อยน้อยๆนะทุกคนนนน💞