หนูมีเรื่องสงสัยค่ะว่าการที่หนูหัวเราะคนเดียวมันผิดปกติไหม ต้องพูดก่อนว่าหนูเป็นพวกคนintrovertค่ะ โลกส่วนตัวสูงมากๆ จึงไม่ค่อยมีทักษะในการเข้าสังคมสักเท่าไหร่จึงทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ อยู่ที่รร.ก็จะอยู่กับคนที่โลกส่วนตัวสูงเหมือนกันรวมหนูเเล้วก็สามคน เราสามคนส่วนใหญ่เวลามีงานกลุ่มก็จะทำด้วยกัน ด้วยความที่โลกส่วนตัวสูงเหมือนกันทุกคนมันก็เลยทำให้ในเวลาปกติก็จะไม่มีบทสนทนาด้วยกันเลยเพราะต่างคนต่างขี้เกียจะพูด เเล้วก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ มันจึงทำให้ชีวิตในรร.ของหนูมันค่อนข้างน่าเบื่อ  พอกลับบ้านมาหนูก็อ่านนส.อย่างเดียวเเล้วก็เล่นทรศ.อ่านนิยาย เเต่ที่สำคัญคือเวลาอ่านนิยายเเล้วถึงพาร์ทที่ตัวละครที่เป็นเพื่อนกันกำลังสนทนากันหนูจะมีความรู้สึกที่อิจฉาตัวครที่ได้คุยสนุกกับเพื่อน ตีกัน เหยาะล้อกัน มันทำให้หนูรู้สึกเฟลยังไงก็ไม่รู้ เเล้วบางทีหนูก็คิดว่าหนูเป็นตัวละครในนิยายเเล้วคิดว่ากำลังคุยกับตัวละคนอยู่ หรือตอนที่เล่นทรศ.เเล้วเจอคลิปตลกหนูก็จะหัวเราะเเต่เมื่อหนูสึกตัวว่ากำลังหัวเราะคนเดียวอยู่ก็จะรู้สึกว่าตัวเรานั้นเเปลกจังว่าทำไมถึงหัวเราะคนเดียว มันดูเหมือนโรคจิตเลย ทุกครั้งที่เจอคลิปตลกก็จะหัวเราะเเต่ก็จบด้วยการที่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมถึงหัวเราะคนเดียวอีกเเล้ว ทั้งตอนอ่านนิยายหนูก็จะมีความคิดลึกๆว่าอยากมีเพื่อนหรือบทสนทนาเเบบนั้นบ้าง อยากมีโมเม้นท์เเบบนั้น ตอนดูคลิปตลกมันก็จะมีความคิดที่ว่าอยากจะดูคลิปตลกเเล้วก็หัวเราะไปพร้อมกับเพื่อน บางครั้งหนูนอยไปทั้งวันบางครั้งหนูก็น้ำตาไหลมาเองโดยไม่รู้ตัวทั้งที่นิสัยหนูเป็นคนร้องไห้ยากมากๆ เเต่กลับร้องไห้กับเรื่องเเค่นี้มันทำให้หนูรู้สึกว่าตัวหนูนั้นเปลก หนูอยากรู้ว่าการที่หนูเป็นเเบบนี้มันเเปลกมากไหมคะ