สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาในพันทิปครั้งแรก หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ
ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ แต่จะมาขอเล่าตั้งแต่ต้นนะคะ
หนูอยู่มอต้นค่ะ บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้เรียนอยู่ในระบบ แต่เป็นการศึกษาทางเลือกที่เรียกว่ากศน เรียนมาตั้งแต่ระดับประถม ไม่ตั้งใจเรียนค่ะ อ่านหนังสือบ้างไม่อ่านบ้าง เวลาสอบก็มักจะผ่านไปแบบงั้นๆ คะแนนเลยแย่มาตลอด เวลาที่เรียนก็มักจะเอาไปทำงานอดิเรก อ่านการ์ตูน นิยาย ถามว่าทำไมถึงมาเรียนแบบนี้ทั้งที่ไม่พร้อม ตอนนั้นมีปัญหาที่โรงเรียนค่ะ (ถึงแม้พอมองย้อนกลับไปมันเป็นปัญหาที่เล็กมากๆ ถ้าเทียบกับที่เผชิญตอนนี้) แล้วก็มั่นใจในตัวเองมากเกินไปค่ะ คิดว่าจะเรียน+ศึกษาเองไหว แถมมีคนในครอบครัวช่วย พอได้มาสัมผัสจริงๆ มันไม่ง่ายค่ะ ถ้าไม่มีผู้ปกครองคอยกวดขันเด็ก10ขวบก็ไม่มีระเบียบอะไรในตัวเองเลย เราขาดความรับผิดชอบค่ะ และสมาชิกในครอบครัวแต่ละคนต่างก็มีหน้าที่ของตนเอง พวกเขาไม่ได้มีหน้าที่มาเป็นครูของเรา เค้าช่วยเราได้ไม่เต็มที่ ทำได้แค่ตักเตือนและชี้แนะ ซึ่งเราไม่สนใจ
(อันนี้อยากจะเป็นอุทาหรณ์ค่ะ ถ้าไม่พร้อมรับผิดชอบตัวเอง ครอบครัวไม่พร้อมช่วย อย่าก้าวเข้ามาในระบบแบบนี้เลยค่ะ เราจะเหนี่อยและเสียใจมากๆ) (หากมีคำติและคำแนะนำสามารถแสดงความคิดได้เต็มที่เลยค่ะ ขอแค่อยู่ในคำพูดและวาจาที่สุภาพก็เพียงพอค่ะ)

ช่วงประถมชีวิตมีความสุขดีค่ะ เที่ยวเล่นไปวันๆ ยังไม่ค่อยตระหนักรู้ถึงอนาคต บทเรียนทั้งหมดเป็นภาษาต่างประเทศ ซึ่งไม่ใช่ทางของเราเลย ทำให้ไม่มีความกระตือรือร้นที่จะเรียนเลยค่ะ ตอนเรียนจบก็ทุลักทุเลนิดหน่อย ทางนี้ได้ครอบครัวช่วยอย่างหวุดหวิดค่ะ
ยังไม่วาย เลือกที่จะต่อระดับชั้นมัธยมต้นค่ะ ทั้งที่ตอนนั้นก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ทาง แต่คิดแค่ว่าอยากจะมีเวลาเที่ยวเล่นต่อไปอีกสักหน่อย ซึ่งเป็นความคิดที่ดูถูกเวลาที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วมากๆค่ะ เวลาหลักสูตรคือ2ปี เราเอาเวลา80%ไปนั่งๆนอนๆเล่นเกมทั้งหมดค่ะ
นอกจากตัวเราที่ขาดความรู้ไปเยอะมาก อีกปัญหานึงที่เราเริ่มรู้สึกตัวตั้งแต่ประถมก็คือเราไม่มีเพื่อนค่ะ

เหงามากๆ อยู่บ้านเฉยๆ มีแค่คนในครอบครัวที่คุยด้วย พอเป็นวัยรุ่น ก็ได้รู้ว่ามันมีเรื่องอื่นที่เราไม่ได้สะดวกคุยกับคนที่อายุมากกว่า40+หรือนษศมหาลัย
พื้นฐานครอบครัวมีปัญหาความสัมพันธ์กันมานานมากค่ะ ทำให้บรรยากาศในบ้านไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไร แต่ฐานะการเงินถือว่าดี ไม่เคยติดขัด
เริ่มจากเราสมัครบัญชีนกฟ้าค่ะ ใช้ชื่อเล่น พยายามเซฟตัวเองให้ได้ที่สุด ไม่เคยมีใครเห็นหน้าหรือชื่อจริง ลงผลงานที่เอามาเวลาเรียนมาทำ งานสายศิลป์ค่ะ ลงไปสักพักก็มีคนมาติดตาม ทั้งคนเสพและคนผลิตงานประเภทเดียวกัน (ไม่ได้ทำในงานเชิงพาณิชย์นะคะ ลงเพราะความสนุกส่วนตัวล้วนๆ) ทำให้ได้เจอคนเยอะในระดับนึงค่ะ รู้สึกเหมือนได้มีอะไรให้ตัวเองภูมิใจ มีคนสนใจในงานของเรา และรวมถึงตัวเราด้วย เป้าหมายการได้มีเพื่อนได้บรรลุอย่างผิดเวลาค่ะ

แนะนำตัวละครค่ะ (นามสมมุติ)
เรา
พี่สาวคนโต พี่ทราย
พี่สาวคนที่สอง พี่แทน
เราสนิทกับพี่สองคนนี้ที่สุดค่ะ เรียกว่ารักพี่มาก ติดพี่มากก็ได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้ชัดเจนขนาดนั้นค่ะ แต่ถือว่าเป็นคนสำคัญก็ชีวิตที่สุด ทั้งสองไปทางอุดมศึกษาแล้วค่ะ มีพ่อแม่อีกนะคะ

บ่น บ่นในแอคส่วนตัวทุกอย่าง ทั้งบ่นทั้งลงงานก็ทำในแอคเดียวกัน เราไม่ได้ปิดบังพี่ๆนะคะว่าเล่นแอปนี้ แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยอย่างโจ้งแจ้งเช่นกัน ในตอนแรกพี่ไม่ได้รู้บัญชีเราค่ะ รู้แค่เราเล่น แต่มุมมองพี่ๆต่อแอปพลิเคชั่นก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ค่ะ (ทั้งสองคนไม่เล่นโซเชี่ยล) คอยเตือน แต่เราก็ไม่ได้ตระหนัก
เราบ่นทุกอย่าง ปัญหาอะไรก็ตามก็บ่น แต่จะใส่สีเติมแต่งเพิ่มในบางเรื่อง เช่น แกล้งบอกว่าเครียดสอบ ทั้งที่เดือนนั้นไม่มีสอบ อันนี้เป็นแค่เรายกตัวอย่าง เราปวดหัว แต่เราไปบ่นว่า เป็นไข้หนัก หลังจากนั้นก็จะมีคนมาพิมว่าหายไวๆ กินยาซะนะคะ สู้ๆ เราทำทั่งหมดเพื่อบรรลุในจุดนี้ค่ะ พอโกหกไป ก็จะมานั่งรู้สึกสมเพชตัวเอง เรื่องเล็กมากๆก็ยังโกหกไป แต่ไม่นานก็จะทำอีกค่ะ วนอยู่อย่างนั้นหลายเดือน อีกอย่างที่เราเก็บเป็นความลับสุดๆ ก็คือเราชอบผู้หญิงด้วยค่ะ เป็นสาววาย ติดตามการ์ตูน เพื่อนที่คอยคุยเรื่องนี้ก็มีอยู่ค่ะ เปิดกว้างในเรื่องนี้ ตรงข้ามกับที่บ้านที่ไม่ชอบ (ส่วนใหญ่เป็นแม่) เราเลยไม่กล้าที่จะเปิดเผยตัวค่ะ พออยู่ในนั้นก็คือเราเปิดทุกอย่าง ไม่คิดว่าจะมีคนรู้จักรู้ แต่ก็จนได้ค่ะ พี่สาวคนโตได้รู้ค่ะ

เค้าเรียกเรามาคุยว่า เราควรจะตั้งตัว แล้วเข้าไปเรียนต่อมอปลายในระบบปกติค่ะ ซึ่งเค้าเองก็เคยพูดเรื่องนี้มาก่อนอยู่แล้ว เราเลยแค่คิดว่าจะคุยแค่เรื่องนี้ ซึ่งเราเองก็ยอมรับว่ากำลังพยายามเตรียมตัวในเรื่องนี้อยู่เช่นกันค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ในระดับที่มากพอ เค้าเลยมาเน้นในจุดตรงนี้ค่ะ เราก็บอกโอเค
แต่พี่ก็บอกว่าเราติดโทรศัพท์+คอม+ไอแพดมากเกินไปนะ ลดลงบ้าง เราไม่ได้ตอบอะไร เค้าเลยเฉลยว่าเค้ารู้แอคเค้าท์เรานะ เราร้องไห้เลยค่ะ

เค้าบอกว่าอะไรจริงไม่จริงในนั้นต้องแยกเยะให้ได้นะ เราทำไปเพื่ออะไร เพื่อความสนุกเหรอ ไม่เคยรู้สึกสมเพชตัวเองบ้างเหรอ โกหกบาปนะ เซฟตัวเองด้วย ถ้าเราไม่จริงแล้วคิดว่าคนอื่นจะจริงเหรอ ทำไปแล้วเราได้อะไร แค่โกหกเพื่อความสนุก เราก็มีความสุขแล้วเหรอ ซึ่งเราได้ใช้เวลาทบทวนความคิดแล้ว เราผิดเอง ความสุขที่มาจากคำโกหกมันก็ไม่เคยเป็นความจริงอยู่แล้ว เรายอมรับในตรงนี้ค่ะ

แต่อีกปัญหานึงคือเรื่องตัวตนทางเพศของเราค่ะ เรากังวลมาก เพราะพี่น่าจะแอบดูเรามานานแล้ว รวมถึงรสนิยมในการเสพการ์ตูน สาววาย นอกจากการโกหกที่ถ้าไม่ได้คนอื่นมาเห็นใจละก็ เป็นความจริงของตัวเราทั้งหมดค่ะ คนในออนไลน์ถือว่าสำคัญกับเรามากเช่นกัน เพราะเป็นความสัมพันธ์ครั้งแรกที่เราอยากได้มานานค่ะ 
พอมานึกดู เหมือนเราจะเคยเขียนจดหมายถึงเพื่อนในออนไลน์ซึ่งมีชื่อแอคติดไป แล้วฝากให้พี่ถ่ายรูปส่งให้ เรายอมให้พี่ถ่ายเพราะเชื่อใจว่าพี่จะไม่เข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นค่ะ เราเสียใจตรงนี้ หลังจากนี้คงจะไม่ได้เชื่อใจพี่ๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เรื่องโกหกที่ดุนั้นเรายอมรับค่ะ
พี่ไม่ได้พูดอะไรแต่ ท่าทางที่ปฏิบัติต่อเรา และ ความสัมพันธ์มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วค่ะ ทั้งสองทาง

พื้นที่ตรงนั้นในออนไลน์ ไม่ใช่ที่เราจะเปิดเผยตัวตนอีกแล้ว ทุกครั้งที่เข้าไปจะคิดตลอดว่าพี่จะมาเห็นหรือเปล่า เค้าจะคิดยังไง รวมถึงรู้สึกผิดต่อคนในออนไลน์ด้วย 
ความสัมพันธ์กับพี่สาวสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว 
การเรียนพยายามพัฒนาขึ้นอยู่ค่ะ มีแค่ทางเดียวในตัวเราที่รู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่น่าจะมากพออยู่ดี

เราควรจะทำอย่างไรดีคะ รู้สึกทุกอย่างที่หวังไว้หายไปหมด เราเกลียดตัวเอง ไม่อยากให้อภัยตัวเอง เราสร้างแต่ก็ทำลาย เราไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็เหมือนจะรู้ดี ถึงจะแย่แค่ไหนเราก็อยากจะมีลมหายใจต่อไปในวันพรุ่งนี้ อยากลืมเมื่อวาน มีความสุขในวันนี้ ยอมรับทุกอย่างว่าชีวิตจะพังแน่นอน แต่ก็อยากให้โอกาสตัวเอง ถึงคนอื่นจะคิดยังไง เราพูดทุกอย่างอย่างตรงไปตรงมาและสัตย์จริงที่สุดแล้ว อยากขอให้พี่ๆคุณลุงคุณป้า แนะนำหรือสั่งสอนอะไรก็ได้ การเรียน จิตสำนึก นิสัย ทุกอย่าง เราไม่คิดว่าตัวเองตอนนี้มีอะไรดีเลยค่ะ 

ขอบคุณจากใจที่อ่านจนจบค่ะ อรุณสวัสดิ์ ราตรีสวัสดิ์ สวัสดีปีใหม่ค่ะ