เหตุการณ์เริ่มจากเมื่อวานความรู้สึกเรามันดาวน์ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคุยกับใคร เรากินยาแก้แพ้เม็ดเหลืองไปประมาณ60-70เม็ด กินยาไมเกรนไปเกือบสิบเม็ด รู้สึกอยากหลับไม่อยากคิดอะไร เราไม่กินข้าว ไม่ออกจากห้อง(คือเราเป็นโรคซึมเศร้า) แล้ววันนี้ทางบ้านก็มาพังประตูห้องเราเพราะเรียกไม่ขาน มาแบกเราไปหาหมอ พอถึงโรงบาลห้องฉุกเฉิน ก็มีบุรุษพยาบาลมาถามเราว่าคนไข้เป็นอะไร เราไม่ตอบ เราไม่คุย ได้แต่นอนน้ำตาไหล คือร้องไห้ตลอดเวลา คือมันไม่อยากพูด และเค้าก็เอาแอมโมเนียมาให้เราดม เราก็หันหนีเพราะมันแสบจมูกแสบตามาก เราเป็นภูมิแพ้ซึ่งเยื่อจมูกบางมากอยู่แล้ว ตอนญาติเรายืนอยู่เราก็เอามือมาบังเพราะเราไม่อยากดม และเค้าก็ให้ญาติเราออกไป ปิดม่าน มาบังคับถามเราว่าเป็นอะไร คนผู้ชายพูดจาไม่ดีเลย เราไม่อยากตอบไม่อยากคุย และเค้าก็บอกให้ผู้หญิงใช้แอมโมเนียเพื่อมาบังคับให้เราพูด ผู้ชายจับล็อกแขนเราไว้ ผู้หญิงเอาผ้าชุบแอมโมเนียมาโปะจมูก โปะจมูกจริงๆนะ ไม่ใช่แค่เอามาจ่อ เราก็กลั้นหายใจ และผู้ชายก็พูดว่าเรากลั้นหายใจ ผู้หญิงก็บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวจับเวลา พอเราทนไม่ไหวเราก็ดิ้น เค้าก็บอกถ้าดิ้นจะมาจับเรามัด แต่เราดิ้น และเราก็ไม่ยอมพูดแร่ะ ยิ่งมาทำกับเราแบบนี้เรายิ่งไม่อยากจะพูด แต่สุดท้ายผู้หญิงก้มาถามเราดีๆว่าเป็นอะไรมีปัญหาอะไรใครทำอะไร เราบอกจะกลับบ้าน นอกนั้นเค้าถามเราก็แค่ส่ายหน้าพยักหน้าและหมอก็ให้ฉีดยาคลายกังวล และนอน ประเด็นคือเราอยากรู้ว่าทางโรงพยาบาลมีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับคนไข้ด้วยหรอ ทั้งที่เรามีสติทุกอย่างไม่ได้เป็นลม เค้าไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วหรอ มาบังคับให้คนไข้ที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าพูดโดยเอาแอมโมเนียมาปิดจมูกและล็อกแขน เราไม่โอเคมากๆ โรงพยาบาลจุฬารัตน์3ห้องฉุกเฉิน บุรุษพยาบาลผมหยิก