คือเรื่องของเรื่องตัวของผมเองไม่ได้อยากมาเรียนโรงเรียนประจำตั้งเเต่เเรกเเต่ผมก็ยอมอดทนคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นเเต่ไม่เลยเรื่องเรียนผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ปัญหาเเต่สังคมของโรงเรียนประจำมันเเย่มากๆครับการที่เราต้องกินนอนร่วมกับคนอื่นมันลำบากมากเลยคับทั้งเรื่องของความเป็นส่วนตัวความคิดเเละหลายอย่างมันเเย่มากๆเลยคับตัวผมเองก็พยายามปรับตัวเพื่ออนาคตของตัวเองเเต่สภาพจิตใจของผมมันไม่ไหวเเล้วจริงๆคับมันไม่มีทางออกเลยไม่มีใครที่จะเข้าใจเราเลยเเม้เเต่พ่อกับเเม่เค้าคิดว่าที่นี่มันดีมากๆเเล้วสำหรับเราเเต่เอาจริงๆผมก็เคยเชื่อนะเเต่อยากให้พ่อกับเเม่ลองมาอยู่ดูจริงๆไม่รู้ว่าโชคหรืออะไรทำไมผมต้องมาเจอกับคนเเบบนี้ก็ไม่รู้รุ่นพี่ที่โรงรียนผมคือโครตเเย่บ้าอำนาจเห็นเเก่ตัวเอาตัวเองเป็นใหญ่ทำร้ายร่างกายรุ่นน้องเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ของตัวเองสั่งซ่อมรุ่นน้องบ้างไม่ชอบขี้หน้าใครก็เรียกไปรุมด่ารุมกระทืบมันใช่เหรอคับผู้ปกครองหลายคนคงไม่รู้หรอกคับว่าค้างในโรงเรียนเเบบนี้จะมีกลุ่มคนประเภทนี้ซึ่งเวลามีเหตุการทำร้ายร่างกายกันโรงเรียนก็ไม่ทำอะไรเลยครูบางคนยังเห็นด้วยกับสิ่งที่รุ่นพี่ทำขนาดผู้ปกครองมาโวยวายก็ทำท่าเหมือนจะจัดการเเละเรียกรุ่นพี่มาตักเตือนเเละก็ทำได้เเค่หักคะเเนนเเละให้บำเพ็ญประโยชน์สุดท้ายมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยรุ่นพี่กลุ่มนี้ก็ยังมีพฤติกรรมเหมือนเดิมผมไม่ได้อยากหนีปัญหานะคับเเต่ผมทนไม่ได้เเล้วจริงๆ โรงเรียนประจำไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่ผู้ปกครองหลายคนคิดนะคับทั้งเรื่องสิ่งเสพติดความรุนเเรงทำร้ายร่างกายกันมันยังมีนะคับเเถมรุนเเรงเเละหนักกว่าโรงเรียนค้างนอกมากผมบอกได้เลยว่ามันไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่ผู้ปกครองหลายคนคิด เมื่อขึ้นหอไปก็เป็นรุ่นพี่ดูเเลน้องซึ่งจะไม่มีการห้ามปรามกันไม่มีคอบเขตเลยบางทีคุณนอนหลับอยู่ดีๆก็มีรุ่นพี่มาปลุกให้ไปซักผ้าให้ทำนู่นทำนี่ให้บางทีก็มากระทืบรุ่นน้องที่เตียงเลยก็มีคือมันไม่ปลอดภัยเลยจริงๆนะคับตัวผมเองก็อยากจะออกไปเรียนเหมือนเด็กปกติเหมือนกันมันมีความสุขมากกว่าเยอะเลยคับการที่เราได้เห็นโลกภายนอกมีสิทธิเลือกได้หลายๆอย่างมันก็คงจะดีเเละมีความสุขมากกว่านี้คับพี่ๆคิดว่าผมควรจะทำยังไงดีคับ