สวัสดีค่ะ เรามาเขียนครั้งแรก อาจจะเรียบเรียงเนื้อเรื่องได้ไม่ค่อยดี แต่อยากได้ความเห็นจากทุกคนค่ะ หนูอายุ14 ย้ายบ้านบ่อยมากตั้งแต่เด็กๆเพราะปัญหาครอบครัว ย้ายไปอยู่กับพ่อบ้างแม่บ้าง ยายบ้าง สารพัด เหนื่อยมากเลยค่ะ หนูตั้งใจเรียนตามที่ผู้ใหญ่บ่อย ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทาง เป็นคนพูดไม่เก่งชวนคุยไม่เก่ง หนูเลยมีเพื่อนยาก มันเหนื่อยมากเลยค่ะเวลาต้องปรับตัวเข้าสังคม พยายามเฟรนลี่ ยิ้มตลอด ให้เพื่อนๆชอบ ตอนเด็กๆร่าเริงเหมือนเด็กปกติ มีเพื่อนสนิทพอประมาณ เวลาย้ายบ้านย้ายโรงเรียนจะเสียใจตลอดเลย เพราะจะไม่ได้เจอเพื่อนอีก แต่พอโตขึ้นมันเปลี่ยนเลยค่ะ มันกลายเป็นว่าเราไม่ได้รู้สึกดีใจหรือเสียใจเลย แค่ตั้งใจเรียน ทำการบ้าน อยู่ไปวันๆ ไปโรงเรียนก็มีแค่เพื่อนที่เป็นแค่พวกเพื่อนๆร่วมห้อง ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีอะไรพิเศษ เวลาย้ายบ้านย้ายโรงเรียนก็จะคิดในใจว่าต้องเริ่มต้นใหม่อีกแล้วหรอ ชีวิตเหมือนอยู่ในเกมเลยค่ะ เหมือนตายเกิดใหม่เรื่อยๆในสังคมที่ต่าง เพื่อนแย่บ้างดีบ้าง สังคมดีบ้างแย่บ้าง จนชา ไม่มีความรู้สึกอยากตื่นเต้นกับอะไรเลย หนูมีความฝันนะคะ อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ในห้องแล้บ เคยเล่าให้สายด่วนสุขภาพจิตรอบนึง เขาให้เรานึกถึงความฝันเพื่อที่จะได้มีเป้าหมายในการใช้ชีวิต แต่หนูเหนื่อยจัง แค่จะตื่นไปเรียนตอนเช้ายังรู้สึกแย่เลย รู้สึกไม่มีอะไรเลย ไม่อยากตายค่ะ แต่ไม่อยากทำอะไรเลย อยากลองจบจิตแพทย์แต่ที่บ้านไม่ว่างกัน อยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆ พอวนเข้าหัวข้อนี้เขาก็จะเลี่ยงตลอด ครูที่ปรึกษาก็แค่บอกให้กำลังใจ หนูควรทำยังไงกับชีวิตต่อดีคะ หนูอยากมีความสุขบ้าง