เรื่องของเรื่องก็คือว่า เราเสียใจที่ได้คะแนนทำแลปวิทย์น้อย ซึ่งคะแนนตรงนี้เป็นคะแนนดิบที่จะได้เมื่อส่องกล้องเจอเซลล์ตามที่กำหนดครบ ปัญหาคือกล้องที่ใช้ เลนส์40พังค่ะ ส่องแล้วเจอแต่เบลอ และไม่ได้คะแนน เป็นแบบนี้ทุกครั้งเราเองก็พยายามทุกวิธี ทั้งใช้หลายกล้อง ใช้ตัวอย่างของคนที่ส่องเจอ พูดคุยเจรจากับครู แต่ก็ไม่ได้คะแนน เราเลยนอยค่ะ เพราะเราเจอ ถ่ายรูป เรียกครูมาตรวจ แต่สิ่งที่ครูพูดคือ ' ขนาดนี้ยังกล้าส่งอีกหรอ ' บอกตรงๆว่าไม่โอเคมาก อันนี้ประเด็น1 ที่ทำให่เกิดประเด็นหัวกระทู้คือ เราเอาไปเล่าให้พ่อแม่ฟัง แบบระบาย มันอึดอัดใจมาก แม่ก็รับฟังพร้อมบอกว่ามปร ปลอบเรา แต่เราพูดแล้วยิ่งนอย (ไม่ต้องบอกว่านอยแล้วพูดไม คืออยากระบายอ่ะค่ะแต่พูดถึงแล้วความรู้สึกตอนครูพูดใส่มันตีขึ้นมา) เลยร้องไห้ค่ะ พ่อที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมาว่า 'จะอะไรกะอีแค่คะแนน พร้อมบอกว่ามีแต่คนกระจอกที่อ่อนไหวกับอะไรแบบนี้ อนาคตต้องเจอเรื่องอีกเยอะมาอ่อนไหวง่ายๆจะไปทำอะไรได้ล่ะ อย่ามากระจอกให้มาก ' ตบท้ายด้วยประโยคที่ทำให้เราเสียใจจนตอนนี้ และลืมไม่ลงจริงๆ ถึงจะเป็นคนที่ทำให้เสียใจและควรลืมๆไปซะแต่ฝังใจสุดๆ 'อ่อนแอขนาดนี้อีกหน่อยจะไปฆ่าตัวตายเลยมั้ย' นั้นแหละค่ะ ไม่รู้คนอื่นคิดยังไง แต่ส่วนตัวเราไม่โอเค และเราเองก็อ่อนไหวกับคำว่าฆ่าตัวตายพอสมควร อาจจะเพราะเคยคิดเมื่อนานมาแล้วว่าอยากตายๆไปซะ ซึ่งสาเหตุก็มาจากทั้งพ่อแม่ที่กดดันเรา และเราที่กดดันตัวเองด้วย ตอนนี้เราไม่ได้มีความคิดแบบนั้นแล้ว แต่บอกตรงๆก็คือทริกเกอร์กับอะไรแบบนี้พอสมควร พอได้ยินคำที่เหมือนจะบอกเราว่าไปตายออกมาจากปากคนที่แคร์แบบนี้ก็ คาดไม่ถึงค่ะ เคยจินตนาการอยู่ว่าถ้าเกิดเราจะทำยังไง แจ่ก็ไม่นึกว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ คิดในใจตอนนั้นเลยค่ะว่าอยากตาย หลังจากวันนั้นแม่ก็บอกให้เราลืมๆไปอย่าเก็บไปคิด พ่อคงพูดไม่ระวัง เราก็รู้แลเพ่อพูดเองว่าหวังดี อยากให้เข้มแข็ง แต่เราไม่เห็นความจำเป็นในการทำอย่างนี้ค่ะ การมาพูดแบบนี้ใส่ มันช่วยเรายังไง? และเราบอกเค้าไปแล้วว่าไม่โอเค เค้ากลับตอบว่า เป็นคนพูดตรงๆ ?? พูดตรงๆกับพูดไม่คิดต่างกันแค่เส้นบางๆ เราบอกเค้าไปงี้ แล้วเค้าก็ไม่พูดอะไรอีก เราพูดถึงเรื่องนี้อยู่2-3ครั้งกับเค้า หวังว่าเค้าจะเข้าใจว่าเราไม่โอเค ที่ต้องการมีเพียงคำขอโทษ แต่จนตอนนี้เรายังไม่ได้รับกระทั่งคำพูดยอมรับจากปากว่าตัวเค้าพูดไม่ดีเองและนั้นแหละค่ะ เรา เห้อ อยากลืมนะคะ แต่มันยากจริงๆ เราแค่ต้องการให้เค้าเข้าใจว่าความหวังดีของเค้ามันผิดที่ผิดเวลาผิดกาลเทศะ ความหวังดี เจตนาดี อะไรแบบนี้ ไม่ว่าทางผู้ส่งจะมาด้วยเจตนาไหน สุดท้ายผลลัพธ์จะดีร้ายอยู่ที่คนรับว่าต้องการมั้ย และเราไม่ต้องการทั้งความหวังดีที่พูดจาใจร้ายและการมายัดเยียดง่าสิ่ฃที่เค้าทำมันถูก การที่เราให้ควาทสำคัญกะคะแนน การที่เราอ่อนไหวมันผิด เราแยกได้ว่าอันไหนควรอ่อนไหวด้วย ที่เราร้องไห้ตอนนั้นเป็นเพราะเราอยู่กับครอบครัว เราถึงโอเคที่จะร้อง นี่ไม่ใข่ครั้งแรกที่เราร้องแล้วดค้าพูดอะไรแบบนี้ใส่ แต่เรื่องฆ่าตัวตายอันนี้ครั้งแรก ไม่นับที่ชอบบอกเราอย่าไปฆ่าตัวตาย พวกที่ทำคือพวกโง่ บลาๆ ซึ่งเราฟังแล้วก็ได้แต่แย้งในใจ
ทำยังไงให้เค้ารู้ตัวว่าสิ่งที่พูดมันไม่โอเค