ครั้งแรงนะคะ ถ้าพิมพ์ผิดอะไรก็ขอโทษด้วย
คือว่าเราเป็นเด็กธรรมดา ตอนนี้อายุ14 เราว่าเราเป็นโรคแพนิคคะ คือประมาณว่าเราจะชอบร้องไห้หรือกลัว ขอเล่าเรื่องตอนเด็กก่อนนะคะ
เราตอนเด็กเคยเป็นเด็กซนคนหนึ่ง เด็กที่ไม่รู้ว่าอะไรถูกผิด น่าจะประมาณอ.2ไม่ก็ป.1คะ เราชอบไปหองครูว่าเพื่อนเราทำผิดอะไร จนครูเหมือนจะรำคาญเรา และจะด่าเรา พอตอนป.2เราเป็นคนกลัวผี เพื่อนเราชอบมาแกล้งเราทุกวัน เราจำไม่ได้แล้วคะว่าร้องไปเยอะแค่ไหน แต่ที่เราไม่ลืมคือเราโดนแกล้งมาประมาณ ป.1-ป.5 ทุกครั้งที่เราไปรร.เหมือนนรก เพื่อนในห้องเราจะชอบแบ่งกลุ่มกันแบบกลุ่ม1กลุ่ม2 จะเป็นแบบกลุ่มที่เล่นด้วยได้(กลุ่ม1)กับที่เล่นด้วยไม่ได้(กลุ่ม2) ถ้าใครเล่นด้วยจะโดนแกล้งเหมือนกลุ่ม2 เราโดนแกล้งทุกวันแต่บางวันจะไม่โดนแกล้ง เราตะก่อนอะมีเพื่อนสนิท(ขอเรียกว่า a นะ) เพื่อนคนนั้นเป็นกลุ่ม2 เรากลุ่ม1(กลุ่มสามารถเปลี่ยนแปลงได้แต่ยาก) a ไม่มีเพื่อนเล่น เรากับเพื่อนอีกคน(เพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยสนิท) ก็แอบไปเล่นด้วย พอถึงตอนกินข้าว เราก็ไปกินกับ a กลุ่มเพื่อนก็มาว่าเรา เราก็ไม่ยอม เราเข้าข้าง a แล้วเพื่อนกลุ่ม1โดยบอกว่า"a เธอจะอยู่กับหมู่ฉันหรือจะเล่นกับ d"ให้เดาว่า a ตอบว่าอะไร เราในตอนปกป้อง a ตอนนั้นเราคิดว่า'อยู่กัน2คนก็ได้ เพื่อนในห้องจะยังไงก็เรื่องของเขา' aได้บอกกับเพื่อนว่า"ฉันขออยู่กลุ่มโดย"เราพอได้ฟังงั้น เริ่มคิดกับตัวเองว่า'ทำไม เราเข้ามาเล่นด้วย ออกตัวปกป้อง' หลังจากนั้นเราก็โดนแกล้งตลอด1ปีไม่ก็2-3ปีหลังจากนั้น พอถึงป.5ไม่ก็ป.6-ม.2 เรเราไม่โดนแกล้งแล้ว แต่ก็กลัวเพื่อน จำได้แม่นตอน ม.1 เพื่อนที่ค่อยแกล้งเราแต่ตอนนั้นไม่แกล้งแล้วนะ ขโมยสมุดวาดรูปเราไปดูกลางห้อง เราไม่รู้เป็นไร เหมือนสติแตก วิ่งแย่งสมุดมา ทั้งร้องทั้งวิ่งตอนนั้นในหัวไม่คิดอะไรเลยคิดแค่จะเอาสมุด เราเหมือนคนบ้าไร้สติและกลัว เรากลัว กลัวโดนแกล้งเหมือนอดีต อดีตที่โดนแกล้ง ทุกอย่างเป็นสีเทา ตอนนั้นร้องไห้หนักมากไม่รู้ว่าทำไมถึงร้อง คนอื่นจะร้องไห้ตอนเศร้าใช้ไหม แล้วเราร้องทำไม ทั้งเวลาเราคิดหรือคนอี่นถาม เราร้องตลอด ทุกครั้งที่ร้องก็ไม่มีเหตุผลเลย เหตุผลแค่ว่าคิดเรื่องอดีตหรอ?
เราลองไปคุยกับพ่อแม่แล้วไม่นานมานี้ พ่อกับแม่ก็บอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า เราเลยสงสัย เราสนุกมากที่ออกจากบ้าน เล่นกับเพื่อน อยากพัฒนาการวาดให้สวยขึ้น อยากออกกำลังกายมีกล้าม นี้เป็นโรคซึมเศร้าหรอคะ? พ่อบอกว่า"ที่เป็นแบบนี้เพราะลูกไม่ออกจากบ้าน อยู่อยู่แต่ในห้อง ระวังเป็นบ้า" เราว่าเราไม่ได้เป็นนะ เพราะที่เราไม่ออกจากบ้านเพราะเวลาเจอคนเยอะๆหรือทำกิจกรรมอะไร เราจะเหนื่อยใจมากก คือพูดคุยได้ปกติ คือมันเหนื่อยที่ใจ เลยชอบอยู่ห้องเพราะมันไม่เหนื่อย สงบ และมีความสุขทุกวัน แต่วันที่คิดเรื่องอดีต จะไม่เหนื่อยหรืออะไรเลย มันจะใจเต้นรัว แน่นหน้าอก หายใจติดขัด ร้องไห้หนัก ท้องปั่นป่วน ปวดหัวนิดหน่อย(สาเหตุมีไม่อยากร้อง) เรายอมรับว่าจะก่อนเป็นซึมเศร้า(ไม่แน่ใจนะ)ทุกอย่างสี่เทา ไม่ยิ้มแย้ม ไม่อยากไปรร. อยาก ฆตต. แต่เราตอนนั้น ชอบอ่านมังฮวา ดูสปอยอนิเมะ แล้วตอนนั้นเราก็ลองอ่านวายนิดหน่อย สรุปติดหนักมาก เลยไม่อยากละ ขอดูอนิแมะดีกว่ามาคิด ฆตต. ^^
เราเลยอยากถามว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม หรือเราเป็นโรคพานิค เราอยากรู้จริงๆนะ มันลบกวนชีวิตประจำวันมากแบบอยู่ดีๆมันก็ร้อง
ใส่โค้ด
เราเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ
คือว่าเราเป็นเด็กธรรมดา ตอนนี้อายุ14 เราว่าเราเป็นโรคแพนิคคะ คือประมาณว่าเราจะชอบร้องไห้หรือกลัว ขอเล่าเรื่องตอนเด็กก่อนนะคะ
เราตอนเด็กเคยเป็นเด็กซนคนหนึ่ง เด็กที่ไม่รู้ว่าอะไรถูกผิด น่าจะประมาณอ.2ไม่ก็ป.1คะ เราชอบไปหองครูว่าเพื่อนเราทำผิดอะไร จนครูเหมือนจะรำคาญเรา และจะด่าเรา พอตอนป.2เราเป็นคนกลัวผี เพื่อนเราชอบมาแกล้งเราทุกวัน เราจำไม่ได้แล้วคะว่าร้องไปเยอะแค่ไหน แต่ที่เราไม่ลืมคือเราโดนแกล้งมาประมาณ ป.1-ป.5 ทุกครั้งที่เราไปรร.เหมือนนรก เพื่อนในห้องเราจะชอบแบ่งกลุ่มกันแบบกลุ่ม1กลุ่ม2 จะเป็นแบบกลุ่มที่เล่นด้วยได้(กลุ่ม1)กับที่เล่นด้วยไม่ได้(กลุ่ม2) ถ้าใครเล่นด้วยจะโดนแกล้งเหมือนกลุ่ม2 เราโดนแกล้งทุกวันแต่บางวันจะไม่โดนแกล้ง เราตะก่อนอะมีเพื่อนสนิท(ขอเรียกว่า a นะ) เพื่อนคนนั้นเป็นกลุ่ม2 เรากลุ่ม1(กลุ่มสามารถเปลี่ยนแปลงได้แต่ยาก) a ไม่มีเพื่อนเล่น เรากับเพื่อนอีกคน(เพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยสนิท) ก็แอบไปเล่นด้วย พอถึงตอนกินข้าว เราก็ไปกินกับ a กลุ่มเพื่อนก็มาว่าเรา เราก็ไม่ยอม เราเข้าข้าง a แล้วเพื่อนกลุ่ม1โดยบอกว่า"a เธอจะอยู่กับหมู่ฉันหรือจะเล่นกับ d"ให้เดาว่า a ตอบว่าอะไร เราในตอนปกป้อง a ตอนนั้นเราคิดว่า'อยู่กัน2คนก็ได้ เพื่อนในห้องจะยังไงก็เรื่องของเขา' aได้บอกกับเพื่อนว่า"ฉันขออยู่กลุ่มโดย"เราพอได้ฟังงั้น เริ่มคิดกับตัวเองว่า'ทำไม เราเข้ามาเล่นด้วย ออกตัวปกป้อง' หลังจากนั้นเราก็โดนแกล้งตลอด1ปีไม่ก็2-3ปีหลังจากนั้น พอถึงป.5ไม่ก็ป.6-ม.2 เรเราไม่โดนแกล้งแล้ว แต่ก็กลัวเพื่อน จำได้แม่นตอน ม.1 เพื่อนที่ค่อยแกล้งเราแต่ตอนนั้นไม่แกล้งแล้วนะ ขโมยสมุดวาดรูปเราไปดูกลางห้อง เราไม่รู้เป็นไร เหมือนสติแตก วิ่งแย่งสมุดมา ทั้งร้องทั้งวิ่งตอนนั้นในหัวไม่คิดอะไรเลยคิดแค่จะเอาสมุด เราเหมือนคนบ้าไร้สติและกลัว เรากลัว กลัวโดนแกล้งเหมือนอดีต อดีตที่โดนแกล้ง ทุกอย่างเป็นสีเทา ตอนนั้นร้องไห้หนักมากไม่รู้ว่าทำไมถึงร้อง คนอื่นจะร้องไห้ตอนเศร้าใช้ไหม แล้วเราร้องทำไม ทั้งเวลาเราคิดหรือคนอี่นถาม เราร้องตลอด ทุกครั้งที่ร้องก็ไม่มีเหตุผลเลย เหตุผลแค่ว่าคิดเรื่องอดีตหรอ?
เราลองไปคุยกับพ่อแม่แล้วไม่นานมานี้ พ่อกับแม่ก็บอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า เราเลยสงสัย เราสนุกมากที่ออกจากบ้าน เล่นกับเพื่อน อยากพัฒนาการวาดให้สวยขึ้น อยากออกกำลังกายมีกล้าม นี้เป็นโรคซึมเศร้าหรอคะ? พ่อบอกว่า"ที่เป็นแบบนี้เพราะลูกไม่ออกจากบ้าน อยู่อยู่แต่ในห้อง ระวังเป็นบ้า" เราว่าเราไม่ได้เป็นนะ เพราะที่เราไม่ออกจากบ้านเพราะเวลาเจอคนเยอะๆหรือทำกิจกรรมอะไร เราจะเหนื่อยใจมากก คือพูดคุยได้ปกติ คือมันเหนื่อยที่ใจ เลยชอบอยู่ห้องเพราะมันไม่เหนื่อย สงบ และมีความสุขทุกวัน แต่วันที่คิดเรื่องอดีต จะไม่เหนื่อยหรืออะไรเลย มันจะใจเต้นรัว แน่นหน้าอก หายใจติดขัด ร้องไห้หนัก ท้องปั่นป่วน ปวดหัวนิดหน่อย(สาเหตุมีไม่อยากร้อง) เรายอมรับว่าจะก่อนเป็นซึมเศร้า(ไม่แน่ใจนะ)ทุกอย่างสี่เทา ไม่ยิ้มแย้ม ไม่อยากไปรร. อยาก ฆตต. แต่เราตอนนั้น ชอบอ่านมังฮวา ดูสปอยอนิเมะ แล้วตอนนั้นเราก็ลองอ่านวายนิดหน่อย สรุปติดหนักมาก เลยไม่อยากละ ขอดูอนิแมะดีกว่ามาคิด ฆตต. ^^
เราเลยอยากถามว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม หรือเราเป็นโรคพานิค เราอยากรู้จริงๆนะ มันลบกวนชีวิตประจำวันมากแบบอยู่ดีๆมันก็ร้อง