ก็ไม่มีอะไรมากค่ะแค่อยากจะมาระบายให้ทุกคนฟังเฉยๆ คือส่วนตัวเราไม่เคยคิดชอบวิชาพละเลย แล้วปีนี้ของร.รเราเทอมแรกครูสอนพละเขาลาคลอดเทอมนั้นก็เลยได้แต่จดกับครูอีกคน พอมาเทอมนี้ครูคนที่ลาคลอดเขาก็กลับมาสอนก็เลยได้ไปเรียนข้างล่าง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีมากๆสำหรับคนอื่นยกเว้นเรา โดยเราก็เคยเรียนกับครูคนนี้มาหลายรอบแล้ว ครูเขาก็สอนหลายสายชั้น เรารู้ดีเลยว่าถ้าได้เรียนกับเขาต้องได้รับความกดดันสูงมากๆ ปกติแล้วเขาจะให้แบบโยนบอลลงตะกร้า...รอบ เดาะบอล...รอบ อะไรแบบนี้แต่อาจมีมากกว่านั้น ซึ่งแต่ก่อนเราก็พอเดาะพอไรได้ก็เลยผ่านมาได้ แต่แบบขณะนั้นคือโคตรกดดัน ครูก็เอาแต่จี้เอาแต่ตะคอก เพื่อนก็เอาแต่บ่น แล้วเราเป็นคนเซนซิทีพมากๆอะ นั้นแหละ ด้วยความที่เราไม่ได้เล่นบอลนานมากแล้ว วันนั้นที่ครูคนนั้นกลับเขาก็ให้เด็กเดาะบอลคนละ 5 ครั้ง ดูเหมือนง่ายๆใช่มั้ย ใช่ตอนนั้นเราก็ว่าง่าย แต่พอถึงตาเราจริงๆอะ เราทำไม่ได้เว้ย แล้วโคตรเครียดคือในหัวโล่งไปหมด ครูก็เอาแต่บ่นๆด่าๆเพื่อนก็เงียบแต่สายตาที่มองมาโคตรกดดันอะ จังหวะนั้นโคตรแย่อยากร้องไห้มากๆ เราก็ได้เอาแต่เดาะไปเรื่อยๆจนมันผ่านไปครึ่งชั่วโมงครูก็ปล่อยให้เล่นอิสระตามเดิมเหมือนทุกครั้ง แล้วเราแบบไม่ไหวแล้วอะคือกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วอะ ตั้งแต่นั้นมาเราร้องไห้ทุกวัน เก็บเอามาคิดตลอด คือไม่อยากให้ผ่านวันพุธไปเลยอะ เราเครียดมากๆจนถึงตอนนี้ก็ยังเครียดอยู่ คือกลายเป็นว่าเกลียดวันพฤหัสไปเลยอะ🫠