พ่อแม่บอกคน เวลาขอยืมเงินจากลูก (เน้นว่า 'ขอยืม' ไม่ใช่ ขอ) ลูกก็ให้อย่างง่ายดาย ส่วนตัวเองก็สัญญาว่าจะคืนเงิน ว/ด/ป นั่นนี่

แต่พอถึงวันครบกำหนดชำระหนี้ ตาม ว/ด/ป ที่ตัวเองสัญญาไว้ว่าจะคืนเงินให้ พอลูกไปทวงเงินที่เคยยืม ก็ลำเลิกบุญคุณ หรือไม่ก็บอกว่า ตัวเองลำบากอย่างนั้นอย่างนี้

เราก็เลยสงสัยว่า...

'ทำไมการยืมเงินที่เคยยืมลูกไป จึงเป็นเรื่องลำบาก สำหรับพ่อแม่บางคน ?'

'ตอนลูกไปทวงเงินที่พ่อแม่เคยยืม ทำไมพ่อแม่บางคนต้องลำเลิกบุญคุณ หรือไม่ก็บอกว่าตัวเองลำบากอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งที่บุญคุณ/ความยากลำบาก กับวินัยในการชำระหนี้ เป็นคนละเรื่องกัน ?'

'พ่อแม่บางคนตอนยืมเงินคนอื่น ทำไมจึงคืนเงินให้เขาอย่างง่ายดาย แถมชำระหนี้ครบ ตรงตามเวลาที่เคยสัญญาเอาไว้ แต่ตอนยืมเงินลูก พอถึงเวลาชำระหนี้ที่เคยสัญญา และลูกไปทวงเงินที่เคยยืมไว้ ตัวเองกลับลำเลิกบุญคุณ/พร่ำพรรณนาว่าตนเองลำบากนั้นนี้ อยากรู้จริง ๆ ว่า ทำไมการคืนเงินที่เคยยืมลูก จึงยากกว่าการคืนเงินที่เคยยืมคนอื่น ?'

 'ตามหลักจิตวิทยาแล้ว บุญคุณ/ความยากลำบากของตัวเอง ถือเป็นเครื่องมือในการงด/เลื่อนชำระหนี้ ที่พ่อแม่บางคนเอาไว้ใช้กับลูกตัวเองรึเปล่า ?'

ไม่ได้กล่าวถึงพ่อแม่ใครเป็นพิเศษ แต่กล่าวถึงพ่อแม่โดยทั่วไป เพราะเคยได้ยินว่า 'บางคนให้พ่อแม่ยืมเงินแบบง่าย ๆ แต่พอทวงเงินที่พ่อแม่เคยยืม กลับได้คืนมายากมาก'