บลาๆๆ   พอเราตอบไป ก็ทำหน้าเเบบเหียดเราเลย เรางงมาก เราเป็นคนที่อ่อนไหวกับอะไรพวกนี้ง่าย เราถึงขั้นไปพบจิตเเพทย์มาเเล้วค่ะ หมอบอกว่า ไม่มีใครมาสนใจเรื่องของเรามากขนาดนั้น  เเต่มันก็หักห้ามใจให้คิดมากไม่ได้เลย ทุกวันนี้ไม่อยากออกไปเจอใคร เวลาไปทำงานก็กลัวคนรู้จักจะมาเจอเเล้วถามเราอีก เราคิดว่าต่อไปนี้เราจะเลิกตอบคำถาม เเต่ประเด็นคือ เราจะปฏิเสธยังไงให้ดูสุภาพที่สุด  เเล้วจะทำยังไงให้เลิกคิดมาก เราคิดว่าสิ่งที่เราทำอยู่เราสบายใจมากๆกับการอยู่ที่ตรงนี้ เราคิดว่าเราอยู่ถูกที่เเล้ว เพื่อนร่วมงานเราดีมากๆ มีเพื่อนร่วมงาน1คน เราทำงานกัน2คนมีความสุขเเละสบายใจกัน2ฝ่าย  ที่ผ่านมาเราอยู่ในสังคมการทำงานที่เเย่มากๆเราเลยตัดสินใจออก เพื่อนร่วมงานเก่าเเย่สุดๆ เเบบไม่ดีที่สุดเท่าที่เจอมามันเเย่ที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้. ทำเราต้องไปพบหมอหลังจากเราออกมา ทุกวันนี้เขาก็โพสเเซะเราบ้าง เราไม่ได้ตั้งใจเห็นเเต่มันเห็นเอง  ที่ทำงานเก่าเราทำได้ทุกอย่าง เเต่เหมือนอย่างที่เขาว่า ถ้าเราเก่งเเค่ไหน เเต่เราอยู่ผิดที่ มันไม่ไม่มีอะไรดีขึ้น  ตอนนี้ก็นอยๆนะ เเต่ก็อยากฟังความเห็นจากพวกพี่ๆว่ามีวิธีรับมือกันยังไงบ้าง 

ปล. ที่มันเกิดความคิดมาก เกิดจากที่เพื่อนร่วมงานเก่าคนนึงมาเจอเราเเล้วถามซักไซเรา ที่เราตอบเราคิดเเค่ว่าเป็นมารยาท เเล้วเขาเอาไปเล่นสนุกปาก จนเรื่องมันมาถึงหูเรา เพราะมีเพื่อนอีกคนที่ทำงานมาเล่าให้ฟัง มันเเย่มากจริงๆ ความรู้สึกมันดิ่งๆ