ตอนนี้หนูรู้สึกแย่มากๆ เวลาจะทำอะไรหนูจะค่อยกลัวหรือกังวลตลอดกลัวโดนด่าโดนมองโดนดุ กลัวมากๆ มันกดดันตัวเอง รู้สึไม่มีอิสระ ทำอะไรก็รู้สิแย่ไปหมด บ้างทีทานข้าวเยอะจนตัวเองไม่รู้ตัว มารู้ตัวตอนโดนคนในครอบครัวมองใช้สายตา ละพูดบอกให้พอ ตอนนั่นในใจรู้สึกแย่มากๆละมันก็เปลี่ยนเป็นคนละขั่ว จากทานเยอะเป็นน้อยหรือไม่ทานจากเฮฮ่าเลือกที่จะเงียบละนิ่ง เหมือนวันนี้นิ่งทั้งวัน หัวเราะได้แต่มันไม่สนุก ไม่อยากทานอะไรเลยไม่รู้สึกหิว อารมณ์รู้สึกพร้อมที่จะร้องตลอดหรือหรือนิ่งตลอด บ้างทีเวลาทำอะไรในหัวก็คิดขึ้นมาว่าถ้ารู้สึกอารมณ์ไม่ดีรู้แย่ลอกทำให้ตัวเองเจ็บถึงจะดีขึ้นหนูลองทำแล้ว วิธีนี้ มันได้ผลจริงๆ เวลาหนูเครียดหรืออารมณ์แย่ หนูจะไปเข้าห้องน้ำละเปิดน้ำทิ้งไว้ให้มีเสียง ละทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองเจ็บตัว
บ้างทีก็แอบร้องให้บ้าง แต่หนูไม่เคยให้ใครรู้ เพราะรู้ไปก็มีแต่คำด่าที่ได้กลับมาว่า ทำไปเพื่ออะไร? ในหัวก็คิดว่า ไม่รู้ทำไปเพื่ออะไรเหมือนกันแต่ทำแล้วรู้สึกดีกว่าได้คำด่ากลับมาทำแล้วรู้สึกว่าได้ระบายออกมารู้สึกสบายใจขึ้นแต่แลกกับการเจ็บตัว บ้างทีก็คิดว่าตายไปเลยดีไหม ตายที่ไหนดี การตายเป็นแบบไหน บ้างที่เดินๆไปตามอาคารเรียนไปเรื่อยๆในหัวก็คิดตบอดว่า โดดไปเราตายเลยไหมหรือแค่เจ็บ ถ้าเจ็บเฉยๆพอตื่นขึ้นมาคงได้ยินคำว่าทำไปเพื่ออะไร ?
ถ้าตายเลยก็ดีน่ะไม่ต้องรับรู้อะไร       หนูเคยพยายามทำให้ครอบครัวยอมรับ หนูพยายามทำเกรดให้ดีสอบให้ได้ลำดับต้นๆ ตั้งใจทุกอย่าง พอถึงวันนั้นได้เกรด3.96ได้ที่2ของห้อง พอยื่นใบเกรดให้คนในครอบครัว แต่คำตอบที่ได้ ดีใจไปทำไม? พี่ได้เกรด4ทุกตัว ได้ที่1ทุกปี แค่นี้จะดีใจทำไม ?ความรู้สึกตอนนั้นมันยังไม่ดีพอใช่ไหม ก็กดดันตัวเองมาตลอด ทั้งภาพลักษณ์ในสังคมเพื่อนสังคมผู้ใหญ่ หนูต้องอยู่ในกฎตื่นเช้าไปเรียน เลิกเรียนเข้าบ้าน ทำงานบ้าน ทำการบ้าน ถ้าทุกอย่างไม่เรียบร้อยจะโดนดุโดนตี แต่คำที่ใช้ดุนั่นเป็นที่ฝั่งใจมาก (คำหยาบ ประโยคที่ไม่ควรพูด_กินยาคุมแล้วแต่พลาดละได้ออกมา_ถ้ารู้ว่าเกิดมาแล้วเป็นแบบนี้ไม่น่าเกิดมาเป็นคนหรอก_คนแบบนี้ไม่มีวันเจริญ_คำตัวแรดไปวันๆ_เรียนก็ไม่ได้เรื่อง_อกตัญญู_เลี้ยงเสียข้าวสุก_เด็กคนอื่นเขาไม่เห็นเป็นแบบนี้~<##>$^>^€)อีกมากมาย ทนอยุ่แบบนี้ตั้งแต่ป.6จนถึงม.5 เรื่องการแต่งตัวคือต้องเรียบร้อยต้องเนียบ นิสัยมารยาทต้องดี ไม่พูดคำหยาบ หรือโต้เถียง ถ้าแต่งหน้าก็จะโดนดุ เหมือนวันนั้น หนูเป็นผญ.หนุก็อยากใส่กระโปรง แต่งตัวสวยๆบ้าง หนูเลยแต่ง แต่หนูแค่ทาปากสิอ่อนๆละใส่กระโปรง แล้วเสื้อยืดธรรมดา หนูก็โดนพูดว่า จะแต่งตัวแรดไปไหน ทำตัว ละจากนั้นฝหนูก็ไม่แตะพวกของเหมือนพวกผญ.ปกติเขาทำกัน หนูใส่แค่เสื้อกีฬากับกางเกงขายาวตลอด หนูเคยมีงานอดิเรกวาดภาพ หนูวาดภาพได้รางวัลมาเยอะมาก แต่มีวันหนึ่งหนูนั่งวาดรูปปกติเขาก็พูดดุหนูหนูก็ไม่เคยตอบโต้อะไรนั่งวาดต่อเรื่อยๆได้ยินทุกอย่างรับรู้ทุกอย่าง วันนั้นเขาพูดว่า วาดรูปทำมาหาแดกอะไรได้ โยนกระดาษวาดภาพ ดินสอของๆหนูใส่หนู จากวันนั้นหนูไม่แตะเลยพวกสมุดวาดภาพ วาดไปก็รู้สึกไม่อยากวาด มันเบื่อ เลยหันมาอ่านการ์ตูนดูอนิเมะ หนูไม่ออกไปไหนเลยอยุ่แต่ในห้อง7เดือนเต็มๆ ไม่ออกเลย ไม่พูดกับใคร เพื่อนช่วนไปไหนก็บอกว่าไม่สะดวกไม่อยากออกติดการ์ตูนตอนนั้นรู้สึกว่าสิ่งนั้นคือความสุขเดียวที่ดีที่สุด จนโดนลากออกไปจากห้อง บังคับพาไปเที่ยว หนูแต่ตัวไม่ให้ใครเห็นเห็นอะไรเลย สีดำทั้งตัว ไม่มีสีสัน ปิดทุกอย่าง วันนั้นแวะปั้มน้ำมันพนักงานเขาท้ายกันว่าหนูเป็นผญ.หรือผช. คนคนท้ายผิดหมดเขาท้ายว่าหนูเป็นผช.แต่จริงๆหนูเป็นผญฺ เพราะหนูถอดหมวกเสื้อกันหนาวออก  ตอนนั้นหนูรู้สึกว่าข้างนอกสว่างมากสว่างสุดๆโล่งมากกว้างมากอยากกลับไปอยุ่ในห้องเหมือนเดิม แต่พอไปรร.ก็ทำตัวเหมือนเด็กปกติทั่วไปคนอื่นมองก็รุ้ว่าเฟรี่ร่าเริ่ง ครอบครัวดี แต่ความจริงมันตรงข้ามกันเลย แต่ปัจจุบันนี้ หนูไม่มีเป้าหมายอะไร หนูเหนื่อย หนูเหนื่อยมากๆ สิ่งที่ทำให้หนูดีขึ้นคือการเจ็บตัวเพื่อเรียกสติกลับมาไม่ให้ฟุ้งซ่าน เรื่องราวมันมีเยอะกว่านี้น่ะและมีแต่เรื่องที่แย่มากๆหนูเอาแค่ส่วนนี้มาเล่าให้เพื่ออยากได้คำแนะนำว่า ควรทำยังไงดีหนูถึงจะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บเพื่อจะให้ตัวเองดีขึ้น เรื่องที่ทำร่ายตัวเองไม่มีใครรู้ เพราะกลัวมองว่าหาเรื่องเรียกร้องความสนใจ เหมือนตอนที่หนูน็อคเขารพ.ที่เป็นเพราะเครียด พักผ่อนน้อย พอกลับถึงบ้านตนในครอบครัวบอกว่า แค่นี้ไม่ตายหรอก ทำตัวเองทั้งนั้น หาเรื่องเสียเงิน ทำตัวหัวสูงเป็นอะไรนิดหน่อยเข้ารพ. เวลาหนูไม่สบายหนูเลยเลือกที่จะเก็บเงียบไม่บอกใครมีอะไรเงียบไว้ไม่ปริปากไม่ร้องขอไม่เอ่ยถึง จนคิดว่าอยุ่ไปเรื่อยๆใช่ชีวิตไปงั้นๆ ขอคำแนะนำด้วยน่ะคะ หนูอาจจะพูดเห็นแก่ตัวเกินไปบ้างแต่นี้คือความรู้สึกของหนูจริงๆ หนูไม่กล้าบอกใครหนูขอโทษล่วงหน้าถ้าหนูทำอะไรผิดไปตรงไหนทำให้ใครไม่พอใจหนูขอโทษและคำติชมค่ะ ขอบคุณค่ะ