คือว่าพ่อของเราไม่ให้เราไปไหนเลย แล้วมีหลายครั้งมาก ๆ ที่เราขอไปจนโดนปฏิเสธบ่อย ๆ จนขาดความมั่นใจที่จะขอไปไหนจนพอโตขึ้นฉันแทบไม่กล้าขอไปไหนเลยเพราะรู้คำตอบอยู่แล้ว ถ้าถามว่าเสียใจก็เสียใจแต่ว่าครั้งนี้เราได้ขอไปงานเปิดบ้านมหาลัยแห่งหนึ่งเราคุยกันแต่วันจันทร์เขาดูลังเลบอกแค่ว่าเป็นห่วงใกล้ ๆ แล้วจะบอก ฉันก็รอ(งานคือวันพฤหัส)พอวันพุธฉันก็ถามแล้วคำตอบล่ะ พร้อมอธิบายรายละเอียดไปกับใครเดินทางยังไง บลา ๆ แต่เขาไม่ตอบเป็นแบบพยักหน้า ฉันก็คิดว่าให้ไป เราดีใจมาก เลยบอกกับเพื่อนได้ไปนะอะไรแบบนี้ฉันถามเพื่อนควรทำยังไงแต่งตัวยังไง(เพราะไม่เคยไปไหนเลยตื่นเต้นมาก) แต่พอถึงวันเราก็ไปหาพ่อแล้วบอกจะไปตอนไหนพ่อเราจะไปเก็บกระท่อม เขาบอกไม่ไปส่งเราแล้วเราก็พยายามพูดแล้วไปไง เราก็คุยกันแล้วนะเมื่อวาน เราพยายามพูดมาก ๆ แต่เหมือนยิ่งพูดจะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดจนเขาขึ้นเสียงโกรธใส่ งั้นไม่ต้องไปย้ำอยู่ 2  รอบบอกให้อยู่บ้านไม่ต้องไปไหน คือฉันเสียใจมาก ๆ ชีวิตนี้ฉันก็อยากไปไหนกับเพื่อนบ้าง เพื่อนอุส่าชวนฉันเพราะที่ผ่านมาเพื่อนแทบไม่ชวนฉันแล้วเพราะรู้ว่าฉันไม่ได้ไป เป็นครั้งแรกที่ฉันเสียใจขนาดนี้ ฉันเห็นเพื่อน ๆ ไปเที่ยวกันแชร์ลงสตอรี่ก็อดคิดไม่ได้ แค่งานวัดใกล้ ๆ บ้านยังไม่ให้ฉันไปเลยเพราะคนเยอะ ไม่เคยดูหนังในโรงหนังสักครั้งเวลาเพื่อนเล่าไปดูมาเรื่องนี้ ๆ ๆ สนุกฉันยอมรับว่าอิจฉามาก ฉันไม่รู้ว่าควรทำไงต่อไปดีไม่ว่าจะใกล้หรือไกลฉันก็ไม่ได้ไป ปล.ตอนนี้เราอายุ 17