เราคบกับแฟนมาประมาณ 8-9 ปี พอหลังๆมาเรารู้สึกด้อยค่าในตัวเองมากเลย

การเป็นแฟนกันก็ต้องมีบ้างที่ทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง ปีแรกๆในช่วงปรับตัวเราสองคนก็ทะเลาะกันบ่อย ้เราเป็นคนขี้น้อยใจมาก นิดน้อยเราก็น้อยใจ ข้อเสียของเราเราตัวดี เราเคยขอเลิกกับเเฟนด้วยเหตุผลนี้เพราะรู้ว่า อีกหน่อยแฟนเราคงทนไม่ได้ แต่แฟนเราก็พยามอธิบายและไม่ยอมปล่อยมือ เราจนเราคบกันมาเรื่อยๆ เราก็พยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น หลังจากนั้นประมาณ 3-4 ปี หลังเวลาเราทะเลาะกันไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร แฟนเราไม่เคยคิดจะง้อเราเลย ต่อให้เราร้องไห้ให้ตาย แฟนเราก็ไม่สนใจ วางสาย และแถมยังปิดเครื่องนี้เรา หลังจากนั้นเรารู้ตัวเลยว่าเราไม่สามารถเลิกกับเขาได้ เราก็ไม่กล้าบอกความใจอีกเลย ว่าเรารูสึกเป็นยังไงบ้าง เราพยายามโอเคกับทุกๆอย่างที่เขาทำ เขาต้องการ ตั้งเราคบกันมาของขวัญสักอันเราก็ไม่เคยได้เลยนะ ก็มีบ้างที่น้อยใจแต่ทำยังไงได้เรารักเค้า เราก็ต้องมองผ่านไป เราพยายามปรับทัศนคติตัวเองดูว่าเราเป็นฝ่ายให้ก็ได้ เราเป็นฝ่ายตามก็ได้ เราไม่ใส่อะไรๆๆก็ได้เพื่อที่จะทำให้เราไม่รูสึกน้อยใจ เหตุการมันมาเเบบนี้เรื่อยๆมา จนตอนนี้เขามีงานทำที่ดีเงือนเดือนเยอะกว่าเท่านึง มันเหมือนยิ่งหนักขึ้น สังคมที่เขาเจอ เราเหมือนกับยิ่งพูดยิ่งแนะนำอะไรไม่ได้ ความคิดเขาจะขัดกับเราตลอด เรารู้สึกน้อยใจนะ คำพูดที่เราเคยพูด แต่เป็นคนอื่นพูดเค้ากับเชื่อ เหมือนเราต่ำต้อยกว่าเค้าเลย ยิ่งถ้าเรารู้สึกน้อยใจเค้าจะมีเหตุของเขา จนเราไม่สามารถที่พูดออกมาได้  พูดไปเราก็ทะเลาะ สุดท้ายก็เป็นเราที่ต้องง้อ ที่ต้องยอมเขาอยูดี เพราะเขาไม่เคยง้อเรา แต่คบกันใหม่เขายังไม่มีงานทำ เราก็ช่วยซัพพอร์ตตลอต คอยอยู่ข้างๆในวันที่เขายังไม่มีอะไร เรารักเค้ามาก จำทุกคำในตอนที่เขาพูด เค้าอยากได้เราเป็นแฟน เราบอกข้อเสียของเราทุกอย่ง แต่เขาก็บอกรับได้ค่อยๆปรับกัน แต่ทำไมวันนี้กลับเป็นเราที่ต้องเปลี่ยนแปลงตัว ต้องนั่งร้องไห้คนเดียว ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะเรารู้ว่าถ้าเราพูดปุ๊บจะต้องทะเลาะกัน เเละเขาต้องบอกเลิกเรา สุดท้ายก็เป็นเราที่ต้องง้อเขาอยู่ดี