ค่ะ เรามีเรื่องจะมาเล่าเป็นเรื่องความรักของเรากับพี่คนหนึ่งห่างกับเรา2ปีค่ะ เรากับพี่เขาเจอกันในเกมเราด้วยความที่ตอนนั้นอยู่ป.6 ยังเด็กก็เผอิญไปเรียกพี่เขาว่าเเฟนค่ะ55เเต่เราก็ได้เเลกเฟสมาคุยกับพี่นะคะเล่นเกมด้วยกันทุกวันจนต่างคนต่างเเยกย้ายกันไปมีเเฟนค่ะเเต่ยังติดต่อกันอยู่ถึงจะไม่ได้คุยมากเหมือนเเต่ก่อนจนมาช่วงเราอยู่ม.3ค่ะเราคุยกับพี่เขาปกติค่ะตอนนั้นเราจำได้ค่ะว่าทัศนศึกษาเข้ามาในห้องคุยกับพี่เขาคุยไปคุยมาพี่เขาบอกชอบเราค่ะครั้งเเรกเเต่เราไม่ได้ชอบพี่เค้าก็เเยกย้ายกันไปมีเเฟนค่ะเเต่ยังคอยส่องกันเเละกันตลอดไม่หายไปเลยค่ะอยู่ด้วยกันทุกช่วงเวลาจนพี่เค้าเลิกกับเเฟนได้2ปีเพื่อรอเราค่ะเเต่เรากลับมีเเฟนมาเรื่อยๆด้วยความที่เรารักสวยรักงามมากขึ้นค่ะมีจนเราขึ้นม.6เราเลิกกับคนเก่าเพราะเรามาฝึกงานที่กรุงเทพในช่วงปิดเทอมเล็กเพราะมันไปมีผู้หญิงในค่ายรด.เป็นเเฟนที่ทำให้เราหลง เสียเงินเลี้ยงดูมากครั้งเเรกในชีวิต่ค่ะยอมทนด่าพี่เค้าก็อยู่ข้างๆมาตลอดจนพี่เค้าขอนัดมาเจอเราอยู่รังสิตค่ะพี่เค้าอยู่อโศกด้วยความที่เราเเทบจะไม่ได้ดูเเลตัวเองเลยตอนคบกับคนเก่าเอาเงินที่ใช้ซื้อเครื่องสำอางความงามไปให้เเต่งรถเลยค่อยข้างโทรมเเต่พอเรานัดมาเจอกันจังหวะเเรกที่เห็นพี่เค้าคือหล่อมากสูงน่ารักมากๆเลยค่ะ เเต่เราไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นพี่เค้าพยายามจะดูเเลค่ะขอกอดนั้นนี้ไปเที่ยวจะสิงเราอยู่เเล้วค่ะเเต่พี่เค้าเป็นคนนิสัยดีมากๆค่ะน่ารักมากๆไม่มีใครดีเเละน่ารักเหมือนพี่เค้าเลยค่ะเค้าก่อนหลับจากกรุงเทพพี่เค้าได้ให้สร้อยข้อมือเป็นคำสัญญารอเค้าสอบเข้ามหาลัยปีหน้าค่ะจะมาอยู่ด้วยกันตอนนั้นเค้ารู้ึกดีกัพี่เค้ามากๆเลยค่ะอยากพามาเจอเเม่เราคุยกันมานานมากๆรู้จักกันอยู่ด้วยกันทุกช่วงเวลามาเกินครึ่ง10ปีเราสองคนถึงจะเเยกย้ายกันไปมีคนใหม่เเต่ไม่เคยลืมกันค่ะรักหวงยังรู้สึกชอบเเต่ไม่ได้คบด้วยกันด้วยความที่พี่เค้าต้องทำงานช่วงดึกนอนเช้า เค้าดรอปมาเรียนพร้อมรุ่นเค้าคือ67ปีนี้ เลยทำงานเก็บเงินซึ่งพอกลับมาเเล้วระยะห่างมันไกลกันจากที่คุยกัยมันน้อยลงเค้าก้ต้องอ่านหนังสือเข้าสอบส่วนพี่เค้าต้องทำงานดึกกลับเช้านอนเช้าวนลูปก็เริ่มคุยกันน้อยลงๆจนมันมาถึงวันที่เค้าทำผิดเพราะอารมณืชั่ววูปคือมีรุ่นพี่จากรร.ที่จบไปเเล้วมาตามจีบตื้อเเบบนั้นเป็นเกือบเดือนด้วความที่เค้าสอบอ่านหนังสือเครียกพี่เค้าก็ไม่ได้คุยเหมือนเเต่ก่อนเลยมีพี่คนนี้มาตามตื้อคอยอยู่ข้างๆเค้าเลยคิดผิดไปเลยค่ะพอเลือกมาเเล้วมันเหมือนเเก้เหงาค่ะไม่ได้รู้สึกดีด้วยพี่เขาก็ขอบล็อกเค้าค่ะบอกไม่รอเเล้ว ประโยคที่เค้า เจ็บมากคือ ถ้าเป็นของกันไม่ได้ก็เเยกจากกันนะ ใช่ค่ะพี่เค้าไปเเล้วค่ะจนตอนนี้มาถึงเกือบ2เดือนเค้าเสียใจมากๆมีคนพยายามเข้าหาเค้าตัดทิ้งหมดคอยถามน้องที่รู้จักกับพี่เค้าเป็นยังไงบ้างคิดถึงพี่เค้ามากๆนั่งร้องไห้เวลาอยู่คนเดียวมันเคว้ง เค้าไม่รู้ต้องทำยังไงเค้ารู้ว่าเค้าผิดค่ะถ้าพี่เค้ากลับมาให้โอกาศเค้ามันคงจะดีมากเลยค่ะตอนนี้เค้าเเค่หวังลมเเล้งๆยอมรับความผิดตัวเองเท่านั้น