ย้อนไปตอน​ที่เราเป็นสามีภรรยา​กัน​ พอรู้ว่าตัวเองท้องเราบอกเขาสีหน้าขา​งเขาไม่มีความยินดีไดๆทั้ง​สิ้น​ (เราท้องลูกแฝด)​ วันฝากท้องก็ขับรถไปกับแม่สามี2คน(เพราะแม่สามีก็ท้องเหมือนกัน)​ บางครั้งก็ไปคนเดียว​ ด้วยที่เรามีลูกคนแรกเราอยากให้สามีมีส่วนร่วมแต่เขากลับนอนอย่างบายใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้น​ ตั้งแต่เราท้องเขาก็ไม่เคยสนใจใส่ใจไม่เคยซื้อของมาบำรุง​ เราก็ไม่มีงานทำ​ ไม่มีเงิน​ โทรศัพท์​สามีก็เอาไปขาย​ ตอนนั้นกับข้าวก็ทำไม่เป็น​ ยังดีที่แม่สามีให้เราบ้างบางครั้งอาทิตนึกก็50บาท​ บางครั้งก็100บาท​ ส่วนสามีได้ทุกวันวันละ60บาท​ เงินที่สามีได้เราก็ไม่เคยขอเขาก็ไม่เคยคิดจะให้​ ทุกๆวันเช้า​-เที่ยงเรากินแต่มาม่าหรือไม่ก็ขนมปังเพื่อให้อิ่ม(ตอนที่ท้องเราแพ้นมทุกชนิดแค่ได้กลิ้นคืออ้วกออกมาหมดเลย)​และเงินที่ได้มาก็ต้องเซฟ​ จะได้กินอิ่มจริงๆคืนรอแม่ยายกลับมา(ถึงกับข้าวเราจะทำไม่เป็นแต่งานบ้านเราทำทุกอย่าง​ ซักเสื้อผ้าของคนทั้งบ้านเราก็ทำ)​ จนท้องได้7เดือนท้องเราไม่ค่อยโตทั้งที่ลูกแฝด​ เสื้อผ้าใหม่ๆเตรียมให้ลูกก็ไม่มี​ ตอนนั้นสามีไปทำงานแล้วติดทหาร​พลาน เราอยู่กับพ่อแม่และน้องๆของสามี​ อยู่มาวันนึงแม่เราส่งคนมาในหมู่บ้านที่พอรู้จักมาสืบดูพอแม่เห็นเราสภาพเราแม่ก็เรียกเรากลับไปอยู่บ้านทั้นทีแม่บอกว่าถ้าจะต้องแตกหักกับแม่สามีก็ยอมเพราะทนไม่ไหวกับการกระทำชองสามีเรา​ เรายอมกลับไปบำรุงที่บ้านน.นขึ้นท้องโตขึ้น​ เสื้อผ้า​ ของที่เด็กเล็ก​ควรใช้แม่ก็ซื้อให้​ ทั้งที่บ้านจน​ นี่ไม่ใช่หลานคนแรกขอแม่แต่แม่ก็ดูแลเหมือนหลานคนแรกเลย​ แม่เราไม่รังเกียจที่จะมีหลานสาว​ หรือหลานชาย​ ต่างจากบ้านสามีเราเคยถามว่าอยากได้หลานสาวหรือ​หลานชายคำตอบของแม่ยาย:บ้านนี้ไม่รับลูกสาว​
คำตอบพ่อสามี:มีลูกสาวก็เหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน ส่วนสามี:เงียบไม่แสดงความคิดเห็น​
(เป็นคำพูดที่จำไม่เคยลืม​ เพราะได้แฝดชาย/หญิง)
ก่อนคลอดไม่ถึงเดือนเราเกิดอยากเข้าไปดูเฟสสามีขึ้นมาจนจับได้ว่าสามีกลับไปคุยกับแฟนเก่า​ เราก็ว่าทำไมสามีไม่ค่อยโทรมาหรือ​โทร​มาก็คุยกับแปปเดียว​ ข้อความที่ส่งกันเสามีบอกกับแฟนเก่า​ว่าถ้าเขากลับบ้านเขาจะเข้าไปหาแฟนเก่าเขาก่อนค่อยกลับมาหาเมีย​ (ตอนนั้นคือโกรธมากเราไปด่าทั้งสามีและผู้หญิงคนนั้น​)​ เราเลยบอกกับสามีว่าถ้าเราคลอดเราจะให้ลูกเข้าทะเบียนบ้านเราสามีไม่ยอมเราก็ไม่ยอม
วันที่คลอดเขากลับค่ายพอดีพอรู้ว่าเราคลอด​เขาก็ขอลาคลอดทันทีตอนแรกนึกว่าจะมาเฝ้าเราคอยดูแลเราหลังคลอด​ คอยเลี้ยงลูกเราเพื่อให้เราได้พักผ่อนแต่ที่ไหนได้เขากลับไปหาเพื่อเขาแล้วมาเฝ้าเราตอนดึกๆ(อย่าเรียกว่าเฝ้าเลยเรียกว่ามาหา​ที่นอนดีกว่าเขาจะชอบไปนอนนอกระเบียงไม่เคยมาดูลูกสาวมาแค่ถ่ายรูปส่งหัวหน้าเขาแค่นั้น)
ส่วนพ่อแม่สามี​ ก็ยังคิดว่าพวกเขาน่าจะพูดเล่นกัน​ ไม่คิดว่าพวกเขาจะพูดจริงทำจริง​ วันที่เราคลอดลูกก็มีแม่และพี่น้องเราอยู่เคียงข้างเราตลอด
เราคลอดลูกแฝดชายเหนื่อยต้องเข้าห้องicuเด็กเล็ก
ส่วนลูกสาวอยู่กับเราลูกสาวเล็กกว่าลูก​ชาย​แต่ใจสู้มากๆ​ เมื่อพ่อ-แม่-สามี​มาเยี้ยมเรามี่ร.พ.ทั้งที่ลูกสาวอยู่ตรงหน้าพวกเขาแค่ดู​ไม่แม้แต่จะอุ้มด้วยซ้ำถามหาแต่ลูกชายเราบอกอยู่icuพวกเขาก็ทิ้งเรากับลูกสาวที่ห้องไม่สนใจเพื่อไปหาลูกชาย​ หลังจากออก​ร.พ.กลับมาอยูบ้านพ่อแม่สามีไม่เคยเข้ามาเยี่ยมถึงในบ้านเลย​ พอมาเยี่ยมก็ให้เราเอาลูกออกไปหาเขาหน้าปากซอย​ พร้องกับเงินเดือนที่สามีฝากมา1,000บาท​ พอแม่เรารู้ก็โกรธ​เพราะเท่ากับเขาไม่เห็นหัวเราไม่เห็นหัวแม่เรา​ แม่เราโกรธ​ที่พ่อแม่สามีไม่เข้ามาเยี่ยมหลานแต่กลับให้หลายออกไปหาเขาให้หลานออกไปตากแดด​ แม่เราถามว่าสามีให้เงินเราบ้างไหมเราบอกว่าให้แตไม่กล้าบอกว่าเท่าไร​ แม่เราก็บังคับให้เราบอกว่าเท่าไรจนเราต้องบอกไปว่าได้มา1, 000บาท​ อีก1, 000บาทพ่อแม่สามียืมไปเดี๋ยวคืน​ แม่ก็ยิ่งโกรธ​แต่ดี่ที่พี่ๆห้ามไว้
ทุกการกระทำและคำพูดที่พวกเขาทำกับเรา​ เราจำไม่เคยลืม
เราโกรธ​ เราเกลียด​  แต่เราก็ยังรักเขา​ เราอดทนเก็บความรู้​สึกเจ็บแค่คนเดียว​ เราพยายามประครองคำว่าครอบครัว​
แต่แล้วเมื่อลูกๆอายุครบ2เดือนสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิด​ สิ่งที่เราประคับประคอง​  คอยอดทนมากตลอดก็พังทลายลง​ เรา2คนทะเลาะกันเรื้องใบเกิดลูกจนเขาโทรไปฟ้องแม่เขาแม่เขาก็ต่อว่าเราแม่เราที่อยู่ในครัว​ในยินก็ปรี๊ด​แตกเกิดการทะเลาะใหญ่​โตเราพยายามสะกิดสามีแล้วให้พอก่อนใจเย็นๆแต่เขาไม่ฟังไม่สนใจคำพูด​เราด้วยนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง​ของเขาอยากได้อะไรก็ต้อง​ได้​เขาไม่ยอมแล้วได้หลุด​ปากขอหย่า​กับเรา​ด้วยอารมณ์​โมโห​ ตอนนั้นเราอึ้ง​พูดไม่ออก​ มือเราที่จับแขนเขาก็หลุดออก​ พอพูด​เสร็จ​เขาลุกขึ้นพร้อม​หยิบ​โทรศัพท์​เครื่อง​ใหม่​ของเราที่เขาซื้อให้แล้วเดินออกไปรอพ่อแม่เขา​ พอพ่อแม่เขามาก็ตะโกน​ชี้หน้าด่าเราแม่เราก็ไม่ยอม​ ต่างคนต่างด่า​ เราได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ออกทุกอย่าง​พังทลาย​หมดสิ้น​ ทุกความพยายาม​ ทุกความอดทนมัน ศูนย์เปล่าไม่เหลืออะไรเลยหลังจากนั้นเขาก็โพสด่า​ ขู่จะทำให้บ้านเราลุกเป็นไฟบ้าง​  ขู่จะมาเอาลูกเอาไปบ้าง​ แม่หลังคลอดต้องมาเจออะไรแบบนี้จิตตกมาก​ กลัวมากๆว่าเขาจะเอาลูกเราไป อยู่ไม่เป็น​สุข​เหมือนจะเป็นบ้ากีที่เรียกสติตัวเองตลอดเวลามองหน้าลูกทุกครั้งเวลาตัวเองอ่อนแอ​ อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้ไม่อยากให้ลูกเห็นน้ำตาแม่
ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่ติดต่อมาเลย​ ไม่ง้อ​ ไม่อะไรเลยจนเราต้องตัดใจยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองก่อเขามาหาลูกแค่2ครั้งต่ออายุ3และ4เดือนเดือนที่5เขาเปิดตัวแฟนใหม่พร้อมกับใบหย่าและเขาก็ไม่มาอีกเลยค่าเลี้ยงดูก็ไม่เคยส่ง​ จนเราต้องเอาหนังสือที่เราสะสมไปขายเพื่อเอาเงินมาซื้อผ้าอ้อมนมของใช้ต่างๆของลูก​ และเราก็ของงานแม่ทำจุดเริ้มต้นของการหาเงิน
เวลาผ่านไปจนอายุ9เดือนพี่ชายที่กำลังพาลูกๆเราไปเที่ยว​เล่นได้เจอเขากับแฟนใหม่​โดยบังเอิญ​เขาได้คุย​อะไรกับบ้างอันนี้​เราไม่รู้เลยเราเห็น​แค่รูป​ถ่ายที่เขาถ่ายลงfb(พี่ชายเอาให้เราดูตอนนี้ยังไม่มีเงินซื้อโทรศัพท์)​เราก็พยายามเฉยๆ​ หลังจากนั้นก็เจอเขาบอยขึ้นเขาพยายามพาแฟนใหม่​มาเย้ยเราถึงที่ทำงายพามาทุกเดือนเราเจ็บแล้วเจ็บ​อีกเพราะตอนนั้นเรายังคงเฟลือความรักที่มีให้เขาอยู่​ เวลาผ่านไปหลายปีจากรักก็เปลี่ยน​เป็น​โกรธ​ เกลียด​  ไม่อยากเห็นหน้า​ ทุกครั้งที่เห็นหน้าก็จะเกิดอาการเจ็บแปลบๆที่กลางอก​ และอาการโกรธแค้น​  เกลียด​ มันมองหน้ากันไม่ติดจริงๆทำใจลืมไม่ได้ภาพและเหตุการณ์​ในอดีต​มันตามหลอกหลอนตลอดเวลา​ 7ปีต่อมาเขาเลิกกับแฟนคนนั้น​ ตกงาน​  เพิ้งออกจากคุก(ไม่รู้คดีอะไรติดคุก3ปี)​  เขากลับมาขอโอกาส​ เขาบอกว่าเขาคิดได้แล้ว​  เขาจะช่วยส่งเสียค่าเลี้ยงดูลูก​ เขากลับมาตอนที่สายไปแล้ว​ กลับมาตอนที่เราไม่ต้​องการความช่วยเหลือจากเขาแล้ว​
เพื่อนๆคิดว่าเราควรให้โอกาสเขาไหม....?
แต่ใจเราไม่ได้ต้องการเขาแล้วมันพอแล้ว​ เรารู้สึกไม่อยากให้เขามายุ่งวุ่นวายกับเราอีก​ อยากให้ต่างคนต่าง​อยู่​
#เราเคยให้ลูกคุยวีดีโอคลอกับเขาแค่2ครั้ง​ เพราะก่อนหน้านี้ลูกอยาก​รู้​ว่าหน้าตาพ่อเขาเป็นยังไง​ แต่หลังจาก​ที่ได้คุยลูกๆก็ไม่เคยถามหาเขาอีกเลย

หากเขียนแล้วไม่เข้าใจขออภัย​ด้วยนะค่ะ