คืนค่ำคลุ้มคลั่งคล้าย......คนเขลา รัตติกาลครอบเงา..........ขื่นง้ำ มานหมองหม่นมึนเมา......มองเหม่อ รอสุรีย์รุ่ง คล้ำ.............เคลื่อนคล้อยลอยหาย สายเนตรนองฉ่ำน้ำ........ใจโหย ลมรัตติกาลโบย.......

๏ โคลงสี่สุภาพ ๏ ๏ มนต์อักษรแห่งห้อง หอศิลป์ ยังกรุ่นไอรวยริน หลากล้น ลายมือเก่าเคยชิน ชวนสดับ ลายใหม่อีกท่วมท้น ถักร้อยเสลาความ ๚ ๏ คมคํางามหยดย้อย ยวนตา กลบทพลอยนําพา แผ่วพลิ้ว วรรณศิลป์ส่

https://www.youtube.com/watch?v=K5AsBNRdRvc&list=RDK5AsBNRdRvc โลกแห่งความจริงฉันเป็นเหมือนคนตาบอด โลกแห่งความฝันฉันมองเห็นวันสดใส แต่ในวันนี้โลกแห่งความฝันทอดทิ้งฉันไปไหน โลกไม่สดใสเหมือนวันก่อ